เมียไร้รัก นิยาย บท 48

พีเจ...

เวลาต่อมา....

ผมนั่งอยู่ที่โซฟารอให้คนบางคนฟื้นระหว่างนั่งรอผมก็ดูคลิปที่ผมเป็นคนถ่ายเอาไว้ถึงจะถ่ายในที่มืดแต่มันก็ชัดทั้งภาพทั้งเสียง ในคลิปเป็นคลิปของก้อยกับ..ผู้ชายคนนึงที่คนของผมจ้างมาให้มีอะไรกับก้อยแทนผมเพราะผมคงไม่โงเอาตัวเข้าไปยุ่งเพราะความผิดเก่าๆผมผมก็ยังไม่รุ้ว่าเมษาจะให้โอกาสเมื่อไหร่เพราะฉะนั้นผมคงไม่ทำเรื่องเลวๆให้เธอเสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง

"อ๊ายยยย  พีเจก้อยจะตายอยู่แล้ว อ๊ายยยมันจุกไปหมดเลย ฮือออออ"

คลิปความเร่าร้อนรุนแรงจนเตียงแทบหักผมนั่งยิ้มพออกพอใจกับผลงานการกำกับของตัวเองเป็นอย่างมากจนกระทั่ง

"กรี๊ดดดดด....นี่มันอะไรกันพีเจทำไมผู้ชายพวกนี้ถึงใส่แค่ผัาเช็ดตัว" ก้อยตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่ไม่อยากจะบอกว่าเป็นคนอยู่อีกหรือเปล่าเพราะมันดูแทบไม่ได้และตอนนี้ภายในห้องก็ไม่ได้มีแค่ผมกับก้อยสองคนมันคนของผมอีกสามสี่คนที่อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยยืนล้อมรอบเตียงเพราะเมื่อคืนก้อยไม่ได้มีอะไรกับผู้ชายแค่คนเดียวผมจัดให้เธอถึงสามคน

"ทำไมถึงมีผู้ชายอยู่ในห้องนี้นอกจากฉันกับเธอน่ะเหรอ หึเพราะคนที่นอนเอากับเธอทั้งคืนไม่ใช่ฉันน่ะสิผู้ชายที่นอนกับเธอคือพวกนี้ที่ฉันจ้างมา" 

"ไม่จริงเมื่อคืนตอนที่เรามีอะไรกันเรายังพูดคุยกันอยู่เลยจะไม่ใช่คุณได้ยังไง"

"ฉันยอมรับว่าเมื่อคืนฉันอยู่ในห้องนี้แต่ฉันไม่ได้เอากับเธอ"

"หมายความว่ายังไง"

"เพราะหน้าที่ของฉันก็คือคอยถ่ายคลิปของเธอทุกซอกทุกมุมยังไงล่ะเพราะแบบนี้ฉันถึงตอบถึงคุยกับเธอได้"

"ไอ้ชั่ว!!!"

"หึแล้วเป็นยังไงบ้างล่ะผู้ชายที่ฉันหามาตอบสนองความร่านและความเลวของเธอสะใจไหม"

"ฉันไปทำอะไรให้แกถึงทำกับฉันแบบนี้ห๊ะ"

" มึง!!!ยังมีหน้ามาถามกูอีกงั้นเหรอว๊ะห๊ะว่ามึงทำอะไร มึงเป็นคนสั่งไอ้เก่งน้องชายของมึงทำร้ายเมษาแต่เสียใจด้วยนะที่มันทำไม่สำเร็จ" 

"ว่าไงนะ!!"

"หึตกใจอะไรขนาดนั้น น้องชายของมึงมันทำพลาดยังไงล่ะแต่มันคงไม่กล้าบอกกับมึงแต่ก็ดีแล้วล่ะที่มันไม่กล้าบอกเพราะไม่งั้นกูคงหลอกมึงมาแก้แค้นไม่สำเร็จ"

"แก ไอ้คนเลว"

"ก็เลวพอๆกับมึงนั่นแล่ะ เมษาไปทำอะไรให้มึงถึงสั่งให้น้องชายมึงวางยาปลุกเซ็กส์ห๊ะ แล้วก็เรื่องที่มึงสั่งให้คนของมึงไปเผาบ้านเมียกู ถ้าเกิดวันนั้นเมียกูลูกกูอยู่บ้านมันจะเกิดอะไรขึ้น!!!" ผมโมโหอีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องไฟไหม้บ้านเมษาซึ่งเรื่องนี้ผมเพิ่งรู้เมื่อตอนกลางวันนี้เองที่คนของผมโทรมารายงานเพราะผมให้คนของผมตามเรื่องนี้มานานแล้วซึ่งผมก็คิดไว้แล้วว่าน่าจะเป็นฝีมือของก้อยแล้วมันก็ใช่จริงๆ

"ก็ตายไง ความจริงเมียมึงกับนังเด็กเวรนั่นน่าจะโดนไฟคลอกตายไปซะไม่น่ารอดเลย"

เพี๊ยะ!!!! เพี๊ยะ!!!

ผมโมโหจนควบคุมอารณ์ไม่อยู่ลุกขึ้นไปตบหน้าก้อยจนหน้าหันเลือดกบปากจนคนของผมเข้ามาห้ามเพราะไม่งั้นผู้หญิงคนนี้ได้ตายคามือผมแน่ทุกคนจะว่าผมเลวทำร้ายผู้หญิงก็ได้

"เพราะมึงทิ้งกูไง ทั้งๆที่กูบอกใครต่อใครว่ากูกับมึงจะแต่งงานกันแต่มึงก็มาบอกเลิกกูทำให้กูอายคนไปทั่ว"

"แล้วกูเคยบอกกับมึงตอนไหนว่ากูจะแต่งงานกับมึง เรื่องระหว่างกูกับมึงเป็นแบบไหนมึงรู้ดี มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่าตอนที่มึงคบกับกูมึงไปเอากับใครมาบ้างแต่ที่กูไม่พูดเพราะมันไม่ใช่เรื่องของกูสำหรับกูกับมึงมีแค่เรื่องเซ็กส์เท่านั้นเพราะฉะนั้นมึงจะไปเอากับใครก็เรื่องของมึง กูกับมึงตกลงกันแบบนี้มาตั้งแต่แรกว่าเราจะไม่มีพันธะต่อกันหรือมึงลืมจำไม่ไ่ด้ห๊ะ!!!"          

"ไม่ห่วงเมียจะให้ห่วงใครล่ะ"

"ถ้าห่วงจริงคุณคงไม่แอบออกไปเที่ยวข้างนอกมาหรอกมังคะ" ฉันพูดพร้อมกับเดินไปใกล้ๆเขาจนเห็นบางสิ่งบางอย่างปรากฏอยู่ที่คอของเขาหลายจุด

"ฉันเปล่าไปเที่ยวนะฉันสาบานได้"

"แล้วรอบลิปสติกที่คอของคุณทั้งสองข้างมันมาจากไหนคะ"

"เอ่อออ คือ"

"ขอโทษนะคะที่ละลาบละล้วงทั้งที่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ เมผิดเองที่ถามทั้งที่ไม่สิทธิ์ เมขอตัวก่อนนะคะเพราะรู้สึกง่วงขึ้นมาแล้ว"

"เมอย่าเข้าใจผิด จะให้ฉันสาบานก็ได้ว่าฉันไม่ได้ไปเที่ยวหรือไปนอนกับผู้หญิงมา"

"ปล่อยค่ะ" ฉันพยายามสะบัดตัวออกเพราะตอนนี้มันไม่ใช่แค่รอยลิปมันยังมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงอีก

"ไม่ปล่อยเธอต้องเชื่อฉันนะ ฉันขอร้องล่ะเมษา ฮึก ฮึก ฮึก" เขากอดรัดฉันจากทางด้านหลังกอดแน่นมากพร้อมเสียงสะอื้นไห้ของเขาทำให้ฉันรู้ว่าเขาร้องไห้เพราะตอนนี้น้ำตาของเขาที่ไหลลงมาที่ไหล่ของฉันจนเปียกไปหมด เขาร้องไห้อย่างนั้นเหรอ แต่แล้วไงในเมื่อเขาทำตัวเองฉันคงให้โอกาสเขาไม่ได้ แม่ขอโทษนะพอใจที่แม่สร้างครอบครัวที่สมบูรณ์ให้กับหนูไมไ่ด้ แม่ขอโทษ ฉันพูดได้แค่ในใจเท่านั้น

"เธอเชื่อฉันเถอนะเมษาฉันไมไ่ด้ไปนอนกับใครเลยจริงๆ ฮึก อึก"

"จะให้เชื่อยังไงคะทั้งรอยลิปทั้งกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดตัวคุณคลุ้งไปหมดไหนจะกลิ่นเหล้าอีกฉันว่าคุณอย่าขอโอกาสอย่ารั้งฉันไว้เลยนะคะคุณพีเจคุณเปลี่ยนตัวเองไม่ได้หรอกค่ะ คุณกับฉันเราสองคนทำแค่หน้าที่พ่อกับแม่ของลูกก็พอ"  ฉันดึงแขนของเขาออกก่อนจะรีบเดินเข้าห้องแล้วกดล็อกประตู ฉันทรุดตัวนั่งลงที่พื้นพร้อมกับร้องไห้ด้วยความผิดหวัง ฉันยอมรับว่าส่วนลึกในใจของฉันฉันหวังว่าเขาจะปรับปรุงตัวเองได้อย่างที่เขาพูดฉันอยากให้ลูกมีพ่อมีครอบครัวที่อบอุ่นแต่ฉันคงหวังสูงเกินไปหวังจนลืมคิดถึงความเป็นจริงว่าคนอย่างเขามันเปลี่ยนแปลงไม่ได้