เมียเด็ก มันเด็ดมาก [Nc 20] นิยาย บท 4

ใบหน้าเขาดูร้ายแถมยิ้มมุมปากด้วย แต่สักพักก็ก้มลงเก็บของใส่ไว้ตามเดิม

"พี่กิฟท์สักเสร็จแล้วหรือคะ"

"ไม่สัก"

"ทำไมล่ะคะ"

"อายุก็น้อยเรียนยังไม่จบมอหกด้วยซ้ำใครจะไปสักให้ฉันเองมีจรรยาบรรณนะ"

เป็นนักตั้งคำถามหรือยังไงถามได้ไม่หยุดไม่หย่อนจนผมเดินนำและสะบัดหน้าเพื่อเป็นสัญญาณว่าให้ออกไป

เราทั้งคู่เดินมาถึงตรงหน้าร้านบริเวณลานสักของผม เด็กชุดเนตรนารีหันขวับพร้อมกับคิ้วขมวดเป็นปมก่อนถามอีกครั้งอย่างร้อนรน

"พี่สาวหนูไปไหนคะ?"

"กลับแล้ว"

"กลับแล้ว!!!"

"เอ่อ จะตะโกนห่าอะไรวะ"

"พูดไม่เพราะเลยนะคะ"

เป็นผู้ใหญ่ยังจะเสียงดังพร้อมกับพูดจาไม่น่าพิสมัยฉันจึงรีบเก็บข้าวของที่พี่กิฟท์ซื้อแล้วเดินออกไปขึ้นรถสองแถวกลับบ้าน

"เด็กสมัยนี้มันจริงๆ ไปไม่ลามาไม่ไหว้ ยัยเนตรนารี!!"

หลายวันผ่านไป

บ้านท้ายซอย

"หนูรีดซ้ำแล้วตั้งสองรอบนะคะพ่อ"

"แต่พี่สาวแกบอกว่ามันยังไม่เรียบก็รีดต่อสิ"

"แต่หนูมีอะไรให้ต้องทำอีกเยอะเลย"

"ก็ใกล้จะปิดเทอมแกมีอะไรให้ทำตั้งมากขนาดงั้นเลยเหรอ!!"

เสียงผู้เป็นพ่อดุด่าลูกสาวคนเล็กเป็นประจำ เนื่องจากดูท่าทางจะรักลูกไม่เท่ากันเพราะยังคงฝังใจว่าแม่ของเนตรมิงค์หนีหายไปกับชู้

"เฮ้อออ" ฉันถอนหายใจวันละไม่รู้กี่รอบรีบหอบหิ้วเสื้อผ้าของพี่กิฟท์มารีดซ้ำต่อ "จะทันขายหมูปิ้งไหมเนี่ย"

พี่กิฟท์มักจะได้ทุกอย่างมากกว่าฉันเสมอทั้งเงินทองและเข้าของที่พ่อประเคนให้ ส่วนฉันเหมือนจะไม่ใช่ลูกเป็นเพียงคนรับใช้ เวลาขอเงินจะไปซื้อของหรือทำรายงานก็แทบจะคลานไปกราบจนตัดสินใจขายหมูปิ้งช่วงกลางคืนเพื่อเก็บเงินไว้ใช้ส่วนตัว

และแน่นอนว่าไม่มีใครเดือดร้อนหรือห้ามปรามเพราะอย่างน้อยฉันก็จะได้ไม่แบมือขอเงินใช้ อีกทั้งหมูปิ้งของฉันก็เป็นสูตรของแม่ที่อร่อยทำให้ขายได้เกือบหมดทุกคืน

ถนนริมการ

แถวนี้ผู้คนมักจะพลุกพล่านเนื่องจากมีร้านเหล้าร้านคาราโอเกะและสถานที่ท่องเที่ยวติดกัน

"หมูปิ้งไหมคะไม้ละห้าบาทข้าวเหนียวห่อละสิบ บาทเองทำสดๆ ร้อนๆ เลยค่ะ"

เสียงเด็กหญิงเดินหอบหมูปิ้งมาขายตามรายทางมีเพียงตะกร้าพร้อมกับกระเป๋าสะพายไว้เก็บเงินเท่านั้น

"น้องหมูปิ้งเท่าไหร่ครับ?" ชายหนุ่มที่มีอาการมึนเมาเดินเข้ามาเอ่ยถาม

"ไม้ละห้าบาทจ้ะพี่ข้าวเหนียวสิบบาท"

"หน้าตาน่ารักจังอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย"

"สิบห้าค่ะเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่สาม"

สายตาคุกคามฉันเห็นมาบ่อยครั้งแต่ก็คงไม่มีอะไรเพราะพยายามไม่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในที่ห่างไกลผู้คนหรือซอยเปลี่ยวอันตราย

หมับ

"หมูปิ้งนุ่มจังเลยนะน้อง"

"พะ พี่ปล่อยนะคะ!!"

แต่ครั้งนี้มันมากกว่า มือหยาบกร้านจับที่ข้อแขนของฉันพร้อมกับกระชากตัวเข้าไปหาแต่ดีที่พยายามเอาตะกร้ากั้นกลางแล้วผลักดันเขาออกแต่ก็สู้แรงแทบไม่ไหว

"พี่ปล่อยหนูนะ!!" พยายามสะดีดสะดิ้งเท่าไหร่ก็เหมือนว่าเขาจะยิ่งชอบใจ

"พี่เหมาหมูปิ้งของหนูหมดเลย ใจดีมาก ขอให้ร้านของพี่เจริญเจริญ" ฉันยิ้มแป้นเมื่อพี่ล่ำยื่นเงินมาแล้วนั่งฟุตบาทกินหมูปิ้ง

"แค่หิวเพราพวันนี้ยังไม่ได้กินอะไร พวกห่าก็ชวนมาแดกเหล้าแล้ว"

"นี่เป็นหมูปิ้งสูตรแม่หนูเลยนะคะอร่อยไหมล่ะ"

"อืม"

ผมเคี้ยวตุ๋ยแต่เด็กนี่ก็ถามไม่หยุดทำให้รู้สึกหงุดหงิดจนต้องรีบเปลี่ยนเรื่องพูดคุย

"มีความฝันไหมโตขึ้นอยากเป็นอะไร"

"อยากเป็นคุณครูค่ะ"

"ทำไม.."

"ก็เป็นแม่พิมพ์ของชาติที่คอยผลิตบุคลากรให้ออกมาเป็นพลเมืองสังคมที่ดี โลกของเราจะได้น่าอยู่ไงคะพี่"

ตุ๊บ!

เฮือก!

กริ๊ดดดดด

เนื่องจากเด็กหญิงเพ้อฝันยืนขึ้นใช้มือกางออกแล้วหมุนตัวอย่างสวยงามแต่ดันไปฟาดเข้าหน้าของชายหนุ่มขณะที่หมูปิ้งยังไม่ถูกเคี้ยวจึงไหลลงคอชิ้นใหญ่ทำให้ติดหลอดลม

อ๊าก อ๊วก

"ช่วยด้วย!!ทำไงดี" ฉันตกใจหนักจนทำอะไรไม่ถูกเห็นพี่ล่ำนอนไปดิ้นกับพื้นพร้อมเอามือทุบหน้าอกตัวเองดัง ปั๊ก

ตึก ตึก ตึก

ผ่านไปสักพักหลายคนวิ่งกรูเข้ามาพร้อมมีดและไม้เมื่อเด็กเสิร์ฟในร้านบอกว่าเห็นเพื่อนถูกกระทืบอยู่ริมฟุตบาท

ภาพที่เห็น..เด็กหญิงไม่รู้จะทำยังไงเธอใช้ถังขยะที่อยู่ใกล้ฟาดพร้อมกับกระทืบแล้วกระชากตัวเพื่อพยามให้หมูปิ้งหลุดออกจากปาก

"ไอ้สัสหาญ..มึงต่อยกับเด็กผู้หญิงเหรอเนี่ย?!"