เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 40

หลังจากขจัดเจ้าเสื้อผ้าเปียกน้ำออกจากไปจากเรือนกายเรียบร้อยแล้ว คอร์เนลก็มุ่งหน้ากลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองอีกครั้ง มือใหญ่กำลูกบิดทองเหลืองเอาไว้แน่น

‘ยาหยีคงกลับไปแล้วล่ะ ในเมื่อเวลามันผ่านมาตั้งสองสามชั่วโมงแล้วนี่’

หนุ่มหล่อขั้นเทพถอนใจออกมาแรงๆ อีกครั้งก่อนจะกระชากบานประตูจนมันเปิดออก จากนั้นจึงก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป เท้าใหญ่ดันเบาๆ ประตูไม้ก็ปิดสนิทลง แต่ระหว่างที่เขากำลังจะเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานนั้น หางตาก็รับภาพของสตรีคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนโซฟาริมหน้าต่างห้อง

ลมหายใจกระตุกแรงๆ ทันทีเมื่อเขาหันไปจ้องมองผู้หญิงคนนั้นเต็มๆ ตา

จะเป็นใครไปได้ล่ะ ก็แม่ยาหยีแสนหวานของเขาไง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าหล่อนจะหน้าด้านหน้าทนถึงเพียงนี้ คงห่วงพ่อมากสินะถึงได้ยอมลดศักดิ์ศรีนอนรออยู่อย่างนี้

ความปีติยินดีที่ได้เห็นว่าเจ้าหล่อนยังคงอยู่ที่นี่เปลี่ยนแปรเป็นความเดือดดาลและดูหมิ่นในพริบตา เมื่อสมองร้องบอกว่าที่ยาหยียังอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าหล่อนห่วงบิดาเท่านั้นเอง แม่คุณทูนหัวไม่ได้รู้สึกรู้สาใดๆ กับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

คอร์เนลกัดฟันแน่นขณะเดินเข้าไปกระชากร่างอรชรที่กำลังนอนหลับอยู่ให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้าด้วยกิริยาเหี้ยมเกรียมไร้ความปรานี

“อยากให้ผมเอาทำเมียนักใช่ไหม ถึงได้ยังอยู่ที่นี่น่ะ!”

“ฉัน...ฉันแค่อยากให้คุณปล่อยพ่อไป แล้วฉันจะยอม...”

ยาหยีพยายามอ้อนวอน แต่พอเห็นรอยยิ้มเลือดเย็นที่ผู้ชายตรงหน้าระบายออกมา หญิงสาวก็รู้ซึ้งเลยว่าคำขอร้องของหล่อนไม่มีทางสัมฤทธิผลอย่างแน่นอน ต่อให้หล่อนต้องแก้ผ้าทั้งตัวก็ตาม

“ให้ผมเอาโดยไม่จำกัดจำนวนครั้งใช่ไหมล่ะ?”

ทั้งน้ำเสียง คำพูด และสายตาของเขาที่มองมานั้น ทำให้หน้าของหล่อนลุกเป็นไฟ อับอาย อดสู แต่ก็ต้องกัดฟันทน

“คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีทางเลือก และนี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยพ่อได้”

ยิ่งแม่คุณแสดงออกมาว่าที่ทำแบบนี้เพราะกตัญญูมากเท่าไร คอร์เนลก็ยิ่งเจ็บใจ เจ็บแค้น และยิ่งต้องการจะเอาชนะ

“ก็ได้...เอาสิ ผมรับข้อเสนอของคุณ” นิ้วเรียวยาวกดลงบนต้นแขนกลมกลึงของหล่อนหนักกว่าทุกทีที่เขาแตะต้อง ใบหน้าคมสันก้มต่ำลงมาหา ลมหายใจร้อนระอุของคอร์เนลยังทำให้เลือดสาวของหล่อนร้อนผ่าวได้เช่นเดิม

“แล้วอย่าร้องล่ะ ถ้าผมไม่ให้คุณพักผ่อนน่ะ”

“อุ๊ย! จะทำอะไรคะ”

ร้องออกมาเมื่อร่างอรชรของตัวเองถูกคนตัวโตดันให้นอนหงายลงกับโซฟา ใบหน้าซีดสลับแดงเมื่อกายสาวของหล่อนถูกความแข็งแกร่งทรงพลังของคอร์เนลบดอัดลงมาหา

ชายหนุ่มหัวเราะร่วนเหนือศีรษะสวยของยาหยี

“ก็จะเริ่มยกแรกยังไงล่ะ”

ปากร้อนผ่าวงับลงมาเบาๆ ที่กลีบปากล่างหวานหยดย้อยของหล่อน รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของคอร์เนลเขย่าโสตประสาทของหล่อนให้บ้าคลั่ง

“ที่โซฟาก่อน จากนั้นก็ค่อยไปต่อกันที่พื้นพรม และหากผมยังไม่หมดแรงกับเซ็กส์ร้อนๆ ของคุณละก็ เราอาจจะได้ซ้ำอีกรอบบนโต๊ะทำงานตัวใหม่ของผม หรือว่าเป็นห้องน้ำ ในอ่าง หรือใต้ฝักบัว ผมจัดให้ได้ทุกที่นั่นแหละ”

ยาหยีไม่สามารถโต้ตอบอะไรเขาออกไปได้เลยแม้แต่คำเดียว เพราะสมองของหล่อนตายดับไปตั้งแต่ตอนที่ถูกมือแกร่งร้อนผ่าวปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตออกไปจากตัวแล้ว

“ผมพยายามแล้วนะที่จะไม่ทำแบบนี้กับคุณ แต่คุณดันหาเรื่องใส่ตัวเอง”

ลมหายใจของคอร์เนลติดแหง็กอยู่แค่ลำคอทันทีเมื่อสายตาปะทะเข้ากับเนินอกสาวอวบใหญ่ที่ล้นทะลักบราเซียร์สีขาวออกมา สายตาของเขาประสานเข้ากับดวงตาหวานฉ่ำของเจ้าหล่อนเข้าโดยบังเอิญ และนั่นก็ทำให้กายหนุ่มรุ่มร้อนบ้าคลั่ง การควบคุมตัวเองแทบจะสะบั้นลงในพริบตา

‘ให้ตายเถอะ เขาคงยื้อเวลาเล้าโลมเจ้าหล่อนไม่ได้นานนักหรอก’

และเมื่อสิ้นสุดความอดทน ใบหน้าหล่อเหลาก็ค่อยๆ ก้มลงไปหา ยาหยีครางออกมาด้วยความขัดใจเมื่อเขาก้มช้ากว่าปกติมากมายเหลือเกิน จนในที่สุดหล่อนเองต้องเป็นฝ่ายกระชากศีรษะทระนงนั้นลงมาจูบเสียเอง

“อืม...”

คอร์เนลคำรามออกมาด้วยความถูกอกถูกใจกับความร้อนแรงของแม่สาวน้อยใต้ร่าง ตอนนี้ความรู้สึกขัดแย้งทุกอย่างถูกความปรารถนากลบทับจนมิดชิดทีเดียว

ชายหนุ่มจูบตอบปากหวานๆ ที่ดูจะกระตือรือร้นตอบสนองอย่างล้นเหลือของยาหยีด้วยความเร่าร้อนหนักหน่วง และเขาก็ได้รับรางวัลเป็นลิ้นเล็กๆ ซุกซนที่แทรกเข้ามาในอุ้งปากของตัวเอง สติสตังของคอร์เนลบินหายไปในบัดดลเมื่อแม่สาวน้อยแอ่นกายขึ้นหา

“คุณร้อนกว่าทุกครั้งเลยนะยาหยี”

“คอร์เนล...ได้โปรด...”

มือบางกระชากเสื้อผ้าของชายหนุ่มแรงๆ จนกระดุมหลุดออกไปหลายเม็ด จากนั้นก็ไล้ผิวเรียบตึงของเขาด้วยปลายนิ้วนุ่มๆ ของตัวเอง คอร์เนลคำรามออกมาด้วยความรัญจวน รู้สึกว่าโซฟามันคับแคบไปถนัดตา

“ลงมานี่เถอะ”

คนตัวโตพลิกกายลงนอนบนพื้นพรมโดยไม่ลืมดึงร่างงามระทดระทวยของยาหยีให้ตามลงมาทาบทับ ปากของทั้งคู่ยังประกบกันแน่น รสชาติจากปากของหล่อนทำให้เขาลุ่มหลงบ้าคลั่ง มือแกร่งเอื้อมไปด้านหลังปลดตะขอบราเซียร์ออก เต้างามดีดผึงออกมาสู่สายตา คอร์เนลสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ครั้งสองครั้ง ก่อนจะงาบงับปลายถันสีกุหลาบนั้นเอาไว้เต็มปากเต็มคำ

ยาหยีดิ้นสะบัดอย่างรุนแรง เผยอปากร้องครางลั่น

“คอร์เนล...ได้โปรด...”

“ใจเย็นคนสวย...อีกนิดเดียว”

คอร์เนลพลิกกายสาวสลักเสลาของยาหยีให้เปลี่ยนมาอยู่ด้านล่าง เขาขึ้นไปทาบทับเอาไว้ทั้งตัว มือใหญ่ข้างหนึ่งฟอนเฟ้นบีบขยำ ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งกำลังปลดเปลื้องกางเกงยีนขายาวอย่างขะมักเขม้น

และเพียงไม่นานร่างอวบอิ่มของยาหยีก็เหลือเพียงแค่กางเกงชั้นในตัวน้อยเท่านั้นที่ปกปิดร่างกาย คอร์เนลสูดหายใจแรงๆ อีกครั้งและอีกครั้งเมื่อสายตามองต่ำลงมาจากหน้าท้องแบนเรียบ เหมือนถูกสะกดด้วยเวทมนตร์ขลัง

“สวยมาก...”

คล้ายกับกำลังละเมอ ก่อนที่คอร์เนลจะก้มลงมอบความเสียวซ่านให้กับเต้าสาวอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มขบเม้มดูดดึงอย่างหิวกระหาย มือสากลูบไล้ฟอนเฟ้นไปทั่วเรือนกายสาว บีบขยำบั้นท้ายอวบก่อนจะวกมาที่ด้านหน้า

“คอร์เนล...”

สาวน้อยสะอื้นฮักเป็นชื่อของเขาในทันทีเมื่อเพลิงสวาทโหมเข้าใส่กายสาวอย่างบ้าคลั่ง สะโพกกลมกลึงส่ายสะบัดรุนแรง

“ได้โปรด คอร์เนล...” ร่างเปลือยสลักเสลาส่ายไปมากับพื้นพรม แล้วสองมือบางก็จิกเล็บลงบนไหล่กว้างทรงพลังเต็มแรงอย่างลืมตัวเมื่อคนตัวโตตอกย้ำความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของบนผิวกายของหล่อน

“ยาหยี...ทูนหัว...”

มันช่างเหมาะเจาะเหลือเกิน ทำไมเขาถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้นะ ทำไมต้องเป็นยาหยีด้วยที่ทำให้เขารู้สึกราวกับเป็นเจ้าของโลกทั้งใบแบบนี้ คอร์เนลคิดอย่างมึนงงขณะพาตนเองและสาวน้อยใต้ร่างขยับเข้าใกล้ฝั่งฝันมากขึ้นทุกขณะ