เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 10

กริ๊ดดด

ว๊ายยย

เสียงโวยวายของเด็กหญิงทั้งสองดังลั่นเมื่อเหล่าชายฉกรรจ์กรู่เข้ามาพร้อมกับกระชากเสื้อผ้า แต่ถึงยังไงก็ไม่มีใครกล้าจะเข้ามาขัดขวางเนื่องด้วยห้องนี้เป็นถึงระดับเจ้าของบ่อนการพนัน

ก๊อก ก๊อก

"ใครวะ"

แกร๊ก

"ได้ข่าวว่าลุงมาเที่ยวพ่อเลยฝากของมาให้"

"เฮ้ย!ไอ้หลานชายไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มขึ้นตั้งเยอะเลยนะ"

ลูกชายของเพื่อนโผล่พรวดมาเยี่ยมอย่างที่ไม่ทันตั้งตัวเจ้าของบ่อนจึงยิ้มรับอย่างเป็นมิตร

"พี่หาญ!!!"

"____"

เสียงแหลมคุ้มหูตะโกนลั่นพอผมหันขวับเท่านั้นแหละ.. "ยัยเด็กเนตรนารี"

ด้านล่าง

"รู้ใช่ไหมว่าที่นี่เป็นสถานที่ ที่เด็กไม่ควรจะเข้าร้านเกมเขาก็เขียนป้ายติดเอาไว้" ผมโมโหจนตวาดใส่เด็กสองคนรีบก้มหน้ายอมรับผิด "แล้วนี่อย่าบอกนะว่ามาหาผู้ชายอายุเท่านี้เนี่ยนะ"

"___"

"เป็นใบ้หรือไง!!"

"อย่าว่าชมพูเลยนะคะเพราะว่ายังเด็กอาจจะคิดน้อยไปหน่อยต่อไปพวกเราจะระวังตัวกว่านี้ค่ะ"

ฉันเห็นสายตาเหี้ยมโหดของพี่หาญน่ากลัวมากจนตกใจ เขาจ้องมองชมพูเขม็งคล้ายกับอยากจะหั่นเนื้อเป็นชิ้น

"เจ้าของบ่อนเป็นเพื่อนของพ่อฉันสมัยก่อนอีกทั้งยังเป็นบุคคลร่ำรวยที่พร้อมจะขยี้ทุกอย่างตรงหน้าต่อให้เธอจะมีอายุไม่ถึงสิบแปดก็ตามเถอะ แล้วรู้ไว้ด้วยนะว่าโลกนี้มันไม่ได้เป็นสีชมพูหรือลาเวนเดอร์ มันมีความโหดร้ายที่พวกเธอยังไม่เคยเจอฉะนั้นอายุยังน้อยก็ควรจะตั้งใจเล่าเรียนเข้าใจไหม!!"

"ค๊าาาา"

ทันทีที่เสียงลั่นดังจนคนรอบข้างเหลียวมองเป็นตาเดียวสองสาวก็ประสานกุมมือเอาไว้พร้อมกับตอบกลับด้วยความเกรงกลัวอย่างหนัก

สักพักก็แยกย้ายกันกลับ โดยที่หาญกำลังจะพาเนตรมิงค์ไปส่งบ้านแต่ลูกค้าโทรมาจะเอาลายวาดที่จ้างไว้

ร้านสัก หาญทยานศึก

"ไว้มาอุดหนุนใหม่นะครับ" ผมรับเงินมาก่อนจะเก็บไว้ใต้เก๊ะ

"ทำไมเขาจ่ายเงินให้พี่เยอะจัง"

"งานศิลปะไม่ได้วัดค่าที่เงิน แต่เป็นความพึงพอใจต่างหากฉันออกแบบโดนใจเขาก็จ่ายให้ตามที่ตกลงแถมทิป"

"ดีจัง"

ฉันส่งยิ้มแป้นพร้อมกันชมเชยเผื่อจะทำให้พี่หาญใจเย็นแต่เขาก็ยังคงสาดแววตาดุมา

"แล้วไม่คิดหรือไงไปร้านเกมแหล่งมั่วสุมของเด็กพวกนั้นแถมยังใส่กางเกงขาสั้น.." ผมจ้องมองเด็กบ้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอายุแค่สิบห้าไม่รู้ความรู้สาอะไร

"หนูคิดว่าชมพูจะพาไปกินไอติมเหมือนทุกครั้ง"

"ฉันคิดว่าเด็กสมัยนี้จะฉลาดตามเกมคนอื่นทันไม่รู้จักหรือไงโลกโชเชียลข่าวก็ออกมาให้เห็นว่าไม่ควรไว้ใจผู้ชาย"

ติก

"โซเซียลอะรู้จักแต่พี่ช่วยดูโทรศัพท์หนูก่อนสิคะจะบวกเลขยังไม่เห็นเลยเนี่ยศูนย์มันอยู่ตรงไหน"

"____"

"ปาหัวหมาหมายังด่าเลยโทรศัพท์อะไรสภาพทรหดขนาดนี้แต่ก็จำเป็นต้องใช้อะนะ"

"เด็กบ้าเอ้ย!"

คิ้วหนาขมวดเป็นปมจ้องมองโทรศัพท์สับปะรังเคที่ดูเหมือนคล้ายวิญญาณของโทรศัพท์มากกว่า

"ฉันมีโทรศัพท์ที่ไม่ใช้อยู่เครื่องหนึ่งเธอสนใจจะใช่ไหม" คิดได้ผมเลยเดินไปหลังร้านแล้วหยิบโทรศัพท์ที่ไม่ได้ใช้ออกมาวางตรงหน้า

"ให้ฟรีๆ เลยเหรอคะ"