เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 36

หลังจากวันนั้นเราก็พูดคุยกันผ่านทางโทรศัพท์มือถือตามปกติเนื่องจากว่าช่วงนี้มีเรียนหนักจึงไม่ค่อยได้ไปเจอ ซึ่งวันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่พี่หาญไปเที่ยวปาร์ตี้กับเพื่อนที่คลับพร้อมกับข้อความที่ส่งมาให้อ่าน

'ไม่ต้องรอนะคงจะกลับดึกฝันดี'

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าสังคมของเขาเป็นยังไงเขามักจะเที่ยวเล่นและสังสรรค์กับเพื่อนเป็นประจำ ซึ่งเมื่อก่อนยอมรับได้แต่เดี๋ยวนี้ไม่รู้ทำไมหัวใจถึงลนลานอาจเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นที่เข้ามามีอิทธิพลเพราะเห็นคอมเม้นท์และพูดคุยกันพูดสเตตัสของพี่หาญบ่อย

"อย่าคิดมากพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว" ฉันหลับตาลงเพื่อที่จะได้พูดคุยกับเขาในเช้าถัดไป

มหาวิทยาลัย

"ยังไม่รับสายอีกเหรอ" ชมพูขมวดคิ้วถามเมื่อเห็นเนตรมิงค์กดแต่โทรศัพท์เพื่อโทรหาแฟน "ที่หาญอาจจะกำลังหลับอยู่ก็ได้มั้ง"

"แต่นี่มันจะเที่ยงวันแล้วนะไม่ตื่นอีกหรอ"

"บางคนที่เมาแล้วแฮคง์ตื่นตอนเย็นก็มีก็เนตรไม่ชอบเที่ยวนี่นาจะไปรู้อะไร"

"แต่ปกติต่อให้จะเมาแค่ไหนพี่หาญก็ตื่นเช้าตลอด"

เสียงเป็นกังวลอีกทั้งยังกดโทรศัพท์จนมือแทบจะหงิกชมพูวางมือถือลงก่อนจะเอื้อนเอ่ย

"เป็นห่วงเขาหรือว่ากำลังหึงหวงที่เขาคุยกับแฟนเก่าจึงทำให้คิดมากแบบนี้"

"____"

"ผู้ชายไม่ชอบให้ผู้หญิงตามจิกหรอกนะ อีกอย่างที่หาญก็อายุเกือบจะสามสิบแล้วไม่ใช่หรือไงเขาโตแล้ว"

"โตแล้วทำอะไรก็ได้แปลว่าจะกลับไปคุยกับแฟนเก่าโดยที่ไม่บอกแฟนใหม่ก็ได้หรอ"

"ถ้าแบบนั้นเนตรมิงค์ก็ต้องไปคุยกับพี่หาญตามตรงว่าไม่โอเคแล้วไม่พอใจ"

สุดท้ายสาวน้อยจำเป็นต้องตัดสินใจพูดถึงความรู้สึกที่มีต่อไปตามตรงหลังจากเลิกเรียนเกือบสี่โมงเย็นก็ตรงดิ่งไปร้านสักทันที

ร้านสัก หาญทยานศึก

"หลบซ้ายเดี๋ยวนี้เลย"

"เธอนั่นแหละหลบขวาไป"

"หาญไม่ออมมือเลยอะ ฮ่าๆ"

แต่เมื่อมาถึงก็เหมือนถูกเหล็กพุ่งแทงเข้าอย่างจังผู้หญิงที่ชื่อนับดาวนั่งแนบชิดเอียงหัวศีรษะขนาบข้างแขนล่ำ ทั้งสองคนกำลังเล่นเกมดิจิตอลผ่านหน้าจอแอลอีดีและปุ่มกดแข่งกัน

ซ่าาา

เหมือนฝนจะรับรู้ถึงความเสียใจเทกระหน่ำลงมาใส่เนตรมิงค์ที่วิ่งพร้อมกับร้องให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเพราะที่ผ่านมารอบข้างก็ไม่เหลือใครมีเพียงเขาที่เยียวยาใจแต่ตอนนี้คงไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

ร้านเหล้า

ทางออกของวัยรุ่นเพิ่งโตเป็นสาวเต็มตัวก็คงหนีไม่พ้นแสงสีเสียงกับขวดเหล้าอย่างน้อยอาการแฮงค์ก็หายไวกว่าอาการเฮิร์ทที่เจ็บปวดใจ

ฮึก อึก อึก

"เอามาอีกแก้วหนึ่งพี่" ฉันมาร้านที่ไม่ค่อยมีเสียงเพลงดังนอกจากดนตรีสดและสั่งเหล้าที่หน้าบาร์กระดกดื่ม "ขอเข้มๆ"

ความเจ็บปวดถาโถงทันทีแน่นอนว่าหลังจากเลิกเรียนพี่ล่ำก็โทรมาหาตามปกติแต่ฉันไม่อยากกดรับสายหรือรับรู้อะไรจึงปิดมือถือไว้แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้ามานั่งรักษาใจด้วยการกระดกดื่มแอลกอฮอล์ผ่านลำคอเพื่อล้างแผลความเจ็บปวด

"ฮือออ~ ฮึก" ความรักก็คงแบบนี้ ใครรู้สึกมากกว่าเท่ากับแพ้ ต่อให้แม้ตอนแรกเขาอาจจะรู้สึกดีมากกว่า แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าฉันต่างหากที่รู้สึกมากเกินไป

ซ่าาา

เนื่องจากพายุเข้าจึงมีฝนฟ้าคะนองร่ำไห้จนกระทั่งเกือบสี่ทุ่มภาพที่เห็นเริ่มเบลอเพราะมึนเมาเหล้าที่เดิมไป

หมั๊บ!

สักพักก็ถูกมือหนาคว้าแก้วจากมือกระชากจนฉันตกใจรีบหันมอง "พี่ต้า.."

"เป็นเด็กเป็นเล็กดื่มเหล้าขนาดนี้เดี๋ยวตับก็พังพอดี"

"ช่างมันเถอะค่ะ"

"ขอนั่งด้วยคนแล้วกัน"

"____"

เนตรไม่ตอบอะไรแต่เธอท่าทางดูเหนื่อยล้ามากจนต้าสังเกตเห็นจึงเอ่ยถาม

"ทะเลาะกับแฟนมาหรอ"

"เปล่าคะ"

"ดื่มหนักขนาดนี้ต้องมีเรื่องทุกข์ใจแน่"

"หนูไม่อยากพูดอะไรขอโทษด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกแต่พี่แค่อยากจะบอกให้รู้เอาไว้ว่า..พี่ชอบเนตรนะและตอนนี้ก็ยังตัดใจไม่ได้"

คำพูดพร้อมแววตาแสนนุ่มนวลห่วงใยทำให้สาวน้อยยิ่งรู้สึกทรมานราวกลับว่าทำไมคนที่แคร์เธอและอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ผู้ชายที่รัก

"ฮื้อออ~ ฮือ~ ฮือ"

สิ้นสุดความอัดอั้นเนตรมิงค์ร้องไห้อย่างบ้าคลั่งบนเสียงฝนเทกระจาดเมื่อชายตรงหน้าเห็นก็รีบคว้ามากอดจนเวลาผ่านไป

"ร้านปิดแล้วนะครับ" พนักงานเดินมาบอกเมื่อประตูร้านกำลังจะปิด เนตรมิงค์รู้สึกตัวตื่นหลังจากที่ไม่รู้ว่าสลบเพราะพิษเมา

"ตะ ตายจริง!!" ฉันรีบผงกตัวขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองวางแนบศีรษะที่บ่าไหล่ของเขา "พี่ต้าทำไมไม่ปลุก"

"ก็เราร้องไห้จนหลับไปพี่ก็แค่อยากให้พักผ่อน"