เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 16

น้ำตาเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจได้ในขณะนี้ ยาหยีพยายามจะกลั้นสะอื้นอย่างสุดกำลังขณะพยายามจะก้าวลงจากเตียงนอน ความเจ็บแปลบในส่วนหนึ่งของร่างกายที่ถูกคนป่าเถื่อนทำลายอย่างโหดเหี้ยมเตือนให้สมองนึกถึงบทรักเร่าร้อนที่พึ่งผ่านมา

เขากอด เขาจูบ เขาลูบไล้ ฟอนเฟ้น บีบขยำกายสาวของหล่อนอย่างเอาแต่ใจ และหล่อนก็หน้าด้านเหลือเกินที่ตอบสนองสัมผัสสวาทนั้นด้วยความเต็มอกเต็มใจ แถมยังร้องขอ วิงวอนขอในสิ่งที่ผู้หญิงดีๆ เขาไม่ทำกัน น่าอดสูเหลือเกิน...

น้ำตาที่กำลังจะหยุดไหลทะลักทลายออกมาอีกครั้ง คราวนี้มันรุนแรงและบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม เมื่อสมองหวนนึกถึงคำพูดโหดร้ายของคอร์เนล

“ร้อนๆ แบบคุณน่าจะสักสอง ไม่งั้นก็สามครั้ง หรืออาจจะมากกว่านั้น หากผมยังหาอีตัวมาระบายความอึดอัดแทนคุณไม่ได้”

“อ๊ะๆ อย่าคิดเชียวนะว่าผมจะใช้บริการคุณเป็นเดือนๆ เพราะแค่อาทิตย์เดียวก็คงจะเบื่อเต็มทนแล้วล่ะ”

เขาใจร้ายแถมยังร้ายกาจได้อย่างน่าชิงชัง ชิงชังเหรอ? ทำไมความรู้สึกของหล่อนในตอนนี้ถึงห่างไกลจากคำว่าชิงชังนักล่ะ หล่อนโกรธคอร์เนลก็จริง แต่ไม่ได้ขยะแขยงหรือชิงชังเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้ามหล่อนกลับโหยหาและต้องการให้ชายคนแรกของวัยสาวแสดงท่าทางพึงพอใจหรือสนอกสนใจหล่อนบ้างอีกต่างหาก

นี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงไม่เกลียดผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้ เขาล่วงเกิน ล่วงล้ำ ขยี้ความสาวของหล่อนอย่างต่ำช้า แต่หล่อนกลับเกลียดผู้ชายคนนี้ไม่หลง แถมยังอยากให้เขามาแนบชิดและทำให้กายสาวของหล่อนลุกเป็นไฟอีกครั้ง

‘หล่อนมันหน้าไม่อาย!’