เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 58

ลินดางัวเงียลุกขึ้นมาเปิดประตูห้องเมื่อเสียงเคาะระรัวดังขึ้นต่อเนื่องอย่างไร้มารยาท มือบางกำลูกปิดประตูห้องแล้วกระชากมันออกทันที พร้อมๆ กับตะคอกออกไปด้วยความไม่พอใจทั้งๆ ที่ยังไม่ได้มองหน้าแขกยามวิกาลแม้แต่นิดเดียว

“จะบ้าหรือไง ครั้งเดียวก็ได้ยินแล้ว”

“ยาหยีกลับมาหรือเปล่า”

แต่พอหูได้ยินเสียงห้าวกระด้างเท่านั้นแหละ หญิงสาวก็ตื่นเต็มตาทันที ลินดาเบิกตากว้างมองคอร์เนลด้วยสายตาตื่นตระหนก

“มะ...มาหายาหยีหรือคะ”

“เธอกลับมาหรือเปล่า”

“เอ่อ...เข้ามาในห้องก่อนไหมคะ”

ลินดามองผู้ชายหล่อระเบิดตรงหน้าด้วยความชื่นชม ก่อนจะเอ่ยชักชวนให้เขาเข้ามาในห้องพักของตัวเอง แต่ก็ถูกปฏิเสธเสียจนหน้าหงาย

“ผมไม่ชอบเข้าห้องผู้หญิงสุ่มสี่สุ่มห้า ตอบมาว่ายาหยีกลับมาที่นี่หรือเปล่า”

ลินดาเม้มปากแน่นด้วยความขุ่นเคือง ทึ่งในความหล่อของคอร์เนล แต่ก็อดหมั่นไส้ในความหยิ่งถือตัวของเขาไม่ได้

“เธอไปกับคุณไม่ใช่หรือคะ นอนเตียงเดียวกัน แล้วจะมาถามหากับฉันได้ยังไง”

“แสดงว่าเธอไม่ได้กลับมาที่นี่”

คอร์เนลยังพูดด้วยน้ำเสียงโทนเดิมนั่นก็คือไร้ความรู้สึก แต่ลินดาพอจะมองออกว่าภายใต้ความเย็นชานั้นมีความห่วงหาอาทรต่อเพื่อนรักของหล่อนซ่อนเอาไว้อยู่ ไม่อย่างนั้นพ่อเจ้าประคุณคงไม่ตามเคาะเรียกหล่อนโครมๆ แบบไม่เกรงอกเกรงใจแบบนี้หรอก

“ใช่ไม่ได้กลับมาค่ะ ว่าแต่ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ ยายลูกหยีถึงได้หนีไปอีกแล้ว” ลินดาถามแต่คอร์เนลไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่เลือกที่จะเป็นฝ่ายถามกลับเสียเอง

“แล้วเธอโทรมาหาคุณบ้างหรือเปล่า”

หญิงสาวส่ายหน้าไปมา

“ไม่ได้โทรมาเลยค่ะ”

“งั้นคุณก็โทรหาเธอสิ ถามสิว่าตอนนี้กำลังมุดหัวอยู่ที่ไหน ผมจะได้ไปตามตัวได้ถูกที่”

พ่อคนๆ นี้คงเชยชินแต่การออกคำสั่งล่ะมั้ง ดูสิสั่งหล่อนเอาๆ ทำราวกับหล่อนเป็นคนใช้ภายในบ้านของเขาเสียอย่างนั้นแหละ ลินดามองพ่อเทพบุตรตาเขียวด้วยความหมั่นไส้

“แล้วทำไมฉันต้องทำล่ะคะ ฉันจะนอน...”

“ผมมีค่าตอบแทนให้”

คอร์เนลหยิบธนบัตรสีเทาปึกใหญ่ออกมาส่งให้กับลินดา ซึ่งเขาก็ใช้วิธีนี้กับยามวัยกลางคนที่เฝ้าอยู่หน้าหอด้วยเช่นกัน

“มันมากพอที่คุณจะใช้ช็อปปิ้งไปได้เกือบครึ่งปีเชียวแหละ รับไปซะแล้วทำทุกอย่างตามที่ผมสั่ง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องยากเลยใช่ไหมล่ะ”

‘นั่นสิ มันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด แค่กดโทรศัพท์หายาหยีเท่านั้นเอง เปลืองค่าโทรแค่ไม่กี่บาทแต่ได้ค่าตอบแทบเป็นแสนๆ โอ้...มันน่าสนชะมัด’

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำตามคำสั่งของคุณ” ลินดายิ้มกว้าง รีบคว้าเงินปึกใหญ่มาถือเอาไว้ ขณะมองชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าอย่างรอคำสั่ง

“ว่ามาสิคะว่าต้องการให้ฉันทำอะไรบ้าง”

รอยยิ้มพึงพอใจผุดขึ้นที่มุมปากของคอร์เนลมหาศาลเลยทีเดียว ขณะพรั่งพรูความต้องการของตัวเองให้กับหญิงสาวตรงหน้าได้รับฟัง

หลังจากนอนจมกับความโศกเศร้าเสียใจจนหลับใหลไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ร่างอรชรของยาหยีก็ต้องสะดุ้งตกใจตื่นเมื่อเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังระรัวขึ้น ริงโทนนี้เป็นสายของลินดา หล่อนจำได้เป็นอย่างดี

มือบางรีบลนลานคว้ามือถือมาแนบหู พร้อมๆ กับกรอกเสียงที่ปั้นจนราบเรียบไปตามสาย

“โทรหาดึกดื่นมีอะไรกับฉันหรือลินดา”

“ลินดาไม่มีธุระอะไรกับคุณหรอก แต่ผมมี...”

โทรศัพท์มือถือแทบหลุดจากมือ เมื่อเสียงที่ดังตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของลินดาแต่เป็นเสียงของคอร์เนล ผู้ชายที่หล่อนพึ่งจะหนีจากเขามาเมื่อตอนกลางวัน

“คอร์เนล...”

“นึกว่าจะจำผัวของตัวเองไม่ได้ซะแล้ว” เสียงของคอร์เนลเหี้ยมเกรียมจนสันหลังของหล่อนเย็นยะเยือก หนาวสะท้านไปจับขั้วหัวใจ

“ฉันจะวางสาย...”

“ก็ลองวางดูสิ แล้วจะรู้ว่าฉันจะทำอะไรกับเพื่อนของเธอบ้าง”