เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 27

คราวนี้ใบหน้างามร้อนแทบไหม้ หญิงสาวรีบลนลานลงมาจากโต๊ะไม้ที่พึ่งจะเป็นสนามรักให้สดๆ ร้อนๆ เมื่อครู่นี้อย่างรวดเร็ว ร่างอรชรทรุดกายลงนั่งยองๆ กับพื้นห้องเพื่อปกปิดร่างกายของตัวเองจากสายตาคมกริบของหนุ่มหล่อตรงหน้า

เขาช่างควบคุมตัวเองได้อย่างดีเยี่ยมจนน่าปรบมือให้เสียจริงๆ ดูสิ ท่าทางของเขาทำเหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ความมั่นอกมั่นใจแกมหยิ่งผยองสะท้อนออกมาจากกายกำยำของเขาจนคนมองอย่างหล่อนอดแสบตาไม่ได้

เขาหล่อเหลาสุดเนี้ยบอยู่ในชุดลำลองราคาแพง ขณะที่หล่อนเปลือยเปล่าล่อนจ้อนน่าอับอาย สาวน้อยตัวสะท้านไหว รู้สึกอดสูอย่างรุนแรง น้ำตาซึมออกมาคลอที่ขอบตาเมื่อคนตัวโตช่วยสงเคราะห์โยนเสื้อผ้ามาให้

เสื้อ กระโปรง บราเซียร์ และก็กางเกงในตัวน้อย ทุกอย่างมันมากองอยู่ตรงหน้าหมดแล้ว แต่ทำไมนะ ทำไมหล่อนถึงไม่จัดการกับตัวเองเสียทีล่ะ ทำไมยังคงนั่งนิ่งร่ำไห้อยู่แบบนี้

“แต่งตัวเสียสิ แล้วออกไปให้พ้นหน้าผมซะ”

หากแม่สาวน้อยที่นั่งตัวสั่นงันงกตรงหน้าโต้เถียง แย้งค้านใดๆ ออกมาบ้าง ไอ้ความรู้สึกผิดงี่เง่าพวกนี้ก็คงไม่มีโอกาสกระแทกกระทั้นเข้าสู่หัวใจของเขาได้หรอก แต่นี่เจ้าหล่อนเอาแต่นั่งนิ่ง น้ำตาไหลเงียบๆ แถมเนื้อตัวก็ยังสั่นเทาจนอดเวทนาไม่ได้อีก

เขาไม่เคยใจอ่อนกับใครเลยนี่นา โดยเฉพาะกับผู้หญิง แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกสงสาร ห่วงใย และไม่อยากเห็นน้ำตาของยาหยีถึงเพียงนี้นะ

คอร์เนลถอนใจออกมาแรงๆ ขณะเคลื่อนกายมาทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าของหญิงสาว

“จะร้องไห้ทำไมนักหนา ความจริงคุณน่าจะดีใจสิไม่ว่าที่ทำให้ผมเสียการควบคุมตัวเองจนฟาดคุณบนโต๊ะทำงานของตัวเองแบบนี้”

คอร์เนลต่อว่าเสียงกระด้าง เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจตัวเองเช่นกัน ขณะฝ่ามือสากเริ่มต้นจัดการแต่งเนื้อแต่งตัวให้กับหญิงสาว

“อย่าค่ะ อย่ามายุ่ง” สาวน้อยปัดป้องแต่ก็ไม่เป็นผล

“ผมเป็นคนถอด ก็จะรับผิดชอบใส่คืนให้ก็แล้วกัน”

เขาปล้ำใส่กางเกงชั้นในให้หล่อนเสร็จเป็นอย่างแรก จากนั้นก็ตามด้วยบราเซียร์ตัวสวย คนตัวโตติดตะขอให้เสร็จก็จ้องมองเนินอกสาวที่ทะลักทลายออกมาด้วยสายตาลึกล้ำมีความหมาย จนคนถูกมองหน้าแดงก่ำ

“ผมว่าคุณควรจะเปลี่ยนไซซ์ได้แล้วล่ะ”

“ฉัน...”

“เอ้า! ใส่เสื้อ...”

หญิงสาวจ้องมองคนตัวโตที่บรรจงสวมเสื้อผ้าให้กับตัวเองด้วยสายตาไม่ไว้ใจ เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายเหี้ยมโหด ดุดัน แถมยังป่าเถื่อนเป็นนิสัยอย่างคอร์เนล จะมีมุมที่อ่อนโยนเช่นนี้ด้วย หรือว่าหล่อนฝันไปนะ

“ไปได้แล้วล่ะ ผมมีงานต้องทำอีกเยอะ”

ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกถึงความอัปยศอดสูที่ฉาบไปทั่วทั้งเรือนกาย ทำไมหล่อนถึงได้น่าสังเวชแบบนี้นะ ทำไมหล่อนถึงยอมก้มหัวให้เขาย่ำยีได้อย่างย่ามใจ ทำไมหล่อนต้องยอมเป็นเบี้ยล่างให้กับผู้ชายใจดำคนนี้ด้วย ผู้ชายที่หล่อนไม่เคยมองออกเลยว่าเขารู้สึกและกำลังนึกคิดอะไรอยู่ ผู้ชายที่อันตรายเหลือเกินกับหัวใจบริสุทธิ์ของตัวเอง

คอร์เนลมองร่างอรชรที่เดินออกไปนอกห้องทำงานของตัวเองเงียบๆ ด้วยสายตาลึกซึ้ง ขณะเดินไปเก็บแฟ้มเอกสารและข้าวของที่ตัวเองเป็นคนกวาดมันลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นกับมือขึ้นมาจัดเรียงบนโต๊ะทำงาน สมองที่เคยคมกริบทื่อไม่ต่างจากมีดเก่าเก็บขึ้นสนิม

ไม่ว่าจะอัดอั้นตันใจกับการปลดปล่อยทางเพศมานานแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยมีเซ็กส์แบบไม่เลือกสถานที่แบบนี้มาก่อนเลย ในห้องทำงาน บนโต๊ะทำงาน ให้ตายเถอะ เขาทำเรื่องแบบนั้นลงไปจริงๆ และก็สุขสมเอามากๆ เสียด้วย

หนุ่มหล่อกัดฟันแน่น นึกเกลียดตัวเองนักที่กายหนุ่มดันร้อนผะผ่าวขึ้นมาอีกแล้ว แถมไอ้ความอยากตอกย้ำความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกับร่างกายสาวสดของยาหยีซ้ำอีกรอบก็ยังทรงพลังนักหนาจนเขาแทบจะยับยั้งใจเอาไว้ไม่อยู่ ทั้งๆ ที่พึ่งจะจบบทสวาทอันแสนเร่าร้อนบนโต๊ะทำงานไปเพียงแค่ไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น

‘เขานี่คงจะบ้าไปแล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงเผลอไปกินยาปลุกเซ็กส์มาแน่ๆ ถึงได้คึกคักและอยากมีเซ็กส์จนหน้ามืดตามัวแบบนี้ อยากจะรู้นักว่า หากเขาอิ่มแปล้กับความสดสวยไร้เดียงสาของเจ้าหล่อนแล้ว ไอ้ความรู้สึกอยากมีเซ็กส์ทั้งวันทั้งคืนที่มันเกิดขึ้นมาในเรือนกายอย่างเฉียบพลันเช่นนี้จะจางหายไปพร้อมๆ กันด้วยหรือเปล่า’

คอร์เนลบ่นอุบกับตัวเองด้วยความเดือดดาล หงุดหงิดงุ่นง่านนักกับความต้องการที่พุ่งขึ้นมาอีกระลอก ตอนแรกคิดว่าจะฝืนใจทำงานด่วนที่เลขาฯ พึ่งฝืนคำสั่งโทรมาหาให้จบๆ แต่สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จ สมองไม่ยอมคิดเรื่องใดเลยนอกจากเรื่องบนเตียง และก็เฉพาะเจาะจงกับแม่ยาหยีกลอยใจเพียงคนเดียวเท่านั้นด้วย

ชายหนุ่มตัดสินใจทำตามหัวใจของตัวเองในทันที นั่นก็คือการเลิกทำงานทุกอย่างตรงหน้า กายกำยำผุดลุกขึ้นยืนตระหง่าน ก่อนจะก้าวยาวๆ เดินออกไปจากห้องทำงานในพริบตา มุ่งหน้าตรงไปลากแม่สาวแสนเร่าร้อนขึ้นไปบำเรอสวาทในห้องนอนเสียให้หายคลั่ง