เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 65

เสียงเคาะประตูดังสนั่นลั่นทุ่งแบบนี้ ไม่ต้องร้องถามออกไปก็พอจะรู้ว่าเป็นฝีมือของใคร ยาหยีรีบปาดน้ำตาทิ้ง ขณะเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้อง ไม่ได้คิดจะเปิดต้อนรับพ่อคนเถื่อนที่กำลังทุบประตูปังๆ หรอกนะ แต่กำลังจะไล่เขาต่างหาก

“ไปให้พ้นนะคนเลว! อย่ามายุ่งกับฉัน”

“ถ้าไม่เปิด ผมพังเข้าไปแน่”

คอร์เนลไม่ได้แค่ขู่หรอก หญิงสาวรู้ดี แต่ความเจ็บปวดทำให้หล่อนกล้าที่จะท้าทายอำนาจเหี้ยมโหดของผู้ชายคนนี้

“ฉันไม่เปิด ต่อให้ตายก็ไม่เปิด!”

เสียงเคาะประตูเงียบลงแล้ว แต่ชั่วอึดใจเดียวเจ้าบานประตูไม้ที่ว่าแข็งแรงก็ถูกกระแทกเข้ามาจนกลอนที่ใส่อยู่หักงอ และคนตัวโตก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

คอร์เนลยืนหน้าตาแดงก่ำอยู่ที่ช่องประตู ยาหยีรีบถดถอยหนีเข้าไปในห้อง แต่ก็ไม่มีวันหนีอุ้งมือมัจจุราชที่หล่อเหลาที่สุดในสามโลกอย่างคอร์เนลได้หรอก

“อย่าเข้ามานะ”

“ในเมื่อพยศนัก ผมก็จะปราบคุณให้เชื่องเอง มานี่”

เมื่อก้าวเข้ามาประชิดตัวได้ ชายหนุ่มก็จับร่างอรชรที่ดิ้นรนราวกับกำลังจะถูกเชือดขึ้นมาพาดบ่า จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เดินลัดเลาะมุ่งหน้ากลับไปยังห้องนอนของตัวเองอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางแม่สาวน้อยก็ทั้งดิ้นรน ทั้งหยิก ทั้งข่วนจนแผ่นหลังของเขาเจ็บไปหมด แต่ช่างเถอะ เพราะเขาจะเอาคืนให้สาสมเลยทีเดียว

“ปล่อยฉันลงไปนะ ปล่อยสิ...”

“ผมปล่อยแน่ แต่ต้องเป็นบนเตียง หุบปากแล้วเลิกตะโกนซะ ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวแล้วปล้ำคุณโชว์ลูกน้องซะตรงนี้”

ทำไมนะแทนที่จะโกรธเกรี้ยวกับวาจาเผด็จการเอาแต่ใจนั้น แต่หล่อนกลับรู้สึกวาบหวามจนช่องท้องบีบเกร็งเหลือเกิน แค่ได้ยินคำว่า ‘เตียง’ แค่นี้เลือดสาวในกายก็เดือดพล่านร้อนฉ่าขึ้นมาได้อย่างน่าอับอายที่สุด

“อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้คุณทำอะไรตามอำเภอใจนะ คนสารเลว”

พูดออกมาเมื่อพ่อคนตัวโตใช้เท้าดันประตูห้องให้ปิดลงแรงๆ ก่อนจะเหวี่ยงร่างของหล่อนให้ล้มหงายไปบนที่นอนอย่างป่าเถื่อน ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้ง ท่าทางของคอร์เนลโกรธจัดราวกับกินตัวแตนมาทั้งรังอย่างนั้นแหละ

“อย่าเข้ามานะ”

ถดถอยหนีไปชนสุดขอบเตียงอีกฝั่ง

คอร์เนลยืนเท้าสะเอวจ้องมองเขม็ง ขณะหายใจฟืดฟาดแรงๆ

“เมื่อกี้ด่าผมปาวๆ ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมตอนนี้ทำท่าราวกับหนูสกปรกล่ะ” น้ำเสียงไม่มีร่องรอยของอารมณ์ขันเลยแม้แต่นิดเดียว ยาหยีเม้มปากแน่น มองคนตัวโตที่กำลังกระโดดขึ้นมาบนเตียงด้วยสายตากริ่งเกรง

“คุณดื้อเองนะ”

“ปล่อยสิ!”

เมื่อข้อเท้าถูกพันธนาการด้วยอุ้งมือใหญ่ที่แข็งแกร่งดุจคีมเหล็ก หญิงสาวจึงพยายามดิ้นรน แต่ก็ทำไม่สำเร็จ สุดท้ายก็ต้องถูกเขาลากเข้ามาสวมกอดแน่น

“ถ้าคุณยอมให้สาวใช้ขัดตัวตั้งแต่แรก คุณก็คงไม่ต้องเหนื่อยเพราะผมอีกหรอกยาหยี คุณพลาดเองนะ โทษใครไม่ได้ด้วย”

เขาพูดเสียงเรียบลึกขณะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหล่อนออกจากกาย กระดุมทุกเม็ดถูกคอร์เนลปลดออกจนหมดด้วยความช่ำชองจนหล่อนต้องอ้าปากค้าง มือใหญ่ของเขาแยกสาบเสื้อออก จ้องมองเนินอกสาวที่ล้นทะลักออกมาจากบราเซียร์ลูกไม้ตัวน้อยด้วยสายตาชื่นชม หล่อนได้ยินเสียงเขาหายใจฟืดฟาด ก่อนที่คำพูดแหบพร่าจะเล็ดลอดออกมาจากปากสุดเร้าใจ

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เปลี่ยนไซซ์ซะ”

ยาหยีหน้าร้อนเป็นไฟ รีบยกมือขึ้นปิดเต้าอวบสล้างของตัวเอง แต่ก็ถูกคอร์เนลปัดทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อปลดตะขอ และเพียงไม่นานเนื้อแท้อวบใหญ่ปลายยอดสีระเรื่อก็ดีดเด้งออกมาท้าทายสายตา

“คนบ้า...จะทำอะไรน่ะ”

“ก็จะขัดตัวให้คุณยังไงล่ะ เอ้า! ไหนขยับตัวหน่อยสิ ผมจะปลดตะขอกางเกงของคุณ”