เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 36

คอร์เนลโยนโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะไม้ใหญ่เอี่ยมอ่องที่เขาพึ่งสั่งให้คนงานนำขึ้นมาเปลี่ยนให้แทนตัวเก่าที่ชำรุดออกมาหยุดที่หน้าต่างห้อง เมื่อกี้เซอร์เกโทรมาบอกว่ายาหยีไม่ได้อยู่ที่หอพัก และหล่อนก็ไม่ได้ไปที่มหาวิทยาลัยด้วย แล้วยาหยีไปไหนกัน?

ความหึงหวงเดือดดาลแล่นพล่านในสายโลหิตอย่างรุนแรง มือใหญ่กำเข้าหากันแน่นเมื่อสมองจินตนาการภาพที่ยาหยีกำลังพลอดรักกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง

ระยำ! เขาไม่มีทางทนมองเฉยๆ ได้แน่ ทั้งไอ้ผู้ชายคนนั้นและแม่ยาหยีคนงามจะต้องแหลกคามือแน่หากเจ้าภาพพวกนั้นมันเกิดขึ้นจริงๆ

เขาหวงยาหยี แล้วก็หวงมากเสียด้วย

ในที่สุดคอร์เนลก็ยอมรับออกมาจนได้ว่าตัวเองนั้นหวงแหนยาหยีมากมายแค่ไหน แต่ก็แค่หวงเท่านั้นแหละ เพราะเขาใช้เจ้าหล่อนจนเบื่อเมื่อไร ไอ้ความรู้สึกงี่เง่าน่าอาเจียนนี้ก็คงจะหมดสิ้นไปตามๆ กันนั่นแหละ

แล้วเมื่อไรล่ะเขาถึงจะเบื่อยาหยี? เมื่อไรกันเขาถึงจะไม่รู้สึกหัวใจเต้นแรงยามที่อยู่ใกล้ๆ เจ้าหล่อน แล้วเมื่อไรกันหล่อนถึงจะกลายเป็นอากาศธาตุสำหรับเขานะ แม้จะร้องถามตัวเองมากมายเท่าไร แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็คือความเงียบ เงียบจนน่าตื่นตกใจยิ่งนัก

คอร์เนลถอนใจออกมาแรงๆ พร้อมกับหมุนตัวกลับเข้ามาภายในห้องทำงาน ซึ่งมันก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูไม้สักแกะสลักบานใหญ่เปิดออก ร่างของสตรีที่ตัวเองกำลังคิดถึงอยู่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาช้าๆ ราวกับเป็นภาพในความฝัน

แต่ไม่จริงหรอก เขาจะฝันไปได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้มันยังเป็นตอนกลางวันอยู่เลย แม้จะไม่เชื่อว่าเป็นความฝันแต่ชายหนุ่มก็ยังหลับตาแล้วลืมขึ้นมาใหม่ช้าๆ และคราวนี้เขาก็ได้รู้ว่าภาพของหญิงสาวตรงหน้านั้นเป็นของจริง

“เอ่อ...ฉัน...”

หญิงสาวแทบล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อเห็นสายตาคมกริบของพ่อเทพบุตรสุดหล่อจ้องมองมายังร่างของตัวเอง หล่อนลนลานหันไปปิดประตูห้องด้วยมือไม้ที่สั่นเทา ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับมัจจุราชที่หล่อบาดใจอีกครั้ง

“ฉัน...มาหาคุณ”

คอร์เนลหรี่ตาแคบมองผู้หญิงที่ทำใจกล้าเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของตัวเองนิ่งนาน เขาพยายามสร้างกำแพงป้องกันหัวใจของตัวเองเอาไว้สุดกำลัง แต่ดูเหมือนว่ามันจะพังครืนลงมาไม่เป็นท่าเพียงแค่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายสาวเท่านั้น

‘ให้ตายเถอะ นี่เขาจะไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ของแม่สาวน้อยแสนสวยคนนี้ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียวหรือไง’ คนตัวโตสบถในใจด้วยความชิงชังตัวเอง

“แต่ผมไม่ได้เรียกหาไม่ใช่หรือ”

หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาในเฉียบพลัน ทั้งมือทั้งปากสั่นระริก

“ฉัน...ฉันมาเอง และหวังว่าคุณ...คงไม่ไล่ฉันกลับไปหรอกนะ”

ทั้งๆ ที่คิดถึงสาวน้อยตรงหน้าใจจะขาด อยากจะดึงเข้ามาจูบ เข้ามากอด และฟัดให้หายคลุ้มคลั่ง แต่ด้วยศักดิ์ศรีทำให้คอร์เนลเลือกที่จะยืนนิ่งเฉยอยู่กับที่ และซ่อนความรู้สึกมากมายเอาไว้ภายใต้สายตาเลือดเย็นของตนเอง

“จุดประสงค์ล่ะ? คุณมาหาผมเพื่ออะไร เพราะหากสมองของคุณไม่ได้เลอะเลือนละก็ เมื่อคืนคุณพึ่งบอกว่าเกลียดผมมากไม่ใช่หรือ เกลียดผมยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน” เขาเน้นคำว่าเกลียดหนักๆ เพื่อย้ำเตือนคนฟังที่หน้าซีดเผือดตรงหน้า

“คุณโกรธมากหรือคะ”

คอร์เนลส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มเหยียดหยัน

“ก็นิดหน่อย เพราะปกติไม่เคยมีใครบอกว่าเกลียดผมต่อหน้าเลยสักคน แต่คุณบอกมันใส่หน้าผมถึงสามครั้ง”

“หากคุณจะรู้สึกดีขึ้น ฉันขอโทษ...”

หญิงสาวเอ่ยขอโทษออกไป แต่คนฟังอย่างคอร์เนลกลับไม่ซาบซึ้งเลยแม้แต่นิดเดียว เขาหรี่ตาแคบ จ้องหน้าเขม็ง