เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 17

เซอร์เกรีบเปิดประตูรถให้กับร่างอิดโรยของยาหยีทันทีที่สาวน้อยก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้า ท่าทางอ่อนล้า ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากบวมเจ่อราวกับถูกขืนใจมาอย่างป่าเถื่อน ทำให้เขารู้สึกสงสารจับใจ เซอร์เกรีบปิดประตูรถให้ ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นมานั่งประกบคนขับรถ และจากนั้นไม่นานรถลีมูซีนสีดำคันหรูก็แล่นออกจากคฤหาสน์หลังงามของซีร์ยานอฟทันที

ยาหยีนั่งสะอึกสะอื้นมาตลอดทางด้วยความชอกช้ำปานจะขาดใจ น้ำตาหลั่งรินอาบแก้มเมื่อความใจร้ายของคอร์เนลยังตราตรึงอยู่ในอก เห็นได้ชัดว่าเขารังเกียจหล่อนแค่ไหน เขารีบถีบหล่อนลงจากเตียงและก็รีบให้คนของเขามาพาหล่อนออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

ดวงใจร้าวราน เจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะหายใจ สาวน้อยยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง กัดปากจนเจ็บเมื่อรถคันงามเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าหอพักของหล่อน ยาหยีก้มลงมองนาฬิกาเรือนเล็กที่ข้อมือ แล้วก็ต้องหน้าซีดเผือดเมื่อมันบอกเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว หอปิดแล้ว และแน่นอนว่าหล่อนไม่สามารถที่จะขึ้นไปยังห้องพักได้อีกในตลอดค่ำคืนนี้ แต่หล่อนไม่มีทางอ้อนวอนคนไร้หัวใจพวกนี้หรอก

รถจอดสนิทที่หน้าหอพัก และเพียงไม่ถึงอึดใจประตูรถฝั่งหล่อนก็ถูกเปิดออก ยาหยีปั้นหน้านิ่งเฉยไม่แสดงความรู้สึกขณะก้าวลงไปจากรถ แต่ด้วยสภาพร่างกายที่อิดโรยทำให้หญิงสาวเซแทบล้ม โชคดีที่คว้าประตูรถเอาไว้ได้ทัน

“คุณเป็นยังไงบ้าง”

“ฉันไม่ตายหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

น้ำเสียงไร้ความรู้สึกยิ่งกว่าใบหน้างามที่น้ำตายังไม่แห้งเหือดดีเสียอีก เซอร์เกลอบถอนใจออกมา มองสตรีสาวรุ่นลูกตรงหน้าด้วยความเห็นใจ

นายน้อยของเขาคงจะตักตวงความสาวของหล่อนอย่างป่าเถื่อน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ดีอย่างคอร์เนลจะดิบเถื่อนกับผู้หญิงเปราะบางอย่างยาหยีถึงเพียงนี้ หรือนายน้อยของเขาอาจจะคั่งแค้นนายยอดชายมากก็เลยนำอารมณ์ทั้งหมดไปลงกับลูกสาว แต่ไม่น่าจะใช่ เพราะนายน้อยของเขาไม่เคยมีนิสัยรังแกผู้หญิงมาก่อน แล้วทำไมถึงทำกับแม่เด็กสาวตรงหน้าคนนี้ล่ะ ทำไมถึงได้ข่มเหงอย่างป่าเถื่อนถึงเพียงนี้

เซอร์เกลอบถอนใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อตัวใน หยิบกระดาษเล็กๆ ใบหนึ่งออกมายื่นให้กับยาหยี

“ของคุณครับ”

ครั้งแรกที่ยังมองกระดาษใบนั้นไม่ชัด หญิงสาวก็ได้แต่เลิกคิ้วด้วยความแปลกประหลาดใจ แต่พอได้เห็นมันชัดๆ ใบหน้าที่ซีดขาวก็แดงก่ำเปี่ยมโทสะขึ้นมาในพริบตา

“ฉันไม่ต้องการ”

“แต่นายน้อยสั่งให้ผมมอบมันให้กับคุณ มันคือ...เอ่อ...ค่าตัวของคุณ”

เซอร์เกไม่อยากจะพูดออกมานัก แต่ก็จำต้องอธิบายให้สาวน้อยตรงหน้าฟัง และผลที่ได้ก็คือความเดือดดาลในแววตาดำขลับที่มีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลา

หญิงสาวกัดปากแน่นจนเจ็บไปทั้งเรียวปาก ขณะจ้องมองเช็คใบเล็กในมือของคู่สนทนาด้วยสายตาขยะแขยง ความเกลียด ความโกรธ กำลังทำให้หล่อนคลั่ง เขาไม่รัก ไม่ปรารถนา ไม่เห็นค่า แล้วทำไมต้องมากระทืบกันให้จมดินด้วย หรือว่าต้องการเห็นหล่อนแดดิ้นตายไปตรงหน้า สาวน้อยคิดด้วยความชอกช้ำระกำใจ น้ำตาทะลักไม่หยุด แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากที่สั่นระริกเลยแม้แต่แอะเดียว นอกจากคำสาปแช่งที่หญิงสาวฝากไปถึงนายน้อยผู้ยิ่งใหญ่ของเซอร์เก

“ฉันขอสาปแช่งให้เจ้านายของคุณอายุสั้น ขอให้เขาตายคาเตียง ขอให้เขาไม่ได้ตายดี”

เซอร์เกเบิกตาค้างพูดไม่ออกซะดื้อๆ แล้วก็พานนึกภาพของคอร์เนล หากเจ้าตัวมาได้ยินคำสาปแช่งจากปากบวมๆ ของผู้หญิงที่ตัวเองทำลายจนยับเยินตอนนี้ คงจะเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง ไม่อย่างนั้นก็คงช็อกตาตั้ง

“ห้าหมื่นบาท...นายน้อยอยากให้คุณรับไว้”

“ก็ได้”

หญิงสาวกระชากเจ้ากระดาษแผ่นเล็กจากมือของเซอร์เกมาถือเอาไว้ ก่อนจะชูขึ้นเหนือศีรษะ และโดยที่เซอร์เกคาดไม่ถึง เพราะเจ้าหล่อนฉีกมันจนละเอียดเลยทีเดียว จากนั้นก็ปามันลงพื้นแล้วขยี้ด้วยฝ่าเท้าเล็กๆ ด้วยความเจ็บแค้น

“ให้เจ้านายของคุณไปลงนรกซะ!”

เซอร์เกลอบถอนใจออกมาเป็นครั้งที่สาม เขาอึ้งไปหลายอึดใจ มองสตรีตรงหน้าด้วยความเห็นใจ แต่ก็สุดปัญญาจะช่วยเหลือ และในที่สุดเขาก็เลือกที่จะเอ่ยลา

“ผมคงต้องกลับก่อน คุณก็ขึ้นหอพักได้แล้วนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย”

เซอร์เกไม่ได้ดูเวลาทำให้เขาไม่ทราบว่าเวลานี้หอพักหญิงแห่งนี้ปิดมาร่วมหนึ่งชั่วโมงแล้ว และที่นี่ก็ไม่มียามเฝ้าในเวลากลางคืนด้วย เพราะล็อกด้วยกุญแจอย่างแน่นหนา กว่ายามตอนเช้าจะมาเปิดก็ตีสี่ตีห้านั่นแหละ