เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 37

คอร์เนลยังยืนนิ่งราวกับไม่ได้ยินคำพูดของหล่อน ดังนั้นยาหยีจึงตัดสินใจเดินอ้อมไปหยุดตรงหน้าของเขา จ้องมองใบหน้าหล่อเหลานิ่ง ก่อนจะพูดข้อเสนอของตัวเองออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“ฉันจะนอนกับคุณ...”

ความอับอายที่เกิดจากสายตาคมกริบที่จ้องมองมานั้นทำให้หญิงสาวไม่อาจจะพูดได้จบประโยคในรวดเดียวได้ หล่อนต้องหยุดเรียกความกล้าอยู่หลายชั่วอึดใจกว่าจะสามารถพ่นคำพูดน่าละอายออกมาได้อีก

“จะนอนกับคุณ...ทุกที่ ทุกเวลา และทุกครั้งที่คุณต้องการ”

และในที่สุดหล่อนก็สามารถพูดมันจนจบประโยคได้ แต่ทำไมนะ ทำไมคอร์เนลถึงยังมีสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกเช่นเดิมนะ นี่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยใช่ไหม อย่างนั้นไอ้ท่าทางถูกอกถูกใจที่เขาแสดงออกมายามที่ได้ครอบครองหล่อน มันก็เป็นการโกหกทั้งเพน่ะสิ

ยาหยีกัดปากแน่น พยายามซ่อนน้ำตาแห่งความอดสูเอาไว้สุดกำลัง ขณะเงยหน้าปั้นยิ้มให้กับคอร์เนลราวกับว่าสิ่งที่ตัวเองได้พูดออกไปนั้นเป็นแค่การตกลงซื้อขายผักปลากันธรรมดา

“เพื่อแลกกับอิสรภาพของพ่อฉัน...”

“แล้วถ้าผมไม่ตกลงล่ะ”

ในที่สุดเขาก็พูดออกมาจนได้ ยาหยีก้มหน้าซ่อนความเจ็บช้ำเอาไว้จนมิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและพูดออกไปเสียงแผ่วเบา

“ฉันจะให้คุณดูสินค้าก่อนก็ได้ แล้วค่อยตัดสินใจ”

มือบางที่สั่นระริกไม่แพ้กับกลีบปากสีกุหลาบของเจ้าหล่อนยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนทีละเม็ด เนินอกขาวอวบที่เขาเคยฟอนเฟ้นด้วยอุ้งมือและดูดดื่มด้วยริมฝีปากค่อยๆ เปิดเผยต่อสายตาทีละน้อย และเมื่อกระดุมทุกเม็ดถูกแกะจนหมด สาบเสื้อก็ถูกแยกออกจากกันอย่างสิ้นเชิง เต้าอวบอิ่มที่มีบราเซียร์สีขาวแบบโบราณก็เด่นชัดขึ้นตรงหน้า คอร์เนลปากแห้ง ลำคอแห้งผาก เลือดหนุ่มร้อนฉ่าเดือดพล่านอย่างรุนแรง ขีดความต้องการพุ่งสูงจนแทบจะควบคุมเอาไว้ไม่ได้

“มันไม่น่าสนใจนักหรอก ก็ผมเห็นคุณมาทั้งตัวแล้ว”

กัดฟันพูดออกไป ทั้งๆ ที่ร่างกายแทบจะลุกเป็นไฟเพราะความต้องการอยากครอบครองแม่สาวน้อยที่กำลังเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อปลดตะขอบราเซียร์อยู่แล้ว และก็เหมือนกับลมหายใจถูกปีศาจร้ายจากขุมนรกสูบไปจนแห้งเหือด เมื่อสายตาของเขาได้รับภาพความเต่งตึงของเต้างามที่ดีดผึงออกมาจากบราเซียร์ตัวน้อยที่ตอนนี้ร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นชัดๆ เต็มๆ ตา ขาวอวบอิ่ม แถมปลายถันสีกุหลาบนั้นยังชูชันท้าทายปากและลิ้นเสียเหลือเกิน

ยาหยีสวยงาม และเขาก็ไม่เคยหยุดคลั่งไคล้ในตัวของหล่อนได้เลยแม้แต่นิดเดียว ให้ตายเถอะ เขากำลังจะทนไม่ได้อยู่แล้วนะ หากหล่อนถอดอีกชิ้น แค่อีกชิ้นเดียว...เขา...เขาจะต้องจัดการหล่อนบนพื้นพรมกลางห้องทำงานอย่างแน่นอน

ไม่ได้...เขาจะไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับยาหยีอีก หล่อนเป็นตัวหายนะสำหรับเขา ดังนั้นการเดินหนี การผลักไสหล่อนให้ออกไปจากเส้นทางชีวิต จึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาควรจะทำให้ตอนนี้

คอร์เนลกัดฟันเรียกความเข้มแข็งที่ยังพอจะมีเหลืออยู่ออกมาใช้จนหมด ขณะบังคับตัวเองให้แสยะยิ้มเหยียดหยันออกไป

“ผมไม่สนใจสินค้าของคุณอีกแล้ว”

คอร์เนลไม่มีทางรู้เลยว่าคำพูดของตัวเองได้สร้างรอยแผลในหัวใจของยาหยีไว้มากแค่ไหน ยิ่งเขากล้าถอยหลังหนีคล้ายกับรังเกียจ หล่อนก็ยิ่งเจ็บทรมาน แต่หล่อนจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้หรอก ต่อให้ต้องตายเพราะความเจ็บปวด หล่อนก็ต้องช่วยพ่อให้ได้

“ฉันยังถอดไม่หมด...”

มือบางเลื่อนไปจับที่ตะขอกางเกงยีนขายาวของตัวเอง ปลดตะขอ และรูดซิปลงจนหมด ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพบุตรของคอร์เนลไม่วางตา ขณะค่อยๆ เลื่อนผ้าให้ผ่านสะโพกกลมกลึงของตัวเองลงมาที่หน้าขา

“ระยำ! จะเป็นอีตัวไปถึงไหนไม่ทราบ”

คอร์เนลกัดฟันหันหน้าหนีจากภาพยั่วยวนตรงหน้าทันที ให้ตายเถอะ เขาจะทนไม่ได้อยู่แล้ว แทบทนไม่ได้เลยแค่ได้เห็นความอ้อนแอ้นอรชรของยาหยีอีกครั้ง เจ้าหล่อนดูเย้ายวนสวยงามมีความเป็นอิสตรีเพศไปทั้งเนื้อทั้งตัว

แค่สามครั้งมันไม่เพียงพอสำหรับเขาเลยให้ตายสิ

“ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปจากห้องทำงานของผมซะ!”