เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 35

หลังจากนั้นก็ดื่มกันจนมึนเมา หาญกลับมาบ้านอาบน้ำแล้วซัดตัวลงเตียงนอนแต่เขายังคงใจจดจ่อกับบางอย่างที่อยู่หน้าจอ

"นับดาว" ผมพูดแผ่วเบาหลังจากขึ้นสถานะกับดนตรระมิงค์ทันทีนับดาวก็มากดไลค์พร้อมคอมเม้นท์

'มีแฟนแล้วเหรอคนตัวยักษ์ ฮ่าๆ'

ยอมรับว่าหัวใจของผมเต้นตึกตักย้อนนึกถึงวันวานระหว่างผมกับนับดาวเราเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่วัยเด็ก จนกระทั่งมปลายคบหาดูใจคล้ายป๊อปปี้เลิฟทั่วไปแต่เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยเธอก็เลือกจะไปเรียนต่อเมืองนอกซึ่งทำให้ความสัมพันธ์เรานั้นจบลง

ติก

ทันทีผมก็ต้องสะดุ้งเพราะแชทส่วนตัวเด้งขึ้นมาจากมือถือปรากฏว่าเป็นนับดาว

'โทรหาได้ไหมไม่ได้คุยกับหาญตั้งนานว่างหรือเปล่า'

ผมเห็นข้อความก็ไม่อาจปฏิเสธได้อย่างน้อยวันเวลาก็ผ่านมานานจนลืมความเจ็บปวดวันนั้นก็เลยแชทคุยวีดีโอกับนับดาว ไม่รู้ว่าด้วยความมึนเมาหรืออะไรทำให้ผมหลับคาสายจนเช้า

แกร๊ก

"มาไงเนี่ย" ผมตื่นก็ลุกอาบน้ำล้างหน้าแล้วต้องมากวาดหน้าร้านสักเป็นปกติ ปรากฏว่าเนตรมิงค์ยืนรออยู่ "ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน"

"หนูโทรหาพี่ทั้งคืนก็ไม่รับ ตอนเช้าเลยโทรอีกครั้งปรากฏว่าปิดโทรศัพท์"

"อ๋อ..สงสัยแบตหมด"

"ทำไมไม่ตอบกลับแล้วไม่โทรหรือส่งข้อความหาหนูล่ะคะ"

เกิดเหตุการณ์ไม่ปกติซึ่งทุกครั้งเขาจะรายงานเมื่อกลับถึงบ้านตลอด แต่เมื่อคืนไม่ติดต่อมาหาสงสัยจะเมามากละมั้ง

"ขอโทษทีนะเมื่อคืนเมา"

ใช่..ผมลืมที่จะโทรหาเนตรไปเสียสนิทเมื่อได้คุยกับนับดาวก็ถามสารทุกข์สุขดิบด้วยความคุ้นเคยก็เลยยาวจนเผลอหลับ

"ขอโทษนะ" เห็นสีหน้าท่าทางของเด็กนี่ไม่สู้ดีผมเอื้อมมือไปลูบผมยาวสลวย

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่คงจะเมามากหนูก็แค่เป็นห่วงเลยแวะมาหาเฉยๆ"

"แล้วนี่ทำอะไรหอบตะกร้าหมูปิ้งไปไหน"

"จะเอาไปขายที่มหาวิทยาลัยด้วยค่ะ"

ความขยันอดทนทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าภูมิใจสาวน้อยแก้มใสโบกมือลาก่อนที่จะรีบไปเรียนและขายหมูปิ้งในตอนเช้าด้วย

ซ่า ซ่า

"แม่งเอ้ย!!" ร่างกายของผมร้อนเหมือนโดนไฟนรกแผดเผาที่เห็นใบหน้าของเนตรมิงค์ที่แสนน่ารักแถมเป็นคนใสซื่อ ทำผมรู้สึกผิดและจุกในอกรีบสาดน้ำจากก๊อกตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ "เรามีเด็กบ้าแล้วแท้ๆ"

กระทั่งเวลาผ่านไปตอนเย็นผมโทรนัดให้เนตมาหาก่อนที่จะกลับเข้าบ้าน

"ไปทะเลเหรอคะ.."

"ใช่ก็วันอาทิตย์นี้เป็นวันหยุดไม่ใช่ดหรอเราไปเที่ยวทะเลกันนะ"

"แล้วพี่ไม่ต้องเปิดร้านสักเหรอไหนบอกว่าร้านของพี่ไม่มีวันหยุดไง"

"คนอื่นสิบคนจะมาสำคัญกว่าเธอหนึ่งคนได้ยังไง"

คำพูดหยอดหวานทำให้เนตรมิงค์ยิ้มกริ่มเธอไม่อาจตอบปฏิเสธกระทั่งถึงวันเวลานัดหมายก็เตรียมเสื้อผ้าไปเล่นน้ำทะเล

ทะเลสีแหบ

เสียงคลื่นซัดสาดกระทบกับสายลมโบกเย็นสบายผมยาวสลวยปลิวไหวตามโดยมีชายตัวใหญ่หุ่นล่ำเดินขนาบข้างเคียงคู่กัน

"ชอบไหม" ผมถามจากใจวันนี้เนตรมิงค์มัดผมสองข้างเหมือนแกะน่ารักฉิบหาย

"ชอบมากเลยค่ะหนูไม่เคยมา"

"ถ้าชอบจะพามาบ่อยๆ นะ"

"ไม่ต้องก็ได้ค่ะเสียเวลางานพี่"

"อย่าพูดแบบนี้อีกนะตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่หรือไง"

รอยยิ้มสวยบาดใจต้องแสงจ้าที่สาดส่องบางเบายิ่งทำให้หัวใจชายแกร่งพองโต ทั้งคู่ประสานจับมือกันเดินเรียบตามชายหาดจนเวลาผ่านไปนับชั่วโมง

ร้านอาหาร

"ขอบคุณค่ะ" ฉันบอกกล่าวกับพนักงานเสิร์ฟที่ยกอาหารทะเลมาวางเต็มโต๊ะ "กินปูนะเดี๋ยวหนูแกะให้"

"อืม"

"หุ๊ย กั้งตัวใหญ่มากเลยค่ะ"

"ถ้าชอบก็กินเยอะเลยนะ"

ทั้งสองคนรับประทานอาหารด้วยกันในบรรยากาศทะเลที่มีสายลมพัดผ่านจนถึงเวลากลับก็เกิดบางอย่างขึ้น

"ทำไมตัวพี่มีแต่ผื่นแบบนี้เหรอคะ" ฉันตกใจมากหันมาเหมือนร่างกายของพี่ล่ำจะเกิดปฏิกิริยาบางอย่าง

"ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หาย"

"แต่มันแดงขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ"

"บอกว่าไม่เป็นไรยังไงเรารีบกลับกันเถอะมืดฟ้าครึ้มฝนเดี๋ยวพายุจะลงนะ"

บรื้นนนน

ทะเลที่ทั้งคู่เลือกมาเป็นระยะทางที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่จึงขับรถไปกลับสะดวกสบายทั้งสองคนซ้อนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่กอดเอวกันดั่งคู่รักทั่วไป

ร้านสัก หาญทยานศึก

"พะ พี่หาญ!หน้าของพี่มันบวมด้วย" ไม่ใช่เรื่องปกติแน่นอนเหมือนอาการแพ้บางอย่าง "พี่แพ้อะไรคะ.."

"แพ้ลมทะเลละมั้งปกติไม่เป็นนะ"

"____"

"ว่าแต่คืนนี้ขอนอนกอดได้เปล่า"

"ของโปรดไงนับดาวจำได้ก็ทำสิและยังมีแกงจืดลูกลอกอีกนะกินเชิญเต็มที่เลยจ้า"

เสียงพูดคุยกันตรงโต๊ะกลมกลางร้านทำให้สาวน้อยชะงักขณะที่เธอถือหมูปิ้งเข้ามา

"อ้าวไม่มีเรียนเหรอ.." ผมทักหลังจากเห็นเนตรมิงค์ยืนเก้กังอยู่ตรงประตูก่อนจะเดินเข้ามา "แล้วถือหมูปิ้งทำไม"

"หนูเป็นห่วงพี่ก็เลยแวะมาจะเอาข้าวเหนียวหมูปิ้งมาให้พี่กินแต่ว่าพี่คงกินอิ่มแล้ว"

"กินไปได้ไม่กี่คำเองเอามาสิมากินข้าวด้วยกัน"

"ไม่เป็นไรค่ะหนูกินมาแล้วกับชมพู"

ยอมรับว่าหัวใจสั่นแทบจะกระเด้งติดประตูไม่กล้าถามว่าผู้หญิงคนนี้ทำไมเขาถึงยังอยู่ หรือว่าเมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านกันแน่

"ลืมแนะนำไปคนนี้เนตรมิงค์ที่เล่าให้ฟัง" ผมพูดกับนับดาว "ก็คนที่ขึ้นสถานะนั่นแหละ"

"ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะคะ"

สองสาวส่งยิ้มให้กันหาญมีอาการดีขึ้นเพราะนับดาวเรารู้วิธีดูแลอาการแพ้อาหารนี้อย่างดี เนตรวางหมูปิ้งไว้ที่ชั้นวางของมุมห้อง

"แล้วพี่ไม่เห็นแนะนำผู้หญิงคนนี้ให้หนูรู้จักเลย เขาเป็นใครเหรอคะ" สุดท้ายต้องตัดสินใจถามตามตรง

"อ๋อ ลืมไปคนนี้ชื่อนับดาวเป็น..เพื่อนเก่า"

"สวัสดีค่ะ"

"อีกอย่างไม่ต้องคิดมากนะเรื่องแพ้อาหารทะเลนั่นฉันอยากจะลองกินดูเฉยๆ"

ผมพูดสร้างความมั่นใจที่จริงก็แค่อยากจะรู้ว่าตัวเองยังแพ้อยู่ไหมไม่ได้กินมาแสนนาน

"หาญก็เป็นแบบนี้แหละนะชอบดื้ออะไรที่ไม่ใช่ก็ไม่เห็นต้องฝืนเลย" นับดาวรีบพูดแทรกคิ้วบางขมวดแต่ใบหน้าสวยยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยน

"บ่นเป็นคนแก่เลยนะ"

"แล้วไง! หาญยังเคยบอกอยู่เลยว่าชอบคนที่อายุมากกว่านับดาวยังเคยล่ให้หาญไปคบกับคนอายุหกสิบลย ชิ!"

"ทีเรื่องแบบนี้แหละจำเชียวนะ"

"ช่วยไม่ได้ แบร่ ฮ่าๆ"

สองคนพูดคุยหัวเราะคิกคักในตอนนี้สาวน้อยกลายเป็นธาตุอากาศ เธอน้ำตาคลอแถมอึดอัดจนกระทั่งขอตัวกลับบ้าน แต่ที่จริงนัดเพื่อนสนิทเพื่อไประบายความทุกข์ใจนี้

ร้านเหล้า สมัยซอยแปด

"อย่าหลอกตัวเองเนตร!! แค่สเตตัสหรือว่ารูปคู่หรืออะไรต่อมิอะไรที่เราเห็นก็ดูรู้แล้วว่าไม่ใช่แค่เพื่อนเก่า" ชมพูพูดเจนโลกหลังจากได้รับรู้เรื่องราวก็สืบค้นทันที

"แปลว่าขอเป็นแฟนเก่าแล้วทำไมพี่หาญถึงไม่บอกเราตามตรงล่ะ"

"หนึ่งกลัวคิดมากกับสองพยายามปกปิดบางอย่างเพราะยังลืมคนเก่าไม่ได้"

"____"

"เคยได้ยินคำนี้ไหมแข่งกับคนในใจแข่งยังไงก็แพ้ เฮ้อ~ เราทำดีแทบตายแต่เขาไม่ได้ทำอะไรแต่กลับได้ใจเธอไปครอง"