เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 52

ทะเลตรงหน้าสีฟ้าครามสวยจัดจริงๆ สายลมเย็นฉ่ำที่พัดผ่านมาแต้มผิวกายนั้นยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวดูงดงามปานสวรรค์บนดิน ยาหยีถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงความสุขที่คอร์เนลมอบให้มาตลอดทั้งคืน

หล่อนสอบเสร็จตั้งแต่เมื่อวานนี้ตอนบ่ายสอง คอร์เนลขับรถไปรับหล่อนที่หน้าตึกสอบ จากนั้นก็พาหล่อนนั่งกินลมชมวิวมาจนถึงทะเลที่หาดพัทยา หล่อนกับเขานั่งดูท้องทะเลด้วยกัน นั่งนับดาวบนท้องฟ้าด้วยกันอยู่นานจนท้องเริ่มหิว จากนั้นเขาก็พาหล่อนไปนั่งดินเนอร์หรูในห้องอาหารส่วนตัวกลางโรงแรมชื่อดังที่สุดในเมืองพัทยา และจากนั้นก็...

สาวน้อยแก้มแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงฉากรักเร่าร้อนยาวนานตลอดทั้งคืนของเขากับตัวเอง คอร์เนลพร่ำบอกกับผิวกายของหล่อนตลอดเวลาว่าต้องการหล่อน ขาดหล่อนไม่ได้ แต่หล่อนรู้ดีว่ามันไม่เป็นความจริงหรอก คอร์เนลคงพูดอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนที่อยู่ใต้ร่างของเขานั่นแหละ

ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องรู้สึกเกลียดชังผู้หญิงพวกนั้นที่คอร์เนลเคยผ่านมาด้วย ทำไมหล่อนต้องรู้สึกหึงหวงเขามากมายขนาดนี้นะ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าหล่อนไม่ใช่ตัวจริงสำหรับเขาสักหน่อย แต่ก็ยังอดน้อยใจ เสียใจไม่ได้

‘เธอต้องหยุดรักเขาได้แล้ว หยุดสักทีเถอะ เพราะต่อให้รักให้ตายยังไง เธอก็ไม่มีวันได้รับความรู้สึกเดียวกันกลับคืนมาหรอกยาหยี หยุดซะเถอะนะ หยุดรักคอร์เนลได้แล้ว’ หญิงสาวร้องสั่งตัวเองน้ำตาซึม

“หนีลงมาเดินอยู่นี่เอง ไม่คิดจะปลุกผมให้ลงมาเดินเป็นเพื่อนเลยหรือไง” เสียงคนตัวโตแสนคุ้นหูดังโต้คลื่นอยู่ด้านหลัง ยาหยีกะพริบตาเร็วๆ เพื่อไล่น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ให้ไหลกลับเข้าไปข้างใน จากนั้นก็ฝืนยิ้มและหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา ผู้ชายที่หล่อนคิดถึงทุกลมหายใจ และก็เป็นผู้ชายที่หล่อนจะต้องเดินหนีไปในวันนี้ด้วย

“คอร์เนล...”

“ก็ผมน่ะสิ รู้ไหมว่าตกใจแทบแย่ที่ตื่นมาแล้วไม่เจอคุณ” อ้อมแขนของเขายังให้ความรู้สึกดีเช่นเดิม ยาหยีกอดตอบคนตัวโตด้วยความรู้สึกรักหมดใจ

‘ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอ้อมกอดของคนที่ไม่ได้รักกันจะอบอุ่นได้ถึงเพียงนี้’

“ฉันเห็นคุณพึ่งจะได้นอน” อู้อี้ตอบออกไปหน้าแดงก่ำ แล้วยิ่งเห็นสายตาที่คอร์เนลมองมาด้วยแล้วก็ยิ่งขัดเขิน เขาจ้องเอาๆ แบบไม่เกรงอกเกรงใจกันเลยสักนิด นี่ถ้าฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนทางสายตาได้ เขาคงทำไปแล้วล่ะ

ยาหยีร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัว เลือดในกายทุกหยาดหยดเดือดพล่านร้อนฉ่า คอร์เนลใช้สายตาแบบนี้มองหล่อนทุกครั้งยามที่ร่วมรักกัน มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจและหวงแหน แบบที่บุรุษเพศมีต่อสตรีที่เขายังไม่เบื่อหน่าย

“ก็ใครกันล่ะทำให้ผมแทบไม่ได้นอน”

ริมฝีปากร้อนผ่าวกดลงมาบนหน้าผากมนของหล่อนหนักหน่วง คอร์เนลพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าก่อนจะมาอ้อยอิ่งอยู่ที่กลีบปากอิ่มของหล่อนเนิ่นนาน

“คุณน่ารักมากรู้ไหมเมื่อคืน น่ารักจนผมคิดว่าตัวเองคงปล่อยคุณไปง่ายๆ ไม่ได้เสียแล้วล่ะ”

‘แต่ฉันต้องไป’

ยาหยีร้องบอกกับตัวเองในใจแต่ไม่ได้พูดออกไปให้ผู้ชายหล่อระเบิดตรงหน้าได้ยิน หล่อนยังคงปั้นยิ้มหวานๆ ให้กับเขาเช่นเดิม

“เราคงต้องอยู่ด้วยกันอีกนานทีเดียว จนกว่า...”

“จนกว่าคุณจะเบื่อใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่ผมจะเบื่อ จนกว่าเราจะหมดความปรารถนาในตัวของกันและกันต่างหาก เมื่อถึงวันนั้นเราก็จะจากกันด้วยดี”

คอร์เนลก็ยังใจร้ายเหมือนเดิม ยาหยีคิดด้วยความเจ็บปวด งั้นก็คงไม่ผิดหากหล่อนจะหนีไปในวันนี้ ไปพร้อมๆ กับบิดาของตัวเอง ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไกลชนิดที่ว่าคอร์เนลไม่สามารถตามเจอได้เลย

แต่คอร์เนลจะตามหาหล่อนทำไมกันล่ะ ในเมื่อหล่อนมันก็แค่อีตัวคนหนึ่งที่บริการได้ถูกใจเขาเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรลึกซึ้งมากมายกว่านี้เลยสักนิด