เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 31

หลังจากนั้น สถานการณ์ยุ่งเหยิงก็คลี่คลาย กิฟท์ถูกส่งย้ายให้กลับไปอยู่บ้านญาติต่างจังหวัดโดยที่พ่อยังคงทำงานส่งของแต่ไม่ได้กลับบ้านทุกวัน คงเหลือแค่เพียงเนตรมิงค์ที่ต้องขายหมูปิ้งดูแลตัวเองต่อไปในบ้านหลังเล็กนี้

เมื่อถึงเวลาเปิดภาคเรียนที่หนึ่งของมหาวิทยาลัย ซึ่งเนตรเรียนคณะเดียวกับชมพูเพื่อนสนิท

มหาวิทยาลัย

"ตื่นเต้นจังเลยเนอะเนตร" ชมพูทาปากแดงแจ๋เดินขนาบข้างกับเนตรมิงค์ที่แต่งหน้าแต่ก็พอดีงาม "เราเด่นพอหรือยัง"

"ชมพูแต่งหน้าแบบนี้..เราไปยืนที่ซอยสี่ชมพูอยู่ซอยสามยังเห็นเลย"

"เนตรอะ ฮ่าๆ"

"ไปกัน อิอิ"

ฉันเพียงแค่แซวขำเพราะชมพูก็ไม่ได้เป็นคนขี้ริ้วขี้เหร่อะไรถ้าแต่งเติมแค่นิดหน่อยก็คงจะสวยมากมายแต่นี่แต่งจัดเต็มเหมือนไปเที่ยวผับบาร์

บาทเดียวดูเพลินอะไรไม่เกินเมียงู ~~

เสียงร้องเพลงรับน้องพร้อมปรบมือเพื่อรอรุ่นพี่คณะขณะที่นั่งเรียงแถวกันอยู่ปีสี่ก็เดินเข้ามา

"สวัสดีครับรุ่นน้องยินดีที่มาเรียนศิลป์ภาษานะครับ ทุกคนก็รู้ว่าเดี๋ยวนี้โลกของเราก้าวไกลและพัฒนาการที่เราเรียนภาษาต่างประเทศเอาไว้เป็นการขยายโอกาสเรื่องการงานในอนาคตด้วย"

ประธานรุ่นพี่ปีสีพูดคุยอย่างเป็นมิตรแต่สักพักก็มีใครบางคนเดินมาอยุดขนาบข้างของเนตรมิงค์

"เจอกันอีกแล้วนะสาวน้อย"

"!!!"

ฉันตกใจเมื่อเสียงนุ่มทักทายจึงแหงนหน้าขึ้นมองปรากฏว่า..เป็นผู้ชายที่เคยใช้เสื้อคลุมฝนให้ตอนที่ร้องไห้อยู่ริมฟุตบาท "พี่ต้า"

"ดีใจจังที่น้องจำพี่ได้ด้วย"

"พี่เรียนอยู่คณะนี้เหรอคะ"

"ใช่ครับเห็นว่าน้องย้ายมาตอนแรกที่ดูชื่อก็คิดว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน"

"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

ตอนแรกก็ประหม่าแต่ยังดีที่มีชมพูเรียนอยู่ด้วยและตอนนี้กลับดีใจเพิ่มขึ้นเมื่อผู้ชายแสนดีที่เคยพบเจอเขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะ

พักเที่ยง

"ปกติแล้วเนตรไม่ค่อยสนิทหรือว่าพูดคุยกับผู้ชายนี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะเนี่ยที่หนูเห็น" ชมพูฉอเลาะไม่หยุดเนื่องมีนิสัยประเภทขี้เล่น "พี่ต้าหล่อมากเลยค่ะ"

"ขอบคุณครับน้องชมพูก็น่ารัก"

"ชมชมพูแต่ว่ามองหน้าเนตรแบบนี้ไม่แฟร์เลยนะคะ"

"ขอโทษครับ"

"ฮ่าๆ ชมพูล้อเล่นค่ะ"

สายตาของหนุ่มเป็นประกาย ชมพูที่ดูเป็นสาวเกินกว่าวัยก็ทราบทันทีถึงความชอบพอ แต่เนตรมิงค์ยิ้มเจื่อนตอบไม่ค่อยได้ร่วมบทสนทนาอะไร

เลิกเรียน

"จะกลับบ้านแล้วเหรอครับน้องเนตร" สาวน้อยยืนรอรถเมล์อยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยเขาจึงเดินเข้ามาทัก

"อ้าวพี่ต้า..ใช่ค่ะหนูกำลังรอรถอยู่เลย"

"ให้พี่ไปส่งไหมพี่เอารถเก๋งมา"

"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะหนูเกรงใจ"

"เกรงใจทำไมเราเป็นรุ่นน้องของพี่นะรับรองได้ว่าไม่คิดค่าน้ำมันหรอก"

รอยยิ้มแสนดียังคงส่งให้เนตร และบนท้องฟ้าก็บรรยากาศเริ่มครึ้มคล้ายฝนจะตก ถ้าหากว่ารออาจจะเกิดพายุแล้วเดินทางไม่สะดวกก็เลยตัดสินใจนั่งรถของรุ่นพี่คณะกลับบ้าน

"หนูขอบคุณมากเลยนะคะ" เมื่อถึงบ้านฉันก็รีบยกมือไหว้ พี่ต้าก็ยกมือตอบ "ไม่เป็นไรครับ"

หลายวันผ่านไป

ร้านสัก หาญทยานศึก

แกก

เสียงแก้วกระทบกันหลายใบในช่วงบ่าย เนื่องจากเหล่าบรรดาหนุ่มตั้งวงกันตามปกติที่ร้านช่างสักของหาญ

"ทำไมช่วงนี้มึงไม่ไปเที่ยวกับพวกกูเลยว่าไอ้หาญ" สองขมวดคิ้วสงสัยถาม "มึงมีอะไรที่ไม่บอกพวกกูหรือเปล่า"

"มึงเป็นพ่อเป็นแม่กูเหรอที่ต้องบอกทุกเรื่อง"

"ไม่ด่ากูสักวันมึงจะกินข้าวไม่อิ่มหรือไงวะ"

"ก็มึงกวนตีนแดกเหล้าไปเถอะอย่าเรื่องมาก"

ช่วงนี้เป็นการเปิดเรียนมหาวิทยาลัยผมก็ไถแต่มือถือเพื่อดูการอัพเดทชีวิตของเด็กบ้าที่เริ่มโตเป็นสาวเต็มตัวไม่รู้ว่ามีใครมาจีบบ้างหรือเปล่า

"เอาล่ะมาเล่นเกมกันกูมีคำถาม" สองเห็นบรรยากาศเงียบลุกขึ้นยืนเพื่อทำให้ครึกครื้น

"อะไรของมึงอีกวะ!"

"ถ้าหากว่าใครตอบคำถามแพ้ต้องเลี้ยงเหล้าคืนนี้ที่คลับ"

"ตกลงว่ามา"

"เล่นกันเลยคนละแค่สองคำถามจบ"

ทุกคนต่างเห็นด้วยก่อนจะกระดกเหล้าเพียว สองเป็นคนถามก่อนสลับกับหาญที่ต้องเป็นคนตอบ ทั้งหมดแยกฝ่ายแบ่งแยกกลุ่มกันเพื่อความรวดเร็ว

"ปลาอะไรปากจู๋.."

"คำถามอนุบาลมากปลาเข็ม"

"ผิดปลาทู"

"___"

คำถามแรกก็ชวนอึ้งหาญเสียคะแนน สองนำไปหนึ่งแต้ม จากนั้นก็กลายเป็นฝ่ายหาญที่ลุกขึ้นยืนแล้วถามกลับ

"อะไรใหญ่กว่าวาฬ.."

"ง่ายสัสๆ ปลาโครตพ่อโคตรแม่วาฬ"

"ผิด! ปลาวาฬชุบแป้งทอด"

"____"

ยกต่อไปโดนตีคะแนนตามตื้นหนึ่งต่อหนึ่ง และตอนนี้มีเพียงคนละคำถามชี้ตัดสิน

"กุ้งอะไรร้องเพลงเพราะ" สองทำหน้าเจ้าเล่ห์ "ตอบได้กูยอมเลี้ยงเลยมึงเลยไม่ต้องถามกูกลับ"

"กุ้งสุธิราช"

"___"

"ขอเป็นพระเอกในหัวใจ~เธอ"

"ไอ้สัสมันฟังลูกทุ่ง!!!"

ฮ่าๆ ฮ่าๆ

เพื่อนที่นั่งเชียร์ล้อมวงต่างหัวเราะลั่นเมื่อสุดท้ายสองนั้นเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ กระทั่งถึงเวลามืดค่ำไปเที่ยวผับตามที่พนันกันเอาไว้

"ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ตึ๊ก!

"โอ๊ยยยย" คล้ายมีบางอย่างมากระแทกจนฉันแทบเซ "พี่..!!"

"ใกล้จนจะสิงเกินไปแล้ว"

"นี่มันผับนะคะต้องมีใกล้กันบ้างเป็นธรรมดา"

"เหอะ"

เมื่อเห็นว่ามีผู้ชายมาล้อมด้านหลังผมก็ลุกขึ้นพร้อมถือแก้วแล้วชนกระแทกมันกระเด็นออกไปก่อนที่จะอ้อมมาดักกั้นเพื่อไม่ให้ใครเข้าใกล้

"โว๊ย พี่ก็หาญหนูหายใจไม่ไหว พี่นั่นแหละใกล้เกินไป" ฉันแทบจะขยับตัวไม่ได้ด้านหน้าชมพูก็เต้นหัวฟัดหัวเหวี่ยงด้านหลังที่ล่ำก็มาประกบไว้

"เผื่อเธอจะเมาไงฉันก็ยืนเป็นเกราะป้องกันให้"

"หนูกินไปให้แก้วเดียวจะเมาได้ยังไงคะ"

"ไม่รู้แหละ"

"เอาแต่ใจอีกแล้วนะ"

เราพูดคุยแต่ใบหน้าแทบจะแนบชิดติดกันสายตาของเขาดูเจ้าชู้และร้ายกาจแต่ว่าเขาก็มองแค่ฉันนี่นา..

"ไอ้สัส!! คนเขาตามหาจนจะไปแจ้งความ" สองแหวกว่ายฝูงชนมายืนเท้าเอวด่ากราด "กลับไปโต๊ะเลยนะไอ้ห่านั่นจะต่อยไอ้คนข้างๆ"

"กูบอกแล้วว่าถ้ามันเมาให้พามันกลับ"

"มึงก็พูดได้สิไม่มาช่วยกันห้าม"

"เอ่อ!!"

ท้ายผมก็ต้องกลับโต๊ะทั้งที่อยากยืนเฝ้าไม่ห่างก่อนจะไปจึงโน้มกระซิบบอกเด็กบ้าแต่กลิ่นแชมพูหอมอ่อนตีปะทะจมูก โคตรอยากได้เลย

"เดี๋ยวมานะ"

สามสิบนาทีผ่านไป

ด้วยความมึนเมาชมพูก็สลบเหมือดที่โต๊ะโดยที่มีเนตรมิงค์นั่งเฝ้าเพื่อรอให้เพื่อนอีกคนมารับกลับเนื่องจากอาศัยรถคันเดียวกันมา

หมับ

"ว๊ายยย!" ฉันตกใจเมื่อโดนลากแขนเดินไปอยู่ที่กลางเวทีของผับ "พี่ต้า"

"ขอโทษทีนะครับพอดีพี่ติดธุระเลยมาสายแต่พี่มีบางอย่างสําคัญจะบอกน้อง"

"อะไรคะ"

"พี่ชอบน้องนะชอบตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน"

"____"

"เป็นแฟนกันไหม?"

ยังไม่ทันตอบกลับอะไรก็เหมือนเขาจะใช้ความเร็วกระชากตัวเล็กเข้าใกล้เพื่อโน้มตัวลงแนบริมฝีปากหนาประกบจูบแน่นท่ามกลางแสงสีเสียงของไฟ และ ผู้คนที่เต้นรายล้อมกายก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ทว่ามุมหนึ่ง..

กลืบ

เสียงกำหมัดแน่นของชายแกร่งยืนด้านบนโต๊ะกำลังกระชากคอเสื้อของเพื่อนที่ทะเลาะจะไปต่อยตีกับโต๊ะ เพราะบางอย่างทำให้เขาชะงักเพราะดันเห็นภาพกลางผับอยู่ในระยะไม่ไกล

"ไอ้สัสหาญ มึงดึงคอเสื้อมันจนลอยหายใจไม่ออกแล้วไอ้เวรเดี๋ยวมันตาย!!!"