เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 18

จริงดั่งคาดคอร์เนลดีดกายขึ้นยืนในทันที พร้อมๆ กับคำรามออกมาด้วยความขัดใจเป็นที่สุด ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้งจนคนมองอดขำขันในใจไม่ได้

“แล้วนายก็เชื่ออย่างนั้นหรือ ทำไมไม่อยู่ดูเธอขึ้นหอพักไปก่อน หากเกิดอันตรายขึ้นกับเธอจะทำยังไง”

หนุ่มหล่อเดินกลับไปกลับมาด้วยความงุ่นง่าน ก่อนจะตวัดตามองเซอร์เกที่เอาแต่ก้มหน้าด้วยนัยน์ตาขุ่นเคือง พร้อมกับคาดโทษออกมาเสียงดุดัน

“หากยาหยีเป็นอะไรไป ฉันจะตัดเงินเดือนของนาย”

“ครับนายน้อย”

ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนทำให้คอร์เนลหงุดหงิดงุ่นง่านนัก

“จะไปไหนก็ไปให้พ้นหน้าเลยไป ก่อนที่ฉันจะทำร้ายนาย”

“เอ่อ...นายน้อยครับ”

เมื่อเห็นเซอร์เกคนสนิทยังยืนนิ่ง คอร์เนลก็เค้นเสียงคำรามลั่น

“บอกให้ไปไง หูแตกหรือไงเซอร์เก!”

“ผมจะบอกว่าเธอไม่รับเช็คของนายน้อยครับ”

คราวนี้ความเดือดดาลที่เกิดจากความห่วงใยเปลี่ยนแปลงเป็นความข้องใจ และก็ตามมาด้วยความเจ็บใจในที่สุด

“อวดดีนัก!” นัยน์ตาสีเขียวเข้มจัด โทสะวูบวาบอยู่ในนั้น

“แล้วเช็คนั่นอยู่ไหน”

“เธอฉีกมันทิ้งแล้วครับ”

เซอร์เกบอกแค่หญิงสาวฉีกมันทิ้ง ไม่ได้บอกว่าเจ้าหล่อนใช้เท้าขยี้มันด้วย เพราะหากบอกความจริงไปทั้งหมด มีหวังคืนนี้ยาหยีไม่มีทางได้หลับนอนหรอก นายน้อยของเขาจะต้องตามไปลากตัวถึงหอพักเพื่อนำตัวมาลงอาญาอย่างแน่นอน

“ฉีกทิ้ง?”

ทวนคำของคนสนิทด้วยใบหน้าโกรธ กรามแข็งแรงขบกันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุกเป็นริ้วรอย มือใหญ่ข้างหนึ่งกำเป็นหมัดก่อนจะซัดเข้ากับฝ่ามืออีกข้างของตัวเองอย่างรุนแรง รัศมีความเดือดดาลเปล่งประกายออกมาจากร่างกำยำอย่างมหาศาล จนคนมองอย่างเซอร์เกยังแสบตา

“เธอกล้ามากยาหยี กล้าหักหน้าฉัน”

“เธอคงโกรธที่นายน้อย...เอ่อ...ย่ำยีเธอ” เซอร์เกอดไม่ได้ที่จะแก้ตัวแทนยาหยี เพราะสภาพของหล่อนน่าสงสารยิ่งนัก

“แค่ระบายความใคร่ครั้งเดียว”

คอร์เนลเอ่ยพลางมองคนสนิทตาขวาง

“แต่สภาพของเธอดูไม่ต่างจากถูกผู้ชายเป็นสิบคนรุมโทรมเลยนะครับ ผมว่านายน้อยหนักมือเกินไป ถึงเธอจะผิดที่เกิดมาเป็นลูกของนายยอดชาย แต่เธอก็ไม่ใช่ฆาตกร”

‘ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาพูดจาตำหนินายน้อยของตัวเองออกไปแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน หรืออาจจะเป็นเพราะความเวทนาแม่เด็กสาวคนนั้น ใช่สิ ยาหยีก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรสาวของเขานั่นแหละ’

เชอรี่ที่ยังไม่ได้นอนแอบมาดักเจอเซอร์เกที่หน้าห้องพักของเขา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ทำให้คนสนิทวัยเดียวกันถึงกับถอนใจออกมาหนักๆ

“ว่าไงล่ะเซอร์เก”

“ดูจากสภาพของเด็กสาวคนนั้นแล้ว ผมก็สรุปได้ว่านายน้อยต้องพอใจเธออย่างมากนั่นแหละครับ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่หักโหมจนเธอแทบเดินไม่ไหวแบบนั้นหรอก”

“แทบเดินไม่ไหวเชียวเหรอเซอร์เก” เชอรี่ทำสุ้มเสียงตื่นตกใจ หล่อนถูกชะตากับยาหยีเป็นพิเศษ มองแล้วก็เอ็นดูในความอ่อนเยาว์ของเจ้าหล่อน ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาถูกนายน้อยของตัวเองย่ำยีอย่างป่าเถื่อนแบบนี้

เซอร์เกพยักหน้ารับน้อยๆ สมองผุดภาพใบหน้าฉ่ำน้ำตาของยาหยีไม่หยุด

“ปกตินายน้อยไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ผมยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมนายน้อยถึงทำแบบนี้กับยาหยี”

“นั่นสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายน้อยจะใจร้ายแบบนี้ เสียแรงที่บูชานึกว่าเป็นสุภาพบุรุษ”

เซอร์เกมองสตรีวัยกลางคนตรงหน้าด้วยสายตาไม่สบายใจนัก เขาไม่ชอบฟังคนอื่นด่าว่านายน้อยของตัวเองเลย

“นายน้อยคงมีเหตุผล หรือไม่ก็เปลี่ยนรสนิยมใหม่ แต่เราอย่ายุ่งเรื่องของเจ้านายเลยนะคุณเชอรี่ ปล่อยให้ท่านจัดการปัญหาชีวิตของท่านเองเถอะ เราคอยสนองคำสั่งก็พอแล้ว”

เชอรี่เบ้หน้า อดสงสารยาหยีไม่ได้ ดวงตาสุกใสดุจดวงดาวคู่นั้นป่านนี้คงจะฉ่ำนองไปด้วยคราบของน้ำตา ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน นายน้อยของหล่อนทำเกินไปจริงๆ และด้วยสถานะที่ต่ำต้อยกว่าทำให้เชอรี่ได้แต่เก็บความขุ่นเคืองเอาไว้แต่เพียงในอก

“งั้นฉันขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน เซอร์เกก็นอนซะเถอะ นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว” เชอรี่เอ่ยลาแล้วก็เดินหายกลับไปยังเรือนพักของสาวใช้หญิงอย่างรวดเร็ว

เซอร์เกถอนใจออกมาอีกครั้ง ศีรษะที่มีผมสีขาวแซมส่ายไปมา ขณะเปิดประตูห้องพักและก้าวเข้าไปข้างใน สมองนึกไปดึงเมลิน่าบุตรสาวของตัวเองที่ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่กรุงปารีสขึ้นมาในฉับพลัน ความห่วงใยแล่นขึ้นมาจับจิต จนต้องรีบควักมือถือขึ้นมากดต่อสายข้ามทวีปหาเมลิน่าอย่างรวดเร็ว และเมื่อได้ยินเสียงหวานใสร่าเริงของบุตรสาวตอบกลับมา เซอร์เกก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาในฉับพลัน