เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 23

“นายน้อย” เซอร์เกก้มศีรษะให้กับเจ้านายของตัวเองด้วยความเคารพ เมื่อเห็นหนุ่มหล่อเดินลงมาจากหอพัก

“เมื่อคืนพวกนายทำบ้าอะไรกัน!”

คอร์เนลตวาดใส่คนสนิทและเหล่าบอดี้การ์ดเสียงดังลั่นด้วยความเดือดดาล มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น อยากจะชกหน้าใครสักคนให้หายเจ็บใจนัก

“เมื่อคืนหรือครับ?”

“ใช่ พวกนายมาส่งยาหยีที่นี่ แล้วทำไมไม่ดูเวลาว่ามันกี่ทุ่มกันแล้ว หอพักปิดหรือยัง ทำไมให้เธอนอนตากน้ำค้างอยู่ที่นี่”

ความเกรี้ยวกราดของเจ้านายเข้าขั้นร้ายแรงจนผิดสังเกต ปกติคอร์เนลไม่เคยดูดำดูดีผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยในชีวิต หลังจากใช้บริการจบ ทุกอย่างก็จบลงด้วยเช่นกัน นายน้อยของเขาไม่เคยจดจำหน้าของสตรีเหล่านั้นได้เลย

“ผมไม่ทราบว่าหอปิดแล้วครับ และคุณยาหยีก็ไม่ได้บอก...” เซอร์เกพยายามจะอธิบายแต่คอร์เนลก็โกรธเกรี้ยวเกินกว่าจะรับฟัง

“ฉันจะตัดเงินเดือนของพวกนายทุกคนโทษฐานที่ทำให้ยาหยีไม่สบาย” คอร์เนลคำรามเล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดของตัวเองออกไป ก่อนจะก้าวหายเข้าไปในรถลีมูซีนสีดำ โดยไม่สนใจรถสปอร์ตที่ตัวเองเป็นคนขับมาอีกเลย

เซอร์เกถอนใจออกมากับความผิดปกติของเจ้านาย ก่อนจะพยักหน้าให้อีวานไปขับรถสปอร์ต จากนั้นตัวเองก็ยืนรอยาหยีอยู่ข้างรถ และเพียงไม่นานหญิงสาวก็เดินโซเซลงมา มือบางมีเป้ใบย่อมติดมือมาด้วยหนึ่งใบ

“เชิญครับ”

ยาหยีเม้มปากแน่น ไม่มองเซอร์เกแม้แต่หางตาขณะก้าวขึ้นรถคันยาวที่เปิดประตูรออยู่ รถคันงามที่ตกแต่งสไตล์ยุโรปอย่างหรูหราแล่นทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง ความเงียบเชียบกัดกินไปทั่วทุกเซลล์ประสาทเมื่อพ่อมัจจุราชจอมโหดที่นั่งขนาบข้างอยู่ไม่คิดจะปริปากทำลายความเงียบสงัดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว

หญิงสาวลอบมองเสี้ยวหน้าคมสันในความสลัวนั้นอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความหล่อเหลาที่สะท้อนออกมาจนคนมองอย่างหล่อนต้องแสบตา

‘ผู้ชายอะไรแม้แต่อยู่ในความมืดก็ยังมีเสน่ห์ถึงเพียงนี้’

หญิงสาวเผลอชื่นชมคอร์เนลอยู่ภายในใจด้วยความลุ่มหลง ขณะลอบมองพ่อเทพบุตรสุดหล่อไม่วางตาไปตลอดทาง

คฤหาสน์หลังนี้ยังงามจับตาเช่นเดิม ยาหยีชื่นชมอยู่ภายในอก ขณะก้าวลงจากรถคันงามที่พึ่งจะจอดสนิทลง ร่างสูงใหญ่ของคอร์เนลเดินมาหยุดใกล้ๆ กลิ่นกายแข็งแกร่งดุจชายชาตินักรบของเขามีผลทำให้สมองของหล่อนมึนเมาได้อย่างง่ายดาย

‘ผิวกายของเขาเรียบตึง สีแทนเนียนไม่ผิดจากสีของน้ำผึ้ง แถมรสชาติก็ยัง...’

แก้มสาวแดงระเรื่อขึ้นมาเมื่อหวนนึกไปถึงยามที่ลิ้นเล็กของตัวเองตวัดเลียผิวหนุ่มในค่ำคืนเร่าร้อนที่ผ่านมา สาวน้อยรีบสลัดศีรษะของตัวเองแรงๆ เพื่อขับไล่ความคิดที่น่าอับอายให้กระเด็นออกไปจากสมอง แต่ยิ่งพยายามเท่าไร มันก็ยิ่งจมลึกและฝังแน่นลงไปเสียทุกที

“เดี๋ยวเชอรี่จะพาคุณขึ้นไปพักผ่อน”

เสียงห้าวของผู้ชายที่ตัวเองไม่เคยลืมได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวดังขึ้นใกล้ๆ และมันก็ช่วยดึงหล่อนให้ขึ้นมาจากหลุมเสน่หาได้สำเร็จ หญิงสาวเบิกตากว้าง เงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาประสานกันนิ่ง เหมือนหลงเข้าไปอยู่ในสนามแม่เหล็กไฟฟ้ากำลังแรงสูง ปฏิกิริยาทางเพศที่หล่อนกับเขามีต่อกันนั้นมันรุนแรงจนน่าตกใจ

สาวน้อยยกมือขึ้นทาบอก ขณะก้าวถอยหลังหนี

“ฉะ...ฉัน...”

“ไม่ต้องค้านอะไรทั้งนั้น ผมจะไม่ฟังคุณพล่ามอีกแล้วล่ะ”

เขาพูดเสียงกระด้างใส่หน้าหล่อน ก่อนที่ใบหน้าหล่อเข้มจะหันไปมองสาวใช้วัยกลางคนร่างท้วมที่พึ่งปรากฏตัวขึ้น

“พาคุณยาหยีไปพักที่ห้องนอนฝั่งตะวันออก”

จบคำสั่งเอาแต่ใจ คนตัวโตก็ก้าวยาวๆ หายเข้าไปในตัวตึกใหญ่เบื้องหน้าในพริบตา ยาหยีกัดปากแน่นกับท่าทางไม่แยแสที่เขาแสดงต่อตัวเอง

“ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากเห็นหน้า แล้วไปลากฉันมาด้วยทำไม”

บ่นออกมาด้วยความน้อยใจ ขณะยังยืนนิ่งอยู่กับที่ จนมีมือของใครบางคนมาแตะที่แขนนั่นแหละ หญิงสาวถึงรู้สึกตัว

“เชิญค่ะคุณยาหยี”

รอยยิ้มอย่างมีไมตรีของแม่บ้านวัยกลางคนทำให้ยาหยีใจชื้นขึ้นมาบ้าง หญิงสาวระบายยิ้มออกมาแม้มันจะเป็นรอยยิ้มที่ไม่สดใสนักก็ตาม

“ฉันจำป้าได้”

เชอรี่ยิ้มกว้างขณะเดินพาสาวน้อยที่ตัวเองถูกชะตาด้วยมุ่งหน้าไปยังห้องพักแขกห้องหนึ่งที่ฝั่งตะวันออก ซึ่งมันอยู่คนละทิศกันเลยกับห้องนอนของคอร์เนล ความจริงหล่อนก็รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่นายน้อยของตัวเองไม่ยอมให้ยาหยีไปพักอยู่ห้องเดียวกันด้วย แต่บ่าวอย่างหล่อนไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้หากนายไม่ต้องการจะบอก

“ป้าอยู่ที่นี่มานานแล้วหรือคะ”

“ปกติป้าอยู่ที่คฤหาสน์ซีร์ยานอฟในกรุงมอสโกน่ะจ้ะ แต่พอดีนายน้อยมีธุระต้องมาทำที่เมืองไทย พอเธอซื้อคฤหาสน์หลังนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน ป้าก็ได้รับคำสั่งให้บินมาดูแลเธอที่นี่”

คำอธิบายของเชอรี่ที่เอื้อนเอ่ยขณะก้าวเท้าพายาหยีผ่านระเบียงไม้ร่มรื่น เรียกคิ้วเรียวสวยให้เลิกขึ้นสูง

“นี่แสดงว่านายน้อยของป้านิสัยเอาแต่ใจที่สุด อยากได้อะไรก็ต้องได้”

“นายน้อยเกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่เคยถูกขัดใจมาก่อน เธออยากได้อะไร ทุกอย่างก็ต้องมากองอยู่ตรงหน้า อย่างคฤหาสน์หลังนี้นายน้อยถูกใจก็ทุ่มเงินไม่อั้นเลยทีเดียวเพื่อให้เจ้าของเก่ายอมขายมันให้กับเธอ”

“พวกมาเฟียก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ”

คนเดินนำหน้าหยุดการก้าวเท้ากะทันหัน พร้อมๆ กับหันมาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง

“นายน้อยไม่ได้เป็นมาเฟียนะคะ เธอไม่ได้ทำสิ่งผิดกฎหมายเลยแม้แต่อย่างเดียว” น้ำเสียงของคู่สนทนาที่เคยเป็นมิตรตอนนี้แข็งกร้าวขึ้นบอกให้หล่อนรู้ว่าเชอรี่กำลังไม่พอใจเป็นอย่างมากที่หล่อนบังอาจไปสบประมาทนายน้อยผู้แสนดีของตัวเอง