เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 29

หลายวันผ่านไป

"ค่าสินสอดเรียกไม่แพงก็แค่ล้านเดียวไหวนะ" ผู้เป็นพ่อถามชายตัวใหญ่ล่ำที่นั่งอยู่ข้างลูกสาวคนโต

"ครับ"

"แล้วจะให้ผู้ใหญ่ฟังนั้นมาสู่ขอเมื่อไหร่กันล่ะ"

"คงไม่มีผู้ใหญ่ฝั่งผมหรอกครับแค่เงินกลับจัดงานก็คงจะพอแล้วแหละ พอดีทางบ้านของผมไม่ค่อยว่าง"

"งานแต่งลูกชายทั้งทีทำไมจะไม่ว่าง!"

เสียงสาดอารมณ์ของพ่อตะโกนลั่นบ้านก่อนที่ลูกสาวคนโตยฝอย่างกิฟท์จะแย้งขึ้น

"โอ๊ยพ่อ!สมัยนี้แค่แต่งจัดงานหรูหราใครจะมาหรือไม่มาก็ช่างหัวเขาสิ" ผู้เป็นลูกสาวถลนตาให้พ่อเชิงตำหนิ "อย่ามากเรื่องได้ไหมค่ะ"

"งั้นก็ตามใจ"

"เตรียมตัวได้เลยนะคะเดือนหน้าจะแต่งงาน"

"ไม่เร็วไปหน่อยหรอ"

"ไม่หรอกค่ะคิดว่าเร็วมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีจะได้นอนกอดพี่หาญในสถานะเป็นเมียเต็มตัวสักที"

ความเป็นกุลสตรีไม่เคยมีตัวของกิฟท์แม้แต่น้อยเธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงชายรูปหล่อหุ่นล่ำต่อหน้าพ่ออย่างไม่สนใจสายตาตัดพ้อ

สวนหลังบ้าน

บ่อยครั้งที่เนตรมักจะมาทำกิจกรรมเพื่อผ่อนปรนอารมณ์เธอเก็บกวาดสวนหย่อมเล็กที่ใข้ปลูกผักเอาไว้และพรวนดินอย่างตั้งใจ

"ทำอะไรเหรอ" ขณะที่ปล่อยให้กิฟท์เลือกชุดและสถานที่จัดงานแต่งผมก็เดินหาเด็กคนนั้นทั่วบ้าน "เนตรมิงค์"

"___"

"นึกว่าจำชื่อตัวเองไม่ได้ถามก็ไม่หันมา"

"มีธุระอะไรเหรอคะ"

"ก็แค่..."

แม้อึดอัดจะพูดบางคำออกไปแต่ผมต้องข่มอารมณ์ไว้เนื่องจากสถานการณ์ตอนนี้ไม่สมควรเท่าไหร่ ถึงแม้จะเป็นความเผลอไผลไม่ตั้งใจแต่ผมเป็นลูกผู้ชายก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งที่รู้สึกแปลกใจว่าแค่ครั้งเดียวทำไมถึงตั้งครรภ์

"ในงานวันแต่งหนูอาจจะไม่ได้ไปนะคะพอดีติดอบรมมหาวิทยาลัยขอแสดงความยินดีล่วงหน้ากับพี่ด้วย" ฉันขยับหมวกสานที่สวมใส่มือก็เปื้อนดินทรายซึ่งตอนนี้หัวใจยังสั่นไหว

"ฉัน.."

"ตอนนี้พี่ก็กลายเป็นพี่เขยของหนูแล้วถ้าหากอยากจะใช้อะไรก็เรียกหนูได้นะคะ"

"อย่าทำแบบนี้ได้ไหมวะ!!"

เขาเข้ามาเสียงดังลั่น ท่าทางเฉยชาพร้อมแววตาที่แข็งสาดใส่ไม่พักเหมือนโดนสิบล้ออัดกระแทกแล้วแผ่นหลังพุ่งติดกำแพงทะลุทะลวงหลายชั้นมันทั้งจุกทั้งเจ็บและทรมาน

"ที่รีบเข้าไปเถอะเดี๋ยวพี่กิฟท์จะเดือดร้อนโวยวายอีก" ไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงเรียกหยิบตะกร้าใส่ผักที่เก็บแล้วเดินจากไปทันที

เวลาล่วงผ่านไปกระทั่งช่วงบ่าย พี่กิฟท์ยังคงดีใจนอนอยู่ในห้องเปิดเพลงเสียงดังส่วนพ่อก็ออกไปส่งของตามสั่งจากเจ้านายของบริษัท

"จริงสิตอนนี้กูได้พ่อของลูกแล้วมึง! ตอนแรกก็คิดว่าจะหาผู้ชายหน้าโง่สักคนแต่บังเอิญไปเจอผู้ชายคนหนึ่งที่กูเคยแอบชอบตอน มอ.ปลายยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิมกูก็เลยยัดเหยียดลูกให้เขาซะ"

เสียงพูดคุยโทรศัพท์ดังออกมาจากห้องของกิฟท์ที่กำลังนอนกินมะม่วงน้ำปลาหวานเนื่องจากท้องอ่อนจึงไม่ค่อยแสดงอาการ

"เขาก็พร้อมยินดีจะรับผิดชอบด้วย แต่เสียงดายวันนั้นเสือกอ้วกใส่กู หมดอารมณ์จะเอา!" เสียงเม้าท์มอยกับปลายต่อ "ก็แค่หลอกว่าคลอดก่อนกำหนดไม่เห็นเป็นไรตอนนี้กูเพิ่งท้องได้สองเดือนเองถึงแม้จะบอกเขาว่าหนึ่งเดือนก็เถอะ"

ซ่าาา

ท้องฟ้ามืดครึ้มในช่วงบ่าย เนื่องจากพายุเข้าหนักจนมีเสียงฟ้าผ่าและฝนตกหนัก แต่ถนนเส้นหนึ่งกลับมีสี่เท้าเล็กวิ่งสุดกำลังโดยที่ไม่สวมใส่เสื้อกันฝนหรือพกร่ม

ต๊บ ต๊บ

ประตูบานเลื่อนถูกตีกระทบด้วยฝ่ามือสักพัหเจ้าของเปิดออกแล้วตะโกนใส่

"ใครตายวะ!!ไม่รู้จักเคาะดีๆ" ผมได้ยินเสียงเหมือนประตูจะพังจึงรีบตรงดิ่งมาเปิดปรากฏว่า "เด็กบ้ามาทำอะไรเนี่ย.."

สิ่งที่ไม่คาดคิดทำให้ผมตกใจเมื่อยัยตัวเลขฝ็กเปียกปอนตั้งแต่หัวจรดเท้าใบหน้าซีดเผือกแถมยังหายใจหอบคงไม่ได้วิ่งมาจากบ้านหลายซอยถัดไปหรอกนะ

เห็นท่าไม่ดีผมรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้อีกทั้งหยิบเสื้อแขนสั้นสีขาวเพื่อให้เปลี่ยนใส่เดี๋ยวจะเป็นปอดบวมตายเสียก่อน

"ไปเปลี่ยนซะแล้วค่อยคุยกัน"

"ค่ะ"

หลายนาทีจากนั้น ผมก็นั่งบนเตียงสักรออย่างใจจดใจจ่อไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเนตรมิงค์ถึงมาหาผมในเวลานี้โดยที่ไม่บอกล่วงหน้า

"หนูสำคัญจะบอกพี่นะคะ" เมื่อพักหายเหนื่อยแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่กางเกงเปียกจนหมดเลยทำได้เพียงสวมใส่เสื้อแขนสั้นสีขาวที่ยาวเกือบเป็นเดรสและกางเกงในที่เปียกชุ่ม

"มีอะไรสำคัญถึงขนาดต้องฝ่าฝนมา ถ้าหากต้นไม้ล้มพ่นโดนใส่หัวแทบตายจะว่ายังไง"

"ก็มันสำคัญมากถึงต้องรีบมาบอก"

"มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตเธออีกหรือไงเด็กบ้า"

น้ำเสียงของชายหนุ่มตะเบ็งเพราะห่วงใยทำให้ตัวเล็กรู้สึกผิดก็มันน่าลงก่อนที่จะพูดเสียงแผ่ว

"สิ่งที่หนูพูดนี้ไม่ว่าพี่จะเชื่อหรือไม่แต่หนูสาบานว่ามันเป็นความจริงทั้งหมดคือ..พี่กิฟท์ไม่ได้ตั้งท้องกับพี่นะคะหนูได้ยินเสียงพี่สาวคุยในโทรศัพท์กับเพื่อน"

"อะไรนะ?"

"เพลงที่ปิดเปิดและตะโกนคุยโทรศัพท์หนูก็เลยอัดคลิปเสียงมาเพื่อเป็นหลักฐานกลัวว่าพี่จะหาว่าหนูโกหก"