เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 63

สภาพเตียงนอนที่แสนยุ่งเหยิงกับสภาพเสื้อผ้าเกลื่อนพื้นห้องตรงหน้าทำให้คนที่พึ่งจะมีแรงขยับตัวลุกขึ้นนั่งได้อย่างยาหยีหน้าร้อนแทบไหม้ ภาพรักเร่าร้อนแสนบ้าคลั่งที่คอร์เนลระเบิดมันใส่ร่างกายของหล่อนมันเลิศเลอและน่าหลงใหลเหลือเกิน

ทั้งปากทั้งมือและลิ้นร้อนๆ ของเขาทำงานได้อย่างดีเยี่ยมยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยได้สัมผัสผิวกายของหล่อน เขาบีบ เขาเฟ้นไปทั่วทุกซอกมุม เนื้อนุ่มแทบจะบี้แบนคาปากและมือใหญ่ จำได้ว่าเป็นหล่อนอีกแล้วที่ร้องขอให้เขาครอบครองกายสาว และก็เป็นหล่อนอีกแล้วที่พร่ำเพ้อเรียกร้องให้คนตัวโตดำเนินเพลงรักต่อเนื่องยาวนานไม่มีหยุด

น่าละอาย น่าขายหน้า และน่าอดสูนัก แต่...ในทุกความรู้สึกย่ำแย่นั้น มันซ่อนความหวานล้ำเลอค่าที่หาสิ่งใดเปรียบมิได้

หล่อนมีความสุขเหลือเกินยามที่อยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ถึงจะปากร้าย ผู้ชายที่ถึงจะเหี้ยมโหดและในสมองไม่รู้จักคำว่าอ่อนโยน แต่เขาก็เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำให้หล่อนได้รู้จักกับความสุขสมของหญิงชายอย่างแท้จริง

“มีแรงลุกด้วยเหรอ”

เสียงทุ้มหูดังขึ้นเบาๆ

ยาหยีแก้มแดงก่ำ เผลอประสานสายตากับคนตัวโตที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งตามหล่อนมาอีกคนแล้วอย่างจัง แต่แค่สบตาก็คงไม่สามารถทำให้กายสาวร้อนระอุได้ถึงเพียงนี้หรอก หากเขาไม่เปลือยแผงอกกว้างโชว์หราต่อหน้าต่อตาแบบไม่อายอย่างนี้

น้ำลายเหนียวขึ้นมาในทันที เมื่อสายตามองต่ำลงไปยังหน้าท้องที่หล่อนสัมผัสมาแล้วว่ามันแข็งยิ่งกว่าไม้กระดาน และทำท่าว่าจะต่ำลงไปอีก

“ชอบมองก็ไม่บอก จะได้แก้ผ้าให้ดูทั้งวันทั้งคืน”

เสียงเข้มของคนตัวโตทำให้ยาหยีสามารถละสายตาจากจุดอันตรายสุดๆ ของเขาได้อย่างหวุดหวิด

“คนบ้า!”

คอร์เนลหัวเราะร่วน ดึงร่างอรชรขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของตนเอง ก่อนจะก้มลงซอนไซ้ซอกคอระหงด้วยความหิวกระหายไม่เสื่อมคลาย

“ทั้งๆ ที่เรามาราธอนกันมาตั้งสามสี่ยกแล้ว แต่ทำไมนะ ผมถึงยังไม่รู้สึกอิ่มในตัวคุณเลย ทำเสน่ห์กับผมหรือเปล่าลูกหยี”

คอร์เนลพึมพำเสียงแหบพร่าและทำท่าจะเดินหน้าต่ออีกครั้ง แต่ยาหยีก็รีบยกมือดันแผงอกกว้างเอาไว้เสียก่อน พร้อมกับพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแง่งอนเมื่อสมองหวนนึกไปถึงภาพที่คอร์เนลแลกลิ้นกับแม่นางแบบสาวหุ่นสะบึมคนนั้นขึ้นมา

“ไม่อิ่ม ก็ไปนอนกับแม่เรนนี่สุดเซ็กซี่นั่นสิคะ หุ่นกระชากใจชายออกขนาดนั้น”

หญิงสาวไม่รู้เลยว่าน้ำเสียงที่ตัวเองใช้พูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความหึงหวงแค่ไหน คอร์เนลอมยิ้มบางๆ เปลี่ยนจากการรุกรานซอกคอนุ่มมาเป็นพรมจูบใบหน้างามแทน ขณะที่มือใหญ่ลูบไล้ฟอนเฟ้นบั้นท้ายแน่นหนั่นอย่างมันมือ

“อยากให้ไปจริงๆ หรือเปล่า”

“ก็ไปสิ ฉันไม่มีสิทธิ์ห้ามอยู่แล้วนี่ และหากคุณสมองไม่เสื่อม คุณก็น่าจะจำได้นะคะว่าฉันอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”

คอร์เนลไหวไหล่กว้างของตัวเองอย่างไม่แยแส

“นางทาสไง ผมจำได้สิในเมื่อผมยัดเยียดให้คุณเป็นเอง” ดวงตาสีเขียวดุจมรกตเนื้อดีเข้มจัดเมื่อจับจ้องใบหน้าของหล่อน

“กลางวันทำงานในครัว แต่กลางคืนรับใช้ผมบนเตียง” นึกว่าคอร์เนลจะพูดอะไรที่มันรักษาน้ำจิตน้ำใจของหล่อนบ้างแต่เปล่าเลย พ่อเจ้าประคุณทูนหัวยังถนัดที่จะทำให้คู่สนทนาตกนรกเพราะวาจาของตัวเองเช่นเคย

‘คนใจร้าย! คนใจดำ!’

“งั้นตอนนี้คุณก็ควรจะปล่อยฉันลงจากตักของคุณซะ เพราะมันยังกลางวันอยู่ นางทาสอย่างฉันต้องไปทำงานในครัว”

ยาหยีดิ้นรนสุดฤทธิ์สุดเดช แต่ยิ่งดิ้นรนกายหนุ่มทรงพละกำลังที่หล่อนกำลังสัมผัสอยู่ก็ยิ่งมีชีวิตชีวาขึ้นจนน่าตกใจ

“มือคุณเจ็บ ล้างจานหั่นผักไม่ได้หรอกน่า อยู่บนเตียงกับผมดีกว่า ใช้มือนุ่มๆ ลูบไล้ร่างกายของผมเหมือนกับที่คุณพึ่งทำไปเมื่อกี้นี้ยังไงล่ะ”

คอร์เนลระบายยิ้มกระชากใจออกมา และมันก็ทำให้กายสาวปั่นป่วนอย่างรุนแรงเลยทีเดียว

“ผมชอบมากรู้ไหมทูนหัว”

เขาจ้องเอาๆ จนหล่อนแทบละลาย ความขัดเคืองใจที่มันมาพร้อมกับความหึงหวงกำลังเหือดแห้งไปทีละน้อย และสุดท้ายก็สลายหายไปจนหมด เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวกำลังจะประทับลงมา ยาหยีหลับตาพริ้มเผยอปากรอคอยด้วยอารมณ์หิวกระหายมากมายเช่นกัน

“ลืมตาแล้วอ้าปากรอผมสิลูกหยี”

สาวน้อยลืมตาขึ้นอย่างว่านอนสอนง่าย คอร์เนลระบายยิ้มพึงพอใจ ขณะเอียงศีรษะประกบปากลงมาหา ลิ้นแกร่งแทรกลึกเข้าไปเกี่ยวกระหวัดรัดรึงลิ้นเล็กแสนหวานเอาไว้อย่างแนบแน่น หยอกล้อ ยั่วเย้าจนสาวน้อยครางไม่หยุด มือใหญ่บีบตะโบมเนินเนื้อเต้างาม แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไปทั่วทุกอณูเนื้อของผิวสาว

“จำเอาไว้นะ แม่ลูกหยีแสนหวาน...”

เขากระซิบชิดปากบวมเป่งของหล่อน

“คุณเป็นของผม...เพียงคนเดียว”

และเมื่อหล่อนพยักหน้ารับ เขาก็ระบายยิ้มพึงพอใจออกมาอีกครั้ง แก้มสาวแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงระรัวผิดจังหวะไปได้อย่างน่าตกใจ

“คุณสวยมาก...หวานมาก และผมก็...ต้องการคุณมากเหลือเกิน”