เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 24

เช้าวันต่อมา

ไม่ต้องให้บอกหรอกนะ ว่าสภาพของสาวน้อยยับเยินขนาดไหน เนื่องจากอีกฝ่ายกระหน่ำท่อนเอ็นดุกร้าวเข้าใส่อย่างกระหาย กระทั่งหลับคาห้องทั้งที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อนแถมมีคราบน้ำกามกระฉ่อนไปทั่วร่างกาย

"เจ็บมากไหม" ผมหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่หลังจากชำระร่างกายก็เอ่ยถาม

"พี่ไม่น่าจะถามประโยคนี้เลยนะคะ"

"ขอโทษทียั้งมือไม่อยู่จริง ฮ่าๆ"

"____"

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"เปล่าหรอกค่ะ"

เขาจะคิดว่าฉันเป็นคนใจง่ายหรือเปล่า ที่ยอมให้กระทำและมอบความบริสุทธิ์ให้ทั้งที่ยัง..ไม่ได้เป็นอะไรกัน

บรื้นนน

"ต่อไปนี้ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านชดใช้แล้วนะฉันจะยกหนี้ให้ก็แล้วกัน"

"คะ..?"

"พอดีมีลูกค้านัดดูงานขอตัวไปก่อนแล้วอย่าลืมกินยาแก้อักเสบด้วย"

ผมพูดจบก็ยื่นมือไปปลดหมวกกันน็อคให้ ที่กระหน่ำเมื่อคืนผมไม่ได้แตกในหรอกแค่พูดเล่นเฉยๆ เท่านั้นเอง

บ้านท้ายซอย

ห้องเนตรมิงค์

"อาจจะใช่ก็ได้" ความรู้สึกหลายอย่างประเดประดังเข้ามาหรืออาจจะกลายเป็นตอนนี้ฉันดูไร้ค่าเหมือนพี่ล่ำจะไม่ต้องการเจอหน้าอีก "เพราะเรามันใจง่ายสินะ"

หลายวันผ่านไป

ทุกอย่างยังดูปกติตอนนี้ปิดเรียนยาวเนื่องจากกระทรวงศึกษาธิการมีประชุมบางอย่าง

"อีเนตรมึงทำอะไร"

"หนูกำลังหมักหมูค่ะคืนนี้จะไปขาย"

"ก็ดีจะได้ไม่ต้องมาแย่งเงินกูใช้พ่อก็ยิ่งให้น้อยอยู่ช่วงนี้"

"ปกติพี่ก็ไม่เคยแบ่งเงินหนูอยู่แล้ว"

"เชอะ!"

พี่สาวเดินเข้ามาเพื่อหยิบผลไม้ในตู้เย็นไปกินเธอใช้ชีวิตอย่างสบายไม่ขัดสน ต่างจากน้องสาวที่ต้องดิ้นรนหาเงินพิเศษเอาไว้ใช้ด้วยตัวเอง

แต่ดีที่แม่ทิ้งสูตรหมูปิ้งแสนอร่อยไว้ให้ตอนฉันอยู่ประถม จึงทำให้ลูกค้าหลายคนติดใจและเธอก็ขายหมดทุกครั้ง

เวลาผ่านไปจนกระทั่งเกือบจะหนึ่งทุ่ม เนตรมิงค์หอบตะกร้ามาขายหมูปิ้งย่านสถานที่บันเทิงเดิม เธอสวมใส่กางเกงยีนส์ขายาวกับเสื้อแขนสั้นสีขาวมัดผมรวบผูกโบว์สีน้ำเงินดูน่ารักสมวัย

ซอยแปด

"หมูปิ้งไหมคะไม้ละห้าบาท" ฉันตะโกนเรียกลูกค้าอย่างไม่อาย อาชีพสุจริตจะอายทำไม

"ถ้าเหมาหมดแถมเบอร์แม่ค้าได้ไหมครับ"

"____"

"พี่ล้อเล่นเอาสักเจ็ดไม้ก็แล้วกัน"

"รอสักครู่นะคะ"

ฉันส่งหมูปิ้งที่อุ่นร้อนพร้อมกับข้าวเหนียวให้ก็รับเงินมาแต่วันนี้ขายไม่ค่อยดี

หมับ

จู่ๆ ข้อแขนของฉันก็ถูกกระชากพอหันหน้าขวับปรากฏว่าเป็นพี่ล่ำนั้นเอง

"เธอไม่คิดจะติดต่อมาหาฉันบ้างหรือไง" ทำเป็นหยิ่งอยากจะรู้ว่าหลังจากโดนจะติดใจไหมปรากฏว่า..เด็กบ้าไม่ติดต่อหรือแม้กระทั่งมากดไลค์โชเชียลให้ด้วยซ้ำ "ฟันแล้วทิ้งเหรอ"

"เดี๋ยวนะคะพี่ใครฟันใคร!!"

"เหอะ แล้วทำไมถึงมาขายหมูปิ้ง"

"หนูก็ขายเป็นประจำ"

"เหมาหมดเท่าไหร่"

เห็นด้านหลังก็จำได้ทันทีจึงรีบเดินตรงดิ่งมาหาเพราะพวกผู้ชายรอบข้างแม่งจ้องกันตาเป็นมัน

ง่ำ ง่ำ

"ท่าทางพี่กินอร่อยนะคะ" หลังจากนั้นพี่ล่ำก็นั่งลงที่ฟุตบาทแล้วเคี้ยวหมูปิ้งกับข้าวเหนียวของฉันเช่นเคย

"ก็มันอร่อยดี"

"เพิ่งรู้ว่าพี่ชอบกินเนื้อหมา"

"____"

"หนูไปซื้อจากตลาดถูกมาแม่ค้าบอกว่าเป็นเนื้อหมาแต่พอมาหมักรสชาติก็ขายเนื้อหมูอยู่นะคะ"

แอ่ก แค่กๆ

"พะ พี่ไหวไหม!" ฉันตกใจเมื่อพี่ล่ำสำลักจึงรีบใช้มือน้อยจับกำปั้นแล้วทบที่หลัง "หนูล้อเล่นค่ะเนื้อหมูนี่แหละ ฮ่าๆ"

"ฉันเป็นเพื่อนเล่นหรอ ฮะ แค่ก ยัยเด็กบ้า!"

"ก็เห็นพี่ชอบทำท่าเคร่งขรึมนี่นา"

"หรือเธอชอบให้ฉันดุดันเหมือนตอนที่เรา.."

คำพูดชายหนุ่มหยุดชะงักเขาจะแหงนหน้าเปรยตามองจ้อง ทันทีสาวน้อยก็ตาเบิกกว้างหันหัวศีรษะเอียงเพื่อหลบหลีกความรู้สึกสะท้าน

"เนตรมิงค์คือ.."

อุ๊ปส์

ยังไม่ทันจะพูดจบเนตรมิงค์ก็หันกลับมาแล้วใช้มือปิดปากเขาไว้ เธอตัวเล็กแขย่งจ้องมองดวงตาคมคายที่ประสานทั้งคู่เหมือนอยู่ในห้วงแห่งการหยุดเวลา เพราะกลัวเจอคำพูดที่อาจจะทำร้ายใจ

หมั๊บ!

"อื้อออ" อ..อึก

มือหนารีบปัดข้อแขนทิ้งแล้วกระชากท้ายทอยเข้ามาใกล้เพื่อประกบจูบปากจนเสียงหายใจสาวน้อยติดขัด ทั้งลิ้นยาวสอดแทรกเพื่อเกี่ยวน้ำลายผสมผสานดูดดื่ม จากนั้นก็บดขยี้ต่อด้วยการเอียงศีรษะซ้ายขวาไม่เว้นจังหวะ

หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำหนักหลับตาปี๋สักพักอีกฝ่ายยอมผละริมฝีปากออกแต่โดยดี

"หยุดน่ารักถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก"

ตึก ตึก

"ไอ้หาญลูกพี่มาจากกรุงเทพฯอยากเจอมึงเขาเดินตามหากันให้ทั่ว" สองมาเรียกเพื่อน ลูกพี่ที่หมายถึงก็คือเจ้าถิ่นคุมกะลาหัวเมื่อตอนทั้งคู่ยังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อน

"เออเดี๋ยวกูตามไป"

"รีบๆ เลยนะมึง"

"แล้วยืนหาพ่อมึงเหรอไปสิ"

บรรยากาศในโรงแรมใกล้เมืองห้องเป็นสูทสีเทามีเครื่องหมายและอุปกรณ์เอาไว้ใช้สำหรับบำเรอเซ็กส์ เอิร์นได้แต่แน่นิ่งจ้องมองไปรอบข้างด้วยใจหวั่นเกรง

ฟุบ

"อักกก!!" เสียงร้องเจ็บเมื่อโดนเหวี่ยงลงเตียงสปริงจนตัวกระเด้ง

"อย่ามาทำสำออย"

"ช่วยเบาหน่อยไม่ได้หรือยังไงคะ"

"หุบปากเดี๋ยวนี้อีสัส!!"

"หนูไม่ทำแล้ว ฮึก"

ด้วยความตกใจปนหวาดหวั่นเอิร์นตัดสินใจที่จะลุกขึ้นเพื่อจะหลีกเลี่ยงการกระทำแต่มันก็เหมือนกับสายเกินไป

เพียะ!!

ฝ่ามือหนาฟาดลงบนแก้มขาวใสจะเป็นรอยนิ้วมือสีแดงเถือกเลือดกบปาก เพราะฟันแหลมคมกระทบเนื้อ เสียงร้องไห้สะอื้นดังลั่นชายตัวใหญ่ขึ้นคร่อมแล้วจับแขนขึงเพื่อคุกคาม

กริ๊ดดดด

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องแต่กลับไม่มีใครภายนอกได้ยิน

ก๊อก ก๊อก

"ใครวะ!!" บรรยากาศระเริงกามถูกขัดจังหวะเพราะเสียงประตูดังจากภายนอก

แกร๊ก

ผวะ!

"ไปเร็ว"

เสียงตีกระทบฟาดลงกลางหัวศีรษะ ทำให้ชายตัวใหญ่ทรุดนั่งลงด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะมีเสียงแหลมดังก้อง เอิร์นรีบตั้งสติคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งตามออกไปทันทีอย่างไม่คิดชีวิต

ร้านกาแฟ

"ทำไมถึงไปอยู่ในนั้นได้ดีนะที่ตัดสินใจแอบตาม"

"____"

"แล้วนี่เจ็บมากหรือเปล่า"

"อย่าทำตัวดีมากจะได้ไหม แค่ช่วยฉันอย่าคิดว่าจะผูกมิตรด้วยนะ ฮึก"

ท้ายที่สุดด้วยความสงสัยเนตรมิงค์จึงแอบตามไปโดยขึ้นรถตุกตุ๊กจอดอยู่ใกล้ หลังจากที่ชายฉกรรจ์กลับลงมาแต่กลับไม่เห็นเอิร์นเธอจึงห่วงใยเดินตามหาและได้ยินเสียงกรีดร้องมั่นใจว่าใช่รีบคว้าเจกันประดับตรงบันไดเพื่อไปช่วยเหลือทันที

"ทำไมถึงไม่ยอมบอกพี่ชายล่ะ.." ฉันขมวดคิ้วแม้จะไม่ได้คำตอบแต่ก็อยากถาม "ไปทำอะไรในนั้น"

"ก็ได้!แต่ถ้าฉันบอกเธออย่าไปบอกใครนะ"

"ฉันไม่ได้เป็นคนปากสว่างสักหน่อยพูดมาเถอะ"

"คือว่าฉัน.."

เพราะความอึดอัดและหวั่นใจเกิน จึงตัดสินใจเล่าเรื่องราวให้เนตรฟังว่าเธอคบหาอยู่กับผู้ชายที่เรียนมหาวิทยาลัยแต่เขาดันไปติดหนี้พนันบอลเอาไว้ด้วยความที่รักแฟนมากจึงยอมที่จะไปเป็นดอกเบี้ยขัดเงินให้ แต่แม้จะทำใจดีสู้เสือเท่าไหร่เธอก็ยังคงไม่อยากเสียความบริสุทธิ์

"ถ้าพี่หาญรู้ต้องฆ่าฉันตายแน่" เอิร์นทำท่ากลัวเพราะถ้าพี่ชายเอาจริงก็มักจะรุนแรงและไม่ยั้งมือ "ทำยังไงดีรอยตบแบบนี้!!"

"ก็อย่าเพิ่งไปเจอสิ"

"ไม่ได้วันนี้ไอ้พี่หาญนัดให้ไปเจอเพราะถ้าฉันไม่ไปจะตามหาตัวแล้วจะส่งกลับบ้านที่ไร่"

เมื่อเห็นน่ากังวลใจของอีกฝ่ายทำให้เนตรคิดหนักแม้เป็นผู้หญิงเข้มแข็งแต่เธอมักอ่อนไหวง่ายเธอจึงตัดสินใจที่จะช่วย