เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 12

กาลเวลาหมุนเปลี่ยนเวียนไป ทุกคนก็ยังคงใช้ชีวิตตามปกติเหมือนกับผ่านช่วงของชีวิตความทรงจำก็เลือนหายในบางจังหวะ

บ้านท้ายซอย

"อีเนตรรีบมาเก็บเสื้อผ้าสิ"

"จ้ะหนูมาแล้ว"

หลายปีผ่านไป ตอนนี้เด็กหญิงวัยนักเรียนมอต้นเติบโตจนกระทั่งอายุสิบแปดปีบริบูรณ์ เรียนอยู่ชั้นมัธยมมอปลายปีที่หกเนื่องจากพ่อได้ผ่อนผันเงินที่ยักยอกจนหมดเพราะหัวหน้ามีความเวทนาใจดีจึงยังไม่แจ้งความเพียงขู่

"โอ๊ยยย อากาศโคตรร้อนเลยอยู่ที่นั่นก็ดีอยู่แล้วพ่อไม่น่ากลับมา" กิฟท์สาวสะพรั่งในวัยเข้าเรียนมหาลัยปีที่สองบ่นอุบอิบ

"เอาน่าที่นั่นอาศัยบ้านเขาอยู่แต่ที่นี่ก็เป็นบ้านของเรามันสะดวกกว่า"

"ไม่รู้แหละยังไงพ่อก็ต้องซื้อชุดใหม่ให้กิฟท์นะ"

"จะเอากี่ชุดก็ตามใจได้เลย"

ส่วนผู้เป็นพ่อก็ยังคงขยันทำงานแต่ก็ถูกรีดไถจากลูกสาวคนโตโดยที่ยังไม่เคยเหลียวแลลูกสาวคนเล็กอย่างเนตรมิงค์เช่นเคย

ร้านไอศกรีม

กรี๊ดดด!

เสียงกรีดร้องของเพื่อนดีใจเมื่อได้พบเจอหน้าตัวเป็นๆ แบบที่ไม่ต้องคุยกันผ่านเสียงปลายสายจากโทรศัพท์

"ชมพูจะเสียงดังทำไมเกรงใจคนอื่นเขาบ้างสิ" ฉันเหลียวมองซ้ายขวานิสัยกระโชกโฮกฮากยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

"ก็คนมันดีใจไม่ได้เจอเนตรตั้งนาน"

"เราก็ดีใจเหมือนกันอีกทั้งยังย้ายกลับมาเรียนที่นี่"

"ว่าแต่ดูแปลกตาขึ้นนะ.."

ชมพูจ้องมองเพื่อนที่ดูสวยผิดหูผิดตาเพราะว่าเนตรมิงค์โตเป็นสาวสวยสะดุดตา

"ว่าแต่อายุสิบแปดเมื่ออาทิตย์ก่อนเสียดายไม่ได้ฉลองวันเกิดด้วยกันเลย" ชมพูพูดพลางหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าผ้า "สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ"

"น่ารักจังขอบคุณนะ"

"เรารู้ว่าเนตรไม่ค่อยได้ใช้ของแบบนี้เลยซื้อมาโตแล้วก็หัดแต่งหน้าแต่งตาแล้วก็แต่งตัวด้วยสิ"

"ขอบใจมากเลยนะ"

แม้จะไม่ได้พบเจอกันแต่มิตรภาพก็ยังคงมั่นไม่เสื่อมคลาย ชมพูเป็นคนร่าเริงสดใสแต่ก็ยังคงไม่ค่อยรอบคอบเท่าไหร่ ต่างจากเนตรที่ดูนิ่งเฉยแต่กลับสนใจรายละเอียดยิบย่อยจึงทำให้อยู่กับชมพูได้

"คืนนี้ไปเที่ยวด้วยกันเราก็อายุสิบแปดแล้วถึงเวลาต้องเรียนรู้โลกกว้างบ้างนะ" เสียงตื่นเต้นของชมพูพูดพลางตักไอศกรีมรสโปรดกินอย่างเอร็ดอร่อย

"ไปเที่ยวเหรอ..ที่ไหน"

"ร้านเหล้าไงเราไปมาบ่อยแล้ว"

"ไม่ดีหรอกสถานที่อโคจรแบบนั้น"

"แต่ถ้าเข้ามหาวิทยาลัยเนี่ยจะต้องมีสังคมที่กว้างเรียนรู้ไว้ก่อนไม่ดีหรือยังไงกัน"

คำพูดของเพื่อนก็ทำให้เนตรคิดหนัก เธออยู่แต่ในกรอบจนทำให้ชีวิตคับแคบ ถ้าได้ออกไปโลดแล่นบนโลกกว้างก็อาจจะรู้ทางหลบหนีทีไล่จากสิ่งที่ไม่เป็นมิตรในวัยนักศึกษา

ร้านซอย 8

บรรยากาศในร้านเป็นแบบนั่งดื่มมีดนตรีสดไม่เสียงดังเหมือนในผับบาร์ วันนี้สองสาวแต่งชุดน่ารักมานั่งอยู่ด้านนอกของร้านโดยที่มีสายตาของบรรดาเหล่าชายหนุ่มจดจ้อง

"ไม่น่าเชื่อปกติลงมานะไม่ไม่ค่อยมีหนุ่มคนไหนมองแต่พอเนตรมาด้วยจ้องกันตาเป็นมัน" ชมพูเหล่มองดูรอบ "ขนาดแค่เนตรแต่งเสื้อแขนสั้นกับกระโปรงยีนส์นะเนี่ย"

"ไม่หรอกเขาก็แค่มองเฉยๆ คงไม่ได้ชอบหรือว่าอะไร"

"ยังเป็นคนโลกสวยเหมือนเดิมเลย แล้วนี่มีแฟนมากี่คนละ"

คำถามของชมพูทำให้ชะงักก่อนที่เธอจะวางแก้วค็อกเทลเหล้าปั่นอ่อนๆ ลง พร้อมกับตอบกลับ