เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 54

สาวน้อยพรมจูบไปทั่วทั้งเรือนกายแกร่ง ทุกสัมผัส ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน อ่อนโยน และหัวใจ คอร์เนลร้องคำรามด้วยความรัญจวนครั้งแล้วครั้งเล่า อ้อนวอนขอร้องให้แม่ลูกหยีแสนหวานมอบความสัมพันธ์ขั้นสุดท้ายให้แก่เขาเสียที

“ลูกหยี...ได้โปรด ผมทนไม่ไหวแล้วนะ”

ยาหยีเงยหน้าจากผิวหนุ่ม ยิ้มหวานฉ่ำมอบให้แก่หนุ่มหล่อที่นอนดิ้นพราดอยู่ใต้ร่างของหล่อน วางสองมือนุ่มกับแผงอกกว้างรกรุงรังของเขาเอาไว้ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบชิดปากร้อนผ่าวของผู้ชายใต้ร่างแผ่วเบา

“ของดีต้องรออีกนิดค่ะ”

มันช่างเป็นคำพูดวาบหวามเหลือเกินในความคิดของคอร์เนล ชายหนุ่มหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ ใช้สองมือตรึงท้ายทอยของยาหยีเอาไว้มั่น ขณะยกศีรษะของตัวเองขึ้นไปขยี้จูบเร่าร้อนจนกลีบปากสาวบวมเป่ง

“บอกแล้วไงว่าไม่รอ”

“ไม่มีความอดทนเลยนะคะ” สาวน้อยยิ้มหวานชิดปากของคนตัวโต มือนุ่มลูบไล้ไปตามเนื้อหนุ่มเรียบตึงของคอร์เนลด้วยความหลงใหล

“อะไรที่เกี่ยวกับคุณ ผมรอไม่ได้ทั้งนั้นแหละ”

“ว้าย! คอร์เนลน่ะ”

สาวน้อยร้องขัดใจเมื่อพ่อคนตัวโตใช้ช่วงเวลาที่หล่อนเผลอพลิกขึ้นมาทาบทับเสียเอง ปากร้อนผ่าวก้มลงรวบปานถันสีกุหลาบแล้วดึงแรงๆ จนเจ้าของร่างร้องครางลั่น

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รอแล้ว ขืนรอผมตายพอดี”

หนุ่มหล่อไม่สนใจอาการดิ้นพราดของยาหยีเลยแม้แต่น้อย เขายังคงรุกรานเต้างามสองข้างสลับกันไปมาด้วยความหิวกระหาย ขยี้ขยำจนมันแทบบี้แบนคามือ ขณะที่สะโพกเพรียวแกร่งส่ายไปมาอย่างหยอกเย้า

“ผมยอมตายเพื่อให้ได้คุณนะลูกหยี”

แม้จะพยายามกัดฟันเพื่อข่มแรงปรารถนาเอาไว้มากแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วคอร์เนลก็ไม่สามารถยืดเวลาแห่งการเล้าโลมต่อไปได้อีกแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว เขาครอบครองกายสาวอย่างรุนแรง ดื่มด่ำกับความรัดรึงแสนหวานที่สาวน้อยมอบให้ด้วยความเต็มอกเต็มใจปนหิวกระหาย

เขาไม่เคยพบกับความสุขแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้จักสวรรค์มาก่อน แต่ยาหยีทำได้ หล่อนไม่ใช่แค่ทำให้เขารู้จักกับสรวงสวรรค์เท่านั้น แต่หล่อนทำให้เขาสามารถขึ้นไปยืนตระหง่านอยู่บนฉิมพลีนั่นได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ

“ลูกหยี...ยาหยีของผม...”

ไม่มีคำพูดใดจะสามารถมาบรรยายความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้ ตอนที่เขากำลังสั่นระริก ร่างกายเกร็งกระตุกอย่างสุขสมอยู่บนร่างอรชร ความซ่านสยิวที่กำลังกัดกินไปทั่วทั้งกายหนุ่มทำให้เขาไม่รู้สึกเจ็บสักนิดเมื่อยามที่สาวน้อยจิกเล็บคมๆ ลงมาบนหัวไหล่ทรงพลังของตัวเอง

คอร์เนลก้มลงมองสาวน้อยที่มอบของขวัญล้ำค่าให้กับตัวเองด้วยสายตาอ่อนหวาน เจ้าหล่อนกำลังหลับตาพริ้ม ห่อปากเผยอ บอกให้รู้ว่าหล่อนเองก็กำลังดื่มด่ำอยู่กับสวรรค์ชั้นเจ็ดเหมือนๆ กับเขานั่นแหละ

“ลูกหยี...” คนตัวโตก้มลงจูบแผ่วเบาที่หน้าผากกว้าง

“คอร์เนล...”

หลังจากความสุขพร่างพราวลดความรุนแรงลง สาวน้อยก็ลืมตาขึ้นมองผู้ชายบนร่าง เขายังอยู่แนบชิด ไม่ถอยห่างไปไหน แล้วเขาก็ยังยิ้มให้กับหล่อนอีก

“ยั่วเก่งมาก จนผมลืมปัญหาที่บ้านไปเลยให้ตายสิ”

“แล้วชอบไหมคะ”

ยาหยียกมือทั้งสองข้างขึ้นลูบสันกรามกระด้างของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าสามีแผ่วเบา

“เรียกว่าคลั่งไคล้จะตรงประเด็นกว่ามั้งทูนหัว”

คอร์เนลอมยิ้ม มองภรรยาด้วยสายตาร้อนแรง สมองนึกถึงการตอบสนองที่กระตือรือร้นของเจ้าหล่อนไม่ยอมหยุด และมันก็มีผลทำให้เขาเกิดความต้องการอีกครั้ง แต่ไม่ได้...ตอนนี้ไม่ได้...เขามีงานใหญ่ที่ต้องกลับไปทำ คิดได้เช่นนั้นชายหนุ่มก็พลิกตัวลงจากร่างอรชรอย่างรวดเร็ว เร็วจนสาวน้อยรั้งเอาไว้ไม่ทัน

หญิงสาวพยายามซ่อนน้ำตาแห่งความโศกเศร้าเอาไว้ในอก ขณะผุดลุกขึ้นนั่งตามคนตัวโต

“คุณจะไปแล้วหรือคะ”

คอร์เนลที่กำลังจะก้าวลงจากเตียงหันกลับมามองด้วยสายตากังขา

“ทำไมถามแบบนี้ล่ะลูกหยี เราก็ต้องไปด้วยกันนั่นแหละ”

ไม่มีคำตอบออกจากปากของยาหยีอีกนอกจากความเงียบงันเท่านั้น หญิงสาวนั่งมองคนตัวโตที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำด้วยสายตาเจ็บปวด อีกไม่กี่นาทีแล้วสินะที่จะต้องจากกัน มือบางรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาที่ไหลรินออกมาทิ้งทันทีเมื่อคอร์เนลก้าวออกมาจากห้องน้ำ ร่างกายกำยำใหญ่โตไปทุกส่วนเดินโทงๆ มุ่งหน้าไปที่ตู้เสื้อผ้าแบบฝังติดผนัง เขาก้มๆ เงยๆ อยู่ไม่นานก็หล่อเหลาสมบูรณ์แบบอยู่ในชุดลำลองสีน้ำเงินอมดำ

“อาบน้ำเถอะลูกหยี ผมรีบจริงๆ”

เขาเดินมาหยุดตรงหน้าของหล่อน ยาหยีลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆ ที่เนื้อตัวเปลือยเปล่า โผเข้ากอดร่างสูงใหญ่ของคอร์เนลเอาไว้แน่น เขย่งปลายเท้าขึ้นบดจูบกับปากเร้าใจของเขาด้วยความเร่าร้อน คอร์เนลครางออกมากับความหวานฉ่ำที่ยาหยีกำลังยัดเยียดให้ แต่เพียงไม่นานเขาก็ดันร่างเกลี้ยงเกลาของเจ้าหล่อนออกจากตัว

“ผมมีธุระจริงๆ อาบน้ำเถอะ”

เท้าใหญ่เคลื่อนพาคอร์เนลถอยหลังออกไปจากร่างเย้ายวนกวนตัณหาของยาหยีหลายก้าวเลยทีเดียว พร้อมๆ กับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกล้ำ

“ผมไม่รู้หรอกว่าวันนี้คุณเป็นอะไรไป ถึงได้ยั่วผมตลอดเวลา แต่ขอให้รู้ว่าผมจะชดเชยให้คุณอย่างเต็มที่เมื่อเราอยู่บนเตียงในห้องนอนของผม”

‘แต่ฉันไม่มีโอกาสกลับไปที่นั่นแล้วนี่ ไม่มีโอกาสจะได้เห็นคุณอีกแล้ว’

ยาหยีคร่ำครวญโศกาอยู่ภายในอก แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางที่ตัวเองจะร่ำไห้ออกไปได้ จึงเปลี่ยนเป็นปั้นยิ้มขมขื่นมอบให้กับเขาแทน

“กอดฉันอีกสักครั้งได้ไหมคะ กอดให้แน่นๆ”

คอร์เนลระบายยิ้มออกมา

“ทำไมวันนี้ทำซึ้งนักล่ะลูกหยี ทำเหมือนกับว่ารักผม...หรืออีกอย่างหนึ่งก็คือจะไปจากผม”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ฉันอยากเป็นของคุณอีกครั้ง”

เมื่อเห็นเขาไม่เข้ามาหา สาวน้อยจึงเป็นฝ่ายโผเข้าหาเขาเสียเอง กอดรัดเขาแน่นจนอกสาวที่ใหญ่เกินตัวแทบบี้แบนไปกับอกกำยำ และถึงแม้จะมีเสื้อเนื้อดีขวางกั้นอยู่ แต่มันก็ไม่สามารถช่วยลดความร้อนระอุลงได้เลย

“อีกครั้งนะคะ ที่ผนังห้องก็ได้”

มือบางสะเปะสะปะดึงกระชากเข็มขัดหนังของคอร์เนลออกด้วยความร้อนรน

“อย่า...ลูกหยี คุณเป็นอะไรไปเนี่ย”

แม้จะพยายามยับยั้งการจู่โจมของแม่สาวน้อยแสนหวาน แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เพราะแค่ถูกมือนุ่มๆ จับนู่นจับนี่แถมยังจับต่ำอยู่แถวๆ ขอบกางเกงแบบนี้ กายหนุ่มก็ร้อนรุ่มแทบลุกเป็นไฟแล้ว

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ทำไมมันถอดยากจัง...เข็มขัดคุณน่ะ”

สาวน้อยบ่นแต่ก็ยังดึงกระชากไม่เลิก และสุดท้ายหล่อนก็สามารถถอดมันออกจนได้ จากนั้นมือบางก็จัดการปลดตะขอ รูดซิปกางเกงลงจนสุด

“อีกครั้งนะคะ”

คอร์เนลถอนใจออกมาอย่างยอมรับความพ่ายแพ้ แน่นอนเขาไม่เคยต่อสู้กับความปรารถนาในตัวของแม่ยาหยีแสนหวานคนนี้ชนะเลยแม้แต่สักครั้งเดียว และครั้งนี้มันก็ยิ่งตอกย้ำความปราชัยได้อย่างชัดเจน

“แล้วอย่าร้องว่าเจ็บหลังล่ะ”

หนุ่มหล่อคำรามเตือนเสียงแหบพร่า ก่อนจะจัดการครอบครองร่างงดงามตามความต้องการของเจ้าหล่อนด้วยความดุดัน เร่าร้อน และแสนอำมหิต สาวน้อยครางออกมาด้วยความพึงพอใจ หล่อนหิวกระหายสัมผัสของเขารุนแรงจนต้องเบียดกายเข้าหา สองมือบางตวัดรัดกายกำยำทรงพลังของเขาเอาไว้แนบแน่น

หากเป็นไปได้ หล่อนอยากขังเขาไว้ในอ้อมแขนนี้ตลอดไป แต่เมื่อรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ หล่อนจึงต้องยอมแสดงตัวเป็นสาวร่านร้อนออกมาแบบนี้

ครั้งสุดท้าย...ที่จะจดจำไปจนชั่วชีวิต

“คอร์เนล...”