เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 28

“ไปไหนมาน่ะยายลูกหยี แล้วนี่หายป่วยแล้วหรือไง”

เมื่อยาหยีพาตัวเองกลับมาถึงห้องพัก ลินดาที่เดินกลับไปกลับมาในห้องก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ วิ่งเข้ามาโอบกอดแน่น

“นึกว่าถูกผู้พ่อเทพบุตรเถื่อนตาสีเขียวฉุดไปข่มขืนรอบสองเสียแล้ว”

แก้มสาวแดงก่ำแทบไหม้ทันทีเมื่อคำพูดของลินดาทำให้สมองของหล่อนหวนคิดไปถึงฉากรักอันแสนเร่าร้อนบนโต๊ะไม้ใหญ่ในห้องทำงานของคอร์เนล เขาครอบครองหล่อนอย่างดุดันบนโต๊ะไม้นั่น และหล่อนก็หน้าด้านเหลือเกินที่ร่ำร้องครวญครางออกมาด้วยความพึงพอใจสุดขีด เสียงร้องด้วยความสุขสมยามที่มีเขาอยู่ภายในกายยังติดตรึงอยู่ในสมอง ทั้งที่อยากจะลืมแต่มันก็กลับจดจำ

“ฉันไม่อยากพูดถึงผู้ชายคนนั้นอีก” ยาหยีตัดบทด้วยใบหน้าที่ยังแดงเถือกไม่เลิก ขณะพากายสาวที่อิดโรยมาทรุดนั่งลงบนเตียง ลินดาอยากจะเชื่อคำพูดของเพื่อนอยู่เหมือนกัน แต่พอมองสภาพของแม่เพื่อนสาวแล้วก็เชื่อไม่ลง

‘ใครจะเชื่อเข้าไปลงล่ะ ในเมื่อปากยังเจ่อบวมช้ำอยู่เลย แถมสภาพก็เหมือนพึ่งถูกเสพสุขมาอย่างหนักหน่วงแบบนี้’

ลินดาถอนใจออกมา ก่อนจะมานั่งเคียงข้างยาหยี

“บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่เธอรอคอยก็ได้นะยายลูกหยี ผู้ชายหล่อร้ายที่ผู้หญิงทุกคนฝันหา”

“เขาไม่ใช่คนๆ นั้นหรอก” ยาหยีเถียงเสียงเรียบ น้ำตาซึมออกมาด้วยความน้อยใจ คอร์เนลแสดงท่าทางเย็นชาใส่หล่อนทุกครั้งหลังจากจบเกมรักเร่าร้อน เขาทำกับหล่อนยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก ขับไล่ไสส่งอย่างไม่รักษาน้ำใจกัน

“ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าใช่หรือไม่ใช่ มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่จะเป็นคนตอบคำถามให้กับหัวใจตัวเองได้ว่าเขาใช่คนที่เธอรอคอยหรือเปล่า และหัวใจของเธอรักเขาไหม

‘รักหรือ? หล่อนรักผู้ชายคนนั้นหรือเปล่านะ ไม่ ไม่มีทางรักหรอก หล่อนก็แค่หลงใหลได้ปลื้มกับความหล่อเกินมนุษย์มนาของเขาเท่านั้นเอง’

“ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว”

“อย่าลืมสิ เขาเป็นคนแรกของเธอนะลูกหยี ผู้หญิงหัวโบราณแบบเธอคงไม่ดีใจนักหรอกที่จะมีผัวสองใช่ไหม” คำพูดของลินดาตีแผ่ความจริงจนแตกกระจุย

‘จริงสินะ หล่อนคิดภาพผู้ชายคนอื่นบนร่างกายของตัวเองไม่ออกจริงๆ แค่คิดว่ามือของใครบางคนที่ไม่ใช่ของคอร์เนลมาสัมผัสผิวกาย แค่นั้นก็แทบจะอาเจียนออกมาอยู่รอมร่อ หล่อนคงหลงใหลเซ็กส์ของคอร์เนลจนโงหัวไม่ขึ้นเสียแล้วล่ะ’

“มันก็แค่ความผิดพลาดที่สุดในชีวิต และฉันก็มั่นใจว่าตัวเองสามารถอยู่คนเดียวได้โดยไม่ต้องอาศัยใบบุญของผู้ชายคนไหนไปตลอดชีวิต”

ลินดาฟังน้ำเสียงของยาหยีแล้วก็พอจะรู้ว่าเพื่อนสาวกำลังน้อยอกน้อยใจพ่อเทพบุตรตาเขียวดุจมรกตเนื้อดีคนนั้นมากแค่ไหน

“แล้วหากเธอท้องล่ะ”

เหมือนสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมากลางหัวใจ ยาหยีหันขวับ จ้องมองใบหน้าของลินดาเขม็ง

“ท้องอย่างนั้นเหรอ?”

ลินดาพยักหน้ารับ

“ก็ใช่น่ะสิ สาวบริสุทธิ์แบบเธอคงไม่ได้ป้องกันหรอกจริงไหม”

“ใช่ ฉันไม่ได้คุมกำเนิด”

น้ำเสียงเบาหวิวดังออกมาจากกลีบปากชอกช้ำพร้อมๆ กับใบหน้างามที่ซีดเผือดลงทีละน้อย ลินดามองเพื่อนด้วยความสงสาร ก่อนจะพูดให้กำลังใจออกไป

“อย่าคิดมากเลยน่า ผู้ชายคนนั้นอาจจะป้องกันก็ได้ เธอเห็นเข้าใส่ถุงยางไหม”

ยาหยีพยายามนึกแต่ความเร่าร้อนเจียนคลั่งในเวลาเข้าด้ายเข้าเข็มแบบนั้นก็ทำให้หล่อนจำอะไรไม่ได้เลย

“ฉันไม่รู้...”

“แล้วเขา...เอ่อ...ปล่อยในตัวของเธอหรือเปล่า”

แม้มันจะกระดากปากมากแค่ไหนแต่ก็ต้องฝืนพูดออกไปเพื่อที่จะได้รู้ว่าเพื่อนสนิทของตัวเองมีสิทธิ์ที่จะอุ้มท้องทั้งๆ ที่ยังศึกษาอยู่หรือเปล่า

“ปล่อย?” คิ้วงามของยาหยีเลิกขึ้นสูง แล้วก็ต้องแก้มแดงก่ำเมื่อเข้าใจความหมายคำพูดของคู่สนทนา

ลินดาพยักหน้า มองใบหน้านวลของยาหยีที่แดงสลับขาวด้วยความเวทนา