เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 53

เซอร์เกให้อีวานหลอกล่อบอดี้การ์ดที่คุมหน้าเรือนคุมขังของยอดชายออกไปที่อื่นชั่วคราว จากนั้นตัวเองก็เดินหายเข้าไปในห้องพักของตัวเองเพื่อจะอำพรางกายเข้าไปช่วยนักโทษ แต่เขายังไม่ทันจะได้สวมใส่ชุดดำปิดหน้าปิดตาที่เตรียมไว้ได้สำเร็จเลย อีวานหลานชายก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเรียกเสียก่อน เซอร์เกรีบเปิดประตูรับและถามด้วยความข้องใจทันที

“เกิดอะไรขึ้นหรืออีวาน ทำไมมีเสียงปืนดังขึ้นล่ะ”

“น้าเซอร์เกจ้างคนอื่นเข้ามาช่วยนายยอดชายหรือเปล่าครับ” อีวานละล่ำละลักถามด้วยความเหนื่อยหอบเพราะวิ่งมาตลอดทาง

ผู้เป็นน้าชายส่ายหน้าพรืด

“ไม่มีนี่ ก็นี่ไงฉันกำลังจะไปช่วยนายยอดชาย แล้วใครยิงปืน”

“คนที่บุกเข้ามาช่วยนายยอดชายครับ มันยิงคนของเราเจ็บไปถึงสามคน”

คำบอกเล่าของหลานชายทำเอาเซอร์เกถึงกับอึ้งไปด้วยความตกใจ

“ใคร? ใครมันมาช่วยนักโทษ พวกมันรู้ได้ยังไงว่าวันนี้ทางจะสะดวก”

“ผมว่าต้องเป็นไอ้ตัวบงการขโมยเพชรสีทองแน่ๆ เลย แล้วนายยอดชายโกหกเราทุกอย่างด้วย เพชรต้องยังอยู่กับไอ้คนที่มาช่วยมันนั่นแหละ มันคงกลัวว่านายยอดชายจะปากโป้งเลยต้องมาเอาตัวไป”

เซอร์เกกัดฟันแน่น นึกละอายใจนักที่มีส่วนทำให้คอร์เนลชวดที่จะได้รู้ที่ซ่อนของเพชรสีทอง เพราะความคิดโง่ๆ ของเขาคนเดียวแท้ๆ

“ไอ้ยอดชายมันเล่นละครได้เนียนจริงๆ เล่นจนฉันเชื่อว่าเพชรน่าจะอยู่กับพวกเซอร์คอฟ แต่ถ้ามีคนมาช่วยถึงเมืองไทยแบบนี้ ไม่น่าจะใช่พวกเซอร์คอฟแล้วล่ะ มันต้องเป็นคนในซีร์ยานอฟนี่แหละ” เซอร์เกถอดชุดดำที่ใส่ได้ครึ่งๆ กลางๆ ออกจากตัวด้วยความเจ็บใจ

“เราไม่น่าหลงกลพวกมันเลย มันคงจับตามองดูเรามาหลายวันแล้ว” คนสนิทวัยกลางคนตั้งข้อสังเกต

“ถ้าอย่างงั้นก็มีเกลือเป็นหนอน”

อีวานแทรกขึ้น เซอร์เกหันไปมองหน้าหลานชายนิ่งนานอย่างใช้ความคิด จากนั้นก็ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรหาคอร์เนลทันที

“นายน้อยครับ มีคนเข้ามาช่วยนักโทษครับ มันยิงคนของเราบาดเจ็บไปสามคน ผมกับอีวานไม่เป็นไรครับ นายน้อยรีบกลับมาเถอะครับ”

“นายน้อยว่ายังไงบ้างครับน้าเซอร์เก” อีวานถามเสียงหวาดหวั่น

“นายน้อยไม่ได้ว่าอะไร บอกเพียงแต่ว่าจะรีบกลับมา แต่น้ำเสียงค่อนข้างช็อกทีเดียว” เซอร์เกเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปจากเรือนพักเพื่อมุ่งหน้าไปหาร่องรอยการปล้นตัวนักโทษที่เรือนคุมขัง อีวานรีบวิ่งตามไป

“แล้วเรื่องของคุณยาหยีล่ะครับ จะทำยังไงดี”

“ก็ไม่ต้องทำยังไง ในเมื่อพ่อของเธอหนีไปได้แล้ว เธอก็ต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน” เซอร์เกพูดทั้งๆ ที่ยังไม่หยุดเดิน

“แต่เราไม่ได้เป็นคนช่วยพ่อของเธอตามที่ได้ตกลงกันไว้นะครับน้าเซอร์เก” อีวานค้าน รู้สึกสงสารยาหยีขึ้นมาตงิดๆ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนตั้งป้อมไม่ชอบหน้าเป็นคนแรก

เซอร์เกหยุดเดิน และหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหลานชายที่เดินตามมาด้วยใบหน้าถมึงทึง

“ใครช่วยก็ไม่สำคัญหรอก มันสำคัญที่ว่าเธอต้องไปจากชีวิตของนายน้อยตามสัญญาที่ได้ให้ไว้กับฉันอย่างไม่มีทางบิดพลิ้วได้”

“แล้วถ้าหากนายน้อยตามหาเธอล่ะ น้าจะทำยังไง น้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่าคนระดับนายน้อยไม่มีทางหาผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งไม่เจอแน่นอน”

ผู้เป็นน้าชายถอนใจออกมา ดวงตาคมกริบมืดดำลึกลับ

“เราก็ทำให้นายน้อยไม่คิดจะตามหาเธออีกต่อไปสิ แค่นี้ทุกอย่างก็จบ นายน้อยของเราก็จะกลับมาเป็นหนุ่มหล่อในฝันที่ไม่มีสาวๆ คนไหนเอื้อมถึงอย่างที่เคยเป็นมาตลอดชีวิตอีกครั้ง”

เซอร์เกเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้อีวานผู้เป็นหลานชายได้แต่ยืนทอดถอนใจอยู่เพียงลำพังด้วยความรู้สึกผิดในใจเหลือแสน