เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 22

ประตูห้องถูกเคาะแรงๆ หนึ่งครั้ง หญิงสาวที่นอนสะลึมสะลืออยู่บนเตียงยังไม่ทันได้เอ่ยอนุญาตออกไปเลย เจ้าบานประตูไม้ก็ถูกเปิดกว้างออกเสียก่อน พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ของผู้ชายสุดหล่อที่หล่อนนอนคิดถึงมาตลอดทั้งคืนก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

ลำคอสาวแห้งผาก ตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวคิดว่าตัวเองฝันไปจึงหลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่ แต่ร่างของคอร์เนลก็ยังยืนตระหง่านอยู่กลางห้องนอน คราวนี้ยาหยีรู้แน่ชัดแล้วว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป ร่างอรชรรีบผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว มือบางกระชับผ้าห่มคลุมกายเอาไว้แน่น เพราะตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของหล่อนมีเพียงชุดนอนลายการ์ตูนสั้นแค่เข่าอยู่เพียงตัวเดียว

“ออกไปนะ!”

“เห็นหน้าปุ๊บก็ไล่ปั๊บเลยนะ”

เขาระบายยิ้มเหยียดหยันขณะเดินเข้ามาหยุดที่ขอบเตียง มือใหญ่ยื่นหนังสือเรียนที่หล่อนลืมเอาไว้ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของเขาให้ตรงหน้า และมันก็ทำให้ภาพเร่าร้อนเมื่อคืนระเบิดเข้าใส่หน้าตูมใหญ่จนหล่อนแทบหงายหลัง

“ผมเอานี่มาคืนต่างหาก”

หญิงสาวรีบคว้าหนังสือเรียนของตัวเองมากอดไว้ทันที แต่สายตาหวานฉ่ำเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเมื่อเห็นคอร์เนลกวาดมองขึ้นๆ ลงๆ กับร่างกายของหล่อนด้วยท่าทางแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมองหล่อนด้วยซ้ำ ยาหยีคิดด้วยความแค้นเคือง

“คืนแล้วก็รีบไปซะสิ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”

“แต่ผมกลับอยากเห็นหน้าคุณชะมัด คิดถึงร่างกายสวยๆ ของคุณทั้งคืน”

คอร์เนลถือโอกาสตอนที่เจ้าหล่อนอ้าปากค้างตกใจทรุดตัวลงนั่งข้างๆ บนที่นอน มือใหญ่กระชากผ้าห่มที่ห่อกายสาวโยนทิ้งลงไปข้างเตียงอย่างรำคาญ ก่อนจะคว้าร่างอรชรขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของตัวเองด้วยความยโสยิ่งนัก

“อย่ามายุ่งกับฉันนะ ปล่อยฉันนะ”

เมื่อได้สติก็รีบดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่ด้วยพิษไข้ที่ยังไม่ทุเลาดีและเรี่ยวแรงที่น้อยกว่าทำให้ในที่สุดยาหยีก็ต้องยอมให้คอร์เนลปล้ำจูบตามอำเภอใจ แถมตัวเองยังคล้อยตามไปอย่างง่ายดายอีกต่างหาก มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกพ่อตัวโตขยำเต้าอวบของตัวเองแรงๆ นั่นแหละ

“อย่าทำแบบนี้...”

“คุณก็ชอบมันเหมือนกับผมนั่นแหละ”

เขาอวดดีได้อย่างน่าตบ แต่หล่อนก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้เต็มปากว่าสิ่งที่ผู้ชายหล่อระเบิดระเบ้อคนนี้พูดไม่ใช่เรื่องจริง

“ฉันไม่ชอบ! จำเอาไว้ด้วย”

คนตัวโตหัวเราะร่วน ความจริงหากเขาจะจัดการกับหล่อนเสียเดี๋ยวนี้ หญิงสาวก็ไม่สามารถขัดขืนหรือขัดใจเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่เขาไม่ทำ...ผิวกายของหล่อนร้อนกว่าปกติ ไม่ใช่ร้อนเพราะแรงเสน่หาที่เขาปลุกขึ้น แต่มันร้อนเพราะหล่อนกำลังไม่สบายต่างหาก

“หากผมคาดไม่ผิด คุณกำลังป่วย”

ยาหยีแค่นยิ้มเยาะน้ำตาซึม ทำไมต้องรู้สึกน้อยอกน้อยใจนักหนานะที่ได้ยินคำพูดแกมห่วงใยออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้า ทีเมื่อคืนเขาขับไล่ไสส่งหล่อนราวกับหมูกับหมา แล้วตอนนี้ทำไมต้องมาพูดให้หล่อนเจ็บใจด้วย

“มันเรื่องของฉัน! คุณไปได้แล้ว”

ยิ่งดิ้นรนร่างกายของหล่อนและเขาก็ยิ่งเบ่งบาน หญิงสาวจึงจำต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้คนตัวโตลูบไล้ตามอำเภอใจ

“เมื่อคืนคุณมาถึงหอพักกี่ทุ่มยาหยี หอพักปิดแล้วใช่ไหม”

เมื่อคืนเขาไม่ได้แม้แต่จะเหลือบแลมองนาฬิกาเลยด้วยซ้ำ มัวแต่มึนเมากับรสเสน่หาที่แม่สาวสวยตรงหน้ามอบให้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

คำถามจากปากคนอวดดีพาให้ยาหยีหัวเราะทั้งน้ำตา ความน้อยใจถล่มยับอยู่ในอก

“จะรู้ไปทำไมล่ะคะ คุณไม่จำเป็นต้องสนใจอีตัวราคาถูกอย่างฉันสักหน่อย แค่ให้คนขับรถมาส่งก็ถือว่ามีน้ำใจมากมายแล้ว อ้อ...แถมยังมีเงินค่าตัวแถมมาให้อีกตั้งห้าหมื่นบาท ขอบคุณมากนะคะ”

คอร์เนลแน่ใจว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้ไม่มีผิดพลาดอย่างแน่นอน แต่เขาก็เลือกที่จะเก็บทุกความรู้สึกเอาไว้ภายในอก ดังนั้นคำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสุดเร้าใจของเขาจึงไร้ความรู้สึกใดๆ โดยสิ้นเชิง

“แต่คุณไม่รับเงินนี่ เอาละ เลิกทำท่าทางน้ำตาเล็ดน้ำตารั่วสักทีเถอะ ตอบผมมาว่าเมื่อคืนคุณกลับมาทันหอปิดหรือเปล่า”