เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 41

ดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่เบื้องหน้าหาได้ทำให้ยาหยีมีความสุขเท่ากับการได้อยู่กับคอร์เนลสองต่อสองแบบหวานฉ่ำไม่ บนโต๊ะอาหารค่ำ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะยิ้มให้กับหล่อน และพูดจาลื่นหูกับหล่อนแบบนั้น มันเหลือเชื่อราวกับความฝัน

“หากเป็นไปได้ ผมอยากกินข้าวกับคุณทุกมื้อ”

‘โอ้...แม่เจ้า นี่หล่อนหูฝาดไปเอง หรือว่าสมองของคอร์เนลเลอะเลือนกันแน่ เป็นไปไม่ได้หรอกที่ผู้ชายหยิ่งผยองอย่างคอร์เนลจะพูดจาแบบนี้กับอีตัวของตนเอง ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน’

“ดวงจันทร์มันน่ามองกว่าผมอีกหรือ ลูกหยี...”

คำเรียกสนิทสนมจากผู้ชายหล่อระเบิดที่ตอนนี้ยืนเกือบเปลือยอยู่กลางห้องทำให้ยาหยีที่พึ่งหันกลับมามองแก้มแดงก่ำ ก็พ่อเจ้าประคุณมีเพียงผ้าขนหนูสั้นเต่อพันรอบสะโพกเอาไว้ผืนเดียวเท่านั้นเอง แถมดูท่าทางแล้วมันจะหลุดเอาง่ายๆ เสียอีกต่างหาก

“เอ่อ...”

“มานี่เถอะ”

เขากวักมือเรียก และหล่อนก็ง่ายแสนง่ายที่โผเข้าไปหาเขาราวกับถูกดึงดูดด้วยแม่เหล็กต่างขั้ว คอร์เนลกอดรัดหล่อนเอาไว้แน่น ประกบปากดูดดื่มตามลงมาอีกระลอก จูบจนหล่อนแทบหายใจหายคอไม่ทันเลยทีเดียว

“คืนนี้เราจะไม่ทะเลาะกัน”

มือใหญ่ลูบไล้หัวไหล่เปลือยของหล่อนแผ่วเบา ขณะรั้งร่างอรชรระทดระทวยให้เดินตามตัวเองไปทรุดนั่งลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล

“ผมอยากจะรักคุณทั้งคืน”

“ไม่อยากเชื่อว่าคุณจะอยากรักฉันด้วย ในเมื่อคุณลุกหนีฉันตลอดเวลา หลังจาก...” ไม่อาจพูดได้จบประโยคด้วยความขัดเขิน ดังนั้นคอร์เนลจึงเป็นฝ่ายต่อให้เสียเอง

“หลังจากที่เราสุขสมใช่ไหม”

สาวน้อยก้มหน้าหลบตา คนตัวโตหัวเราะเบาๆ ก้มหน้าลงมาหาจนริมฝีปากชิดกัน ก่อนจะพูดกับกลีบปากหวานฉ่ำช้าๆ

“ถ้าผมไม่รีบลุกมา คุณจะเหนื่อยกว่านี้หลายเท่านะลูกหยี เหนื่อยชนิดที่ว่าคุณจะไม่มีแรงลุกขึ้นไปเรียนตอนเช้าเลยนะจะบอกให้”

“ฉันคิดว่าคุณเกลียดฉัน”

“ไอ้เรื่องเกลียดน่ะเกลียดอยู่แล้วล่ะ แต่ความต้องการมันมีมากกว่า คุณสวย และก็สวยจนผมลืมไม่ลงเลยทีเดียว นี่คือความสัตย์จริงเชียวนะ ผมไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนมากครั้งเท่าคุณมาก่อนเลยยาหยี”

“ฉันควรภูมิใจใช่ไหมคะที่ได้รับเกียรตินี้” ความน้อยใจเริ่มก่อตัวอยู่ในอกอีกแล้ว

คอร์เนลไหวไหล่ทรงพลังของตัวเองอย่างไม่แยแส “แน่นอน มันเป็นเรื่องที่คุณควรจะภูมิใจ แต่ก็อย่าหลงคิดไปเองล่ะว่า ผมจะเก็บคุณไว้ข้างกายตลอดชีวิต” น้ำเสียงนุ่มนวลแปรเปลี่ยนเป็นเลือดเย็นในพริบตา “เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ ผมไม่มีทางรักคุณ”

อ้อมแขนกำยำที่เคยอบอุ่นน่าหลงใหลแปรเปลี่ยนเป็นร้อนผ่าวน่าทุรนทุรายทันที หญิงสาวกัดปากแน่น ดิ้นรนจนหลุดจากอ้อมกอดของคอร์เนลได้สำเร็จ

“เมื่อกี้หลงคิดว่าคุณก็มีหัวใจเหมือนๆ กับมนุษย์คนอื่นๆ แต่ฉันคงคิดผิดไป เพราะคนเลือดเย็นอย่างคุณไม่มีทางมีหัวใจได้หรอก”

ยาหยีพูดออกมาด้วยความขมขื่น ขณะผุดลุกขึ้นจากเตียง

“นั่นคุณจะไปไหน?”

“ฉันจะกลับหอ”

ร่างอรชรที่กำลังจะหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตูห้องชะงักเท้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา คอร์เนลขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจ ขณะลุกขึ้นยืนและเดินตามไปดักหน้าแม่สาวน้อยที่ตัวเองคาดหวังว่าจะนอนกอดตลอดทั้งคืนเอาไว้ จ้องหน้าเจ้าหล่อนเขม็ง

“ไหนว่าจะนอนกับผมเพื่อแลกกับอิสรภาพของพ่อยังไงล่ะ ลืมแล้วหรือไง”

ยาหยีหันมาหัวเราะน้ำตาซึม

“ฉันไม่ลืมหรอกค่ะ แต่รอให้ฉันทำใจให้นอนกับผู้ชายเลือดเย็นได้เมื่อไร แล้วฉันจะกลับมานอนอ้าขาให้คุณ” จบคำพูดที่อัดแน่นไปด้วยความเจ็บช้ำ ร่างของยาหยีก็วิ่งหายออกไปจากสายตาทันที

คอร์เนลยืนอึ้งไปนานเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าวิ่งหนีเอาดื้อๆ แบบนี้ และเมื่อสมองกลับมาทำงานอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงรีบไปคว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่ จากนั้นก็รีบวิ่งตามแม่ยาหยีคนงามไปในทันที

“คิดว่าผมจะปล่อยคุณไปง่ายๆ หรือไง ฝันไปเถอะ”

คอร์เนลคำรามออกมาอย่างดุดัน ขณะก้าวเท้าไปตามพรมหนามุ่งหน้าไปยังหน้าตึกใหญ่ด้วยความรีบร้อน

ยาหยีวิ่งกระเซอะกระเซิงออกมาจากห้องทำงานของคอร์เนลโดยไม่รู้ทิศทาง หญิงสาววิ่งแล้วก็วิ่งไปข้างหน้า ขณะที่น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด หัวใจกรีดร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บช้ำ ผู้ชายคนนั้นไม่แม้แต่จะแบ่งเศษเสี้ยวความรู้สึกดีๆ ให้หล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว

“อย่าหลงคิดไปเองล่ะว่า ผมจะเก็บคุณไว้ข้างกายตลอดชีวิต เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ ผมไม่มีทางรักคุณ”

วาจาตรงไปตรงมาของเขาช่างทำร้ายหัวใจของหล่อนอย่างรุนแรง เลือดไหลทะลัก เนื้อหัวใจเหวอะหวะเป็นแผลกว้างลึก เจ็บจนแม้แต่จะหายใจก็ยังลำบาก

สาวน้อยยกมือขึ้นปาดม่านน้ำตาที่ไหลลงมาปิดกั้นการมองเห็นของตัวเอง ขณะที่ยังสาวเท้าไปข้างหน้าไม่หยุด ความโศกเศร้า ความร้าวรานถล่มยับอยู่ภายในอก รู้สึกเหมือนกับตัวเองต่ำยิ่งกว่าไส้เดือนในผืนดินเสียอีก

‘ทำไมเจ็บแบบนี้นะ...เจ็บเหลือเกิน เพียงแค่ได้ยินคอร์เนลพูดว่าไม่มีทางรักหล่อนได้ นี่หล่อนฝันสูงถึงขั้นอยากได้ความรักจากผู้ชายเกินเอื้อมคนนั้นเชียวหรือ ทำไมถึงใฝ่สูงนักนะยาหยี ทำไมถึงไม่ก้มหน้ามองผืนดินที่เป็นที่อยู่ของตัวเอง ไปเงยหน้ามองฟ้าอันสูงส่งทำไมกัน’

“คุณยาหยีจะวิ่งไปไหนครับ”