เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 11

"อีเด็กบ้า!!!!"

หลังเสียงตะโกนลั่นทำให้เนตรมิงค์ตกใจ เธอลืมตาขึ้นมองก็เห็นผู้ชายที่ยืนตรงหน้าล่วงลงไปกองกับพื้นพร้อมทั้งมีเลือดกบปาก

ร้านสัก หาญทยานศึก

"เป็นบ้าอะไรยืนนิ่งมันจะหอมแก้มเธออยู่แล้วนะ" ภาพที่เห็นคือไอ้ผู้ชายคนหนึ่งโน้มตัวลงคล้ายจะลวนลามผมจึงรีบวิ่งแล้วสวนหมัดเข้าอย่างจัง "ตอบสิ!!"

"หนูทำโทรศัพท์ของพี่พังแล้วเขาจะต้องเอาเงินซ่อมหนูไม่มีทางเลือกเขาให้พันห้าบาท"

"แปลว่าตัวของเธอมีค่าแค่นั้นใช่ไหม!!"

"ปะ เปล่านะคะ"

"ไม่ต้องมาแก้ตัว!!"

อารมณ์ชายตัวใหญ่ฉุนเฉียวรุนแรงจนตวาดลั่นร้านสักของตัวเองแต่สักพักเพื่อนสนิทอย่างสองก็รีบห้ามปรามไม่ให้สถานการณ์ตึงเครียด

"ใจเย็นไอ้ห่าน้องมันยังเด็กอยู่เลยอีกอย่างไอ้สัสนั่นก็โตกว่าตั้งเยอะอาจจะมีการพูดทำให้หลงเคลิ้มอะไรแบบนี้"

"อายุสิบห้านะไม่ใช่ห้าขวบต้องคิดก่อนที่จะทำสิวะกว่าพ่อแม่จะเลี้ยงโตมา จู่ๆ ให้ผู้ชายหอมแก้มเพราะเงินพันห้าบาทโง่หรือเปล่า!!"

"เอ่อ ใจเย็น"

เหมือนสถานการณ์จะเริ่มเบาลงเพราะเนตรไม่โต้เถียงเธอได้แต่พูดว่าขอโทษและยอมรับผิดจนเวลาผ่านไปสักพัก

นะโม ตัสสะ-----

"โคตรเท่เลย" สองเอ่ยขณะนั่งอยู่บนเตียงใช้สักมองเนตรมิงค์ที่นั่งบนโฟซากำลังยกมือพนมสิบนิ้ว "มึงสอนน้องโดยการเปิดบทสวดให้ฟังเนี่ยนะไอ้หาญ?!"

"กูไม่เคยบวชไงกูจะสอนยังไงสัพเพสัตตากูยังลืมเลย"

"ไอ้ห่า ฮ่าๆ"

"ธรรมะมันเยียวยาทุกอย่างนั่นแหละนั่งสวดไปเลยนะตั้งใจสวดด้วย"

"ใครเขาสอนกันแบบนี้ว่ะไอ้หาญ ฮ่าๆ"

กระทั่งเวลาผ่านไปทุกคนต่างแยกย้ายโดยที่หาญขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปส่งเนตรมิงค์ที่บ้านท้ายซอย

"ส่วนโทรศัพท์ฉันก็ปล่อยให้มันพังไป" เมื่อเด็กนี่ก้าวลงรถผมจึงบอกกล่าว "ทีหน้าทีหลังมีอะไรให้มาบอกฉันตามตรง"

"หนูขอโทษอีกครั้งนะคะ"

"สอนสั่งไปหัดจำไว้ด้วยไม่ใช่เอาแต่ขอโทษ"

"หนูจำได้แล้วค่ะ นะโมตัสสะ.."

"พอ!!ฉันฟังจนจะเป็นเจ้าอาวาสอยู่แล้วเนี่ย"

สาวน้อยทำแก้มป่องอดอมยิ้มไม่ได้ เมื่อชายตรงหน้าฟัดเหวี่ยงแต่เขามักจะแวะเล่นมุกเสมอ รอยยิ้มแสนหวานส่งให้พร้อมกับเดินเข้าบ้านไป

หลายวันต่อจากนั้น

ทุกอย่างอยู่ในสภาวะปกติเนตรมิงค์ตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นมัธยมปลายเธอหยิบชุดมาลองสวมใส่แต่กลับมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

โต้มมมม

"รีบเก็บเสื้อผ้าข้าวของเราจะย้ายไปอยู่ที่อื่น"

"อะไรขึ้นคะพ่อ..?"

"ไม่ต้องถามมากแล้วไปเก็บของให้อีกิฟท์ด้วยนะ พี่สาวแกกำลังจะกลับมาแต่ฉันกลัวว่าจะไม่ทัน"

รถแล่นออกไปได้สักพักแต่วันนี้มีตลาดนัดจึงทำให้การขยับเขยื้อนจราจรติดขัด

"ติดห่าอะไรนักหนาวะ เพิ่งจะกี่โมงกี่ยามเองเนี่ย" พ่อใจร้อนทั้งบ่นทั้งด่า สักพักเนตรก็นึกอะไรบางอย่างได้เธอจึงเขยิบตัวมานั่งติดกระจกฝั่งซ้ายแทน

ร้าน หาญทยานศึก

เรื่อย เรื่อย ~มาเลียง เลียง~ ฮื้อ อ๊า

เสียงดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่หน้าร้านสักมวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เหล่าชายหนุ่มวัยมันมารวมตัวกันเพื่อสังสรรค์โดยมีสองเป็นหัวโจกเช่นเคย

"โซดามาให้กูหน่อยสิ" ผมชี้นิ้วก่อนจะคว้ามาผสมเหล้าที่อยู่ในแก้ว "เอาน้ำเปล่ามาด้วย"

"ปกติกินเพียววันนี้เสือกอยากผสมนะ"

"แล้วมันไปหนักส่วนไหนของมึงฮะ"

"ช่วยพูดจาดีกับกูหน่อยครับกูเพื่อนมึงนะ"

"เพื่อนไม่ใช่พอ!"

ปริ๊บบบ

ผมกำลังทะเลาะกับไอ้สองตามปกติแต่เสียงแตรทำให้ผละจากการโต้เถียง พวกผมเลี้ยวขวามองเพราะรถจอดยาวเหยียดกระทั่งบังเอิญเห็นสายตาคู่หนึ่งอยู่ในรถเก๋งคันเก่า

บางอย่างทำให้ผมชะงักเมื่อดวงตาใสซื่อนั้นเป็นของเด็กเนตรนารี..แต่วันนี้กลับนั่งอยู่ในรถตรงเบาะหลัง สักพักรอยยิ้มหวานก็ส่งตอบกลับมาให้ผมพร้อมกับมือน้อยยกขึ้นโบกในท่า บาย บาย อีกทั้งแววตาคล้ายจะมีน้ำใสคลออยู่

และนั่นทำให้ผมรู้สึกหดหู่คล้ายโลกนี้เหมือนจะหยุดหมุน

โดยที่ผมไม่รู้ว่าหลังจากวันนั้นที่ได้พบเจอกันกลับกลายเป็นครั้งสุดท้าย..