เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 37

หลังจากเห็นข้อความผมไม่สนห่าเหวอะไรผลักนับดาวออกไปแล้วขับมอเตอร์ไซค์ตรงดิ่งไปบ้านของเนตรมิงค์แต่ไฟกับปิดประตูล็อคผมจึงรอจน เกือบสว่าง ยุงกัดจนจะเป็นไข้เลือดออก แต่ไร้วี่แววจนกระทั่งกลับมาตั้งหลักที่ร้านในเวลาเกือบหกโมงเช้า

หลายชั่วโมงต่อมา

ฉันกลับมาบ้านในตอนเกือบเจ็ดโมงเช้าเนื่องจากวันนี้ไม่มีเรียนคงจะเหนื่อยล้าหัวใจเผลอหลับไปที่โซฟากลางคอนโดพี่ต้า แต่เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็ห่มผ้าให้อย่างเรียบร้อย

ห้องนอนเนตรมิงค์

"ต่อแต่นี้ไปเราต้องสู้ด้วยตัวเอง" มือน้อยของฉันกำหมัดแน่นนั่งมองใบหน้าที่ส่องสะท้อนกระจก "เราต้องลืมผู้ชายคนนั้นไปซะ"

บรื้น บรื้น บรื้นๆๆ

พ่อใครตายวะเร่งรถอยู่ได้!!

ควันเข้าบ้านกูเว้ยยย!!

ใครพ่นยายุงวะโขมง!!

ทันทีฉันก็สะดุ้งเมื่อเสียงชาวบ้านตะโกนโวกเวกโวยวายสงสัยเป็นคนที่เดินผ่านไปมา แต่ทว่าเขาหมายถึงใครนะ

แกร๊ก

"เชี่ย" สิ่งที่ทำให้ตกใจมากกว่าคือพี่ล่ำกำลังบิดมอเตอร์ไซค์ควันกระจัดกระจายไปทั่วพร้อมเสียงดังแสบแก้วหู "หยุดนะพี่!!"

ภายในบ้าน บรรยากาศเงียบสนิทสาวน้อยตัดสินใจลากเขาเข้ามาพูดคุยจะได้เคลียร์ปัญหาให้จบ

"เมื่อคืนเธอไปไหนมา! บ้านช่องไม่กลับแถมยังส่งข้อความบ้าๆ มาให้ฉันอีก" หัวผมร้อนแทบไฟไหม้หายใจติดขัด

"หนูจะไปไหนก็ได้มันเป็นสิทธิ์ของหนูแล้วข้อความที่ส่งไปพี่ก็ได้อ่านแล้วไม่ใช่หรือไงจะมาหาทำไมอีก"

"ขอเหตุผลได้ไหมว่าทำไมถึงส่งข้อความมาบอกเลิกฉัน"

ตอนนี้หัวใจของผมยิ่งมองใบหน้าสวยหวานที่คุ้นเคยทำให้จมดิ่งลึกลงไปในความรู้สึกเจ็บปวด

"พี่รู้อยู่แก่ใจทำไมต้องให้หนูบอกคะ ไม่ว่าหนูจะหายไปไหนหรือทำอะไรพี่ก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว"

"ฉันนึกว่าเธอไปเข้าค่ายเลยไม่ได้ติดต่อเห็นว่ามีงานไม่ใช่เหรอ"

"เลยเอาเวลาไปอยู่กับแฟนเก่า อย่าบอกว่าเพื่อนเก่านะคะหนูไม่อยากฟังคำโกหกของพี่อีกแล้ว"

ทันทีชายหนุ่มตัวใหญ่ก็หลับตาลงถอนหายใจเฮือกและรับรู้ว่าสาวน้อยไร้เดียงสาไม่ได้ใสซื่ออีกต่อไป

"เธอรู้แล้วสินะแต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนับดาวก็แค่เพื่อนคนหนึ่งถ้าหากไม่ชอบใจฉันขอโทษ" ผมเดินไปใกล้แต่ตัวเล็กกับผละถอยออกอย่างไว "เนตร.."

"หนูไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นและตอนนี้หนูก็เข้มแข็งพอที่จะอยู่ลำพังขายหมูปิ้งได้วันละสามถึงห้าร้อยก็พอกิน ยังไงค่าน้ำไฟพ่อก็จ่ายทุกเดือน"

โลกรอบข้างที่แสนจะแคบสำหรับฉันมันกว้างใหญ่ไพศาลหลังจากที่ใครต่อใครผ่านเข้ามาแต่เมื่อก่อนยอมรับว่ากลัวนักหนาที่ต้องใช้ชีวิตบนโลกอย่างโดดเดี่ยว ดังคำที่เขาว่าประสบการณ์จะสอนให้เราเข้มแข็ง

"ฉันไม่เลิก"

"___"

"หน้าด้านมีไรไหม!"

"มีค่ะเพราะหนูไม่..อื้อออ"

ดวงตาเล็กคะปิดลงเมื่อชายตัวใหญ่พุ่งตรงกระชากท้ายทอยบดขยี้ด้วยริมฝีปาก

เพียะ!!

"อย่าทำแบบนี้นะคะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว"

"ก่อนจะเป็นอะไรเมื่อก่อนกันกูก็ยังเอาได้เลย!"

"พี่หาญหยุดพูด..อื้อ!"

เป็นอีกครั้งที่เขาไม่ฟังคำใดพุ่งประกบจูบสาวน้อยจนหายใจแทบไม่ออก มือน้อยทุบแผงอกแกร่งแต่ก็สู้ไม่ไหว

"โอ๊ยยย!!! นี่เธอกัดลิ้นฉันเหรอ"

"ใช่ค่ะถ้าพี่ทำแบบนี้อีกหนูจะเคี้ยวแล้วกลืนด้วย"

"เป็นปอบหรือไงเด็กบ้า"

ลิ้นที่ถูกกัดเลือดซิบออกมาแต่กลับเพิ่มพูนอารมณ์เดือดพล่านให้กับเขาอย่างไม่รู้ตัว

กริ๊ดดด

ผู้หญิงตัวเล็กหรือจะต้านทานผู้ชายตัวสูงใหญ่ได้เขาแบกเธอขึ้นไหล่เพียงข้างเดียวก่อนจะตรงดิ่งเข้าห้องนอน

ฟุบ

"หยุดนะไม่งั้นหนูจะแจ้งความ!"

"ข้อหาอะไร?"

"บุกลูกและทำร้ายร่างกาย"

"งั้นฉันก็จะแจ้งความกลับข้อหาขโมยหัวใจแต่เสือกทิ้งขว้างกัน"

ผมเถียงไม่ยอมรับฟังถึงยังไงก็ไม่มีทางเลิกกับเด็กนี่ได้ ยอมรับว่าให้ไปแล้วหมดใจแต่อาจจะเผลอไผลเพราะไม่ได้เจอนับดาวมาแสนนานแต่สารภาพว่าไม่ได้ชอบพอหรือรู้สึกอะไรกับใครตั้งแต่เจอเด็กนี่วันแรกด้วยซ้ำ

พรึ่บ

"หนูบอกว่าอย่าไงคะ" เขาถอดเสื้อลงทิ้งพื้นเผยซิกแพคพร้อมรอยสักนั้น.."มีดพันหนามเอาไว้แทงใครกัน"

"จะแทงปากเธอนี่แหละ!!"

"เหอะ ออกไป"

"อยากเล่นบทโดนข่มขืนหรือไงบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ได้คืดอะไรกับนับดาวแล้ว"

แม้ผมจะพยายามอธิบายแต่เหมือนอีกฝ่ายไม่รับฟังเบี่ยงหน้าหนีพร้อมกับทำท่าเฉยชา

"อัก~ ว๊ายยย์" พี่หาญใช้แรงที่มีลากข้อขาของฉันไปเกยไว้ตรงขอบเตียง เสื้อที่ครูดกับผ้าห่มถกขึ้นจนชุดชั้นในสีชมพูเปิดเผยออกมา

"อย่างเธอต้องโดนของใหญ่สินะถึงจะหายดื้อ"

"พี่หาญหยุดนะคะ!"

"และฉันอยากรู้มากกว่าคือเธอไปค้างที่ไหนมา! อย่าบอกว่าบ้านเพื่อนเธอที่ชื่อชมพูนะเพราะแน่นอนว่าเธอไม่เคยจะไปนอนค้างที่นั่น"

ท่าทางเลิ่กลั่กทำผมประหลาดใจปกติเนตรเป็นคนตรงๆ แต่เหมือนครั้งนี้จะไม่ยอมบอกเหมือนมีอะไรปิดบังไว้