เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 15

ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะถอนใจออกมายาวเฟื้อยเมื่อร่างกายและหัวใจร่วมกันค้านว่าสองครั้งไม่เพียงพอหรอก ไม่มีทางพอด้วยซ้ำ ต่อให้สิบครั้งก็ตาม

คอร์เนลกระโดดลงจากเตียงราวกับเตียงนอนนั้นเป็นกองไฟ เขาลงไปยืนเปลือยเปล่าอยู่ที่พื้นพรม สายตาพยายามค้นหาสิ่งอื่นที่มันจะน่าสนใจกว่ากายสาวอวบอิ่มของยาหยี แต่มันก็ไม่มีอะไรเลยที่น่าสนใจกว่าเตียงนอน

ให้ตายเถอะ นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปนะ ทำไมถึงรู้สึกเสียดายนักที่ต้องแยกจากร่างแน่งน้อยที่นอนสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นของยาหยี เขาไม่เคยรู้สึกโหยหาสตรีใดมากเทียมเท่าแม่สาวน้อยที่พึ่งจะทำให้เขาหลุดโลกมาก่อนเลย

คนตัวโตทั้งกัดฟัน ทั้งขบกราม ทั้งกำมือแน่น ขณะเปล่งคำพูดเลือดเย็นออกไป

“ผมให้เวลาสิบห้านาที จัดการตัวเองซะให้เรียบร้อย รถจะรอพร้อมไปส่งคุณที่หอพักอยู่หน้าตึก”

ได้ผล คำพูดราบเรียบไร้หัวใจของเขาทำให้สาวน้อยหันหน้ากลับมาหา เจ้าหล่อนค่อยๆ ยันกายลุกขึ้น หน้าอกหน้าใจของหล่อนเต่งตึงท้าทายสายตาของเขาเหลือเกิน จนคอร์เนลร่ำๆ อยากจะกระโดดกลับขึ้นเตียงไปจัดการตักตวงความหวานฉ่ำจากร่างกายของยาหยีอีกครั้งและอีกครั้งให้หายคลั่ง

แต่เขาจะไม่ทำแบบนั้นหรอก ยาหยีจะต้องไม่เอะใจเลยว่าเขาต้องการหล่อนแค่ไหน หล่อนจะต้องขมขื่นกับความเย็นชาของเขา ให้สาสมกับความผิดที่หล่อนทำให้เขางุ่นง่านและควบคุมตัวเองไม่ได้เป็นครั้งแรกในชีวิตแบบนี้

“แต่ถ้าเกินเวลาที่ผมกำหนด ผมจะลงโทษคุณแบบเมื่อครู่นี้อีกครั้ง”

กายสาวร้อนผ่าวอย่างรุนแรง โดยเฉพาะที่ช่องท้องเมื่อถูกสายตาสีเขียวจัดนั้นมองมาด้วยความหิวกระหาย มือบางสั่นระริกรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายเอาไว้อย่างรวดเร็วเมื่อสมองร้องสั่ง

“ไม่ต้องปิดหรอก ร่างกายของคุณไม่ได้กระตุ้นราคะของผมเลยสักนิด” เขาแสยะยิ้มร้ายกาจ “ต่อให้กระโดดลงมาเต้นรูดเสา ผมก็ไม่เอา!”

คำพูดที่ตรงข้ามกับความรู้สึกแท้จริงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเซ็กซี่ที่มีความสามารถทำให้กายสาวลุกเป็นไฟได้อย่างน่าทึ่ง และนั่นก็ทำให้ความอับอายโถมเข้าใส่อย่างรุนแรง ความน้อยใจ ความขุ่นเคืองเจือชัดในดวงตาสีดำขลับ

“คนเลว...”

เค้นเสียงสาปแช่งคนตัวโตที่ตอนนี้กำลังซ่อนตัวเองในชุดเสื้อคลุมตัวใหญ่ด้วยความเจ็บแค้น กลีบปากสาวสั่นระริกด้วยโทสะ ความเสียใจกระแทกกระทั้นอยู่ภายในอกอย่างรุนแรง

ไม่ใช่แค่คอร์เนลไม่เห็นค่าพรหมจารีของหล่อนเท่านั้น แต่ยังเหยียบย่ำมันอย่างไม่ไยดีด้วยฝ่าเท้าของเขาอย่างโหดเหี้ยม หล่อนจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายที่ปล้นความสาวของหล่อนคนนี้เด็ดขาด จะไม่มีวันให้อภัย!

ร่ำร้องบอกตัวเองอยู่ภายในอกราวกับคนเป็นบ้า พยายามเกลียดผู้ชายที่ยืนยิ้มเหยียดหยันให้ตรงหน้าอย่างสุดความสามารถ แต่...หล่อนทำไม่ได้ หล่อนเกลียดคอร์เนลไม่ลง เขาหล่อ หล่ออย่างร้ายกาจ และที่สำคัญเขาคือผู้ชายคนแรกของหล่อน

“ฉันเกลียดคุณ...”

แทนที่เขาจะสะทกสะท้าน แต่คนตัวโตกลับหัวเราะร่วนออกมาด้วยความขบขันซะงั้น ทั้งๆ ที่รอบกายของหล่อนกับเขาแสนจะตึงเครียด

“ขอบคุณที่พูดคำนี้ออกมา” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโอหัง “เพราะผมก็ไม่ต้องการให้คุณมารักผมสักนิด!”

ใบหน้างามร้อนผ่าวราวกับถูกลนด้วยเปลวไฟ เจ็บลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจ เลือดไหลซึมท่วมท้นอยู่ในอก ผู้ชายคนนี้เหี้ยมโหดและแสนอำมหิตยิ่งนัก หล่อนคงไม่มีทางเอาชนะได้ หากเขาไม่เป็นฝ่ายยอมรับความพ่ายแพ้นั้นเสียเอง

“หวังว่าคงไม่แต่งตัวนานเกินกว่าเวลาที่ผมกำหนดนะครับคุณผู้หญิง เพราะไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณนั่งไม่ได้ไปหลายวันทีเดียว”

มือใหญ่กระชับสาบเสื้อคลุมเนื้อดีสีน้ำตาลเข้มให้แน่นขึ้น ขณะหมุนตัวหันหลังให้กับหล่อน หญิงสาวเป่าปากด้วยความโล่งอกเมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองกำลังจะได้อยู่เพียงลำพัง แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อคอร์เนลหมุนตัวกลับมาอีก

“แล้วอย่าคิดล่ะว่าตัวเองหมดภาระแล้ว”