เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 69

เอริก้าเดินมาคว้าแก้วเครื่องดื่มจากถาดที่บริกรกำลังถืออยู่ขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี พลางทอดสายตามองไปรอบๆ งานเลี้ยง แล้วอารมณ์ที่กำลังแจ่มใสอยู่ก็มีอันต้องกระตุกวูบ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างสลักเสลาสวยงามของผู้หญิงคนหนึ่งที่ตัวเองรู้จักดีทีเดียว

“นังขวัญ...”

หญิงสาวมองขวัญชีวาที่มีศักดิ์เป็นพี่สาวบุญธรรมด้วยสายตาริษยา ใบหน้าก็สวยหยาดเยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง หุ่นก็เช้งกระเด๊ะทั้งๆ ที่กินแต่อาหารเหลือเดนจากหล่อน แถมชุดที่ใส่มาก็สวยงามราวกับถูกตัดเย็บด้วยช่างจากแบรนด์ดังก้องโลกอีกต่างหาก

“มันไปเอาชุดที่ไหนมานะ”

เอริก้าเดินเข้าไปหาขวัญชีวาทันทีเมื่อถูกเจ้าความสงสัยครอบงำเต็มหัวใจ

“น้องเอม...”

“แกเอาชุดที่ไหนมา เสี่ยที่ไหนลงทุนซื้อชุดแพงแบบนี้ให้แก”

เมื่อเดินเข้ามาถึง เอริก้าก็แผลงฤทธิ์แผลงเดชใส่ผู้หญิงที่ตัวเองเกลียดชังโดยไม่สนใจเลยว่าบิดาที่กำลังยืนคุยกับนักธุรกิจชั้นนำของรัสเซียทางด้านหลังจะได้ยิน

“คือพี่...”

“ไม่ต้องมาแทนตัวว่าพี่! แกไม่ใช่พี่ของฉัน! เป็นแค่ขี้ข้ารองตีนฉันเท่านั้นเอง”

เอริก้าหยิกหมับลงบนต้นแขนเปลือยของขวัญชีวาด้วยความหมั่นไส้ ไม่แคร์ต่อสายตาของใครหลายๆ คนที่จับจ้องมองมาแม้แต่น้อย

“บอกมาว่าไปเอาชุดสวยๆ แบบนี้มาจากที่ไหน”

“พี่...เอ่อ...ขวัญตัดเอง”

“ไม่เชื่อ! คนอย่างแกมีฝีมือที่ไหนกันล่ะ ทำอะไรไม่ดีสักอย่างนอกจากประจบจนพ่อรักน่ะ”

ขวัญชีวาส่ายหน้า พยายามเดินหนีแต่ก็ถูกเอริก้าคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน

“ไปคุยกันที่อื่น ตรงนี้ฉันตบแกไม่ถนัด”

เอริก้าฉุดกระชากลากร่างของพี่สาวบุญธรรมให้เดินตามตัวเองไปยังระเบียงที่อยู่ไกลออกไปจากห้องจัดเลี้ยง และเมื่อลับสายตาคนอื่น ฝ่ามือเรียวเล็กแต่หนักหน่วงของเอริก้าก็ฟาดใส่ใบหน้าของขวัญชีวาเต็มแรง สองครั้งติดกันจนร่างอรชรของขวัญชีวาร่วงลงไปกองกับพื้น เอริก้าตามลงไปจิกหัวขึ้นมาอีกครั้ง แล้วตะคอกถาม

“ฉันอุตส่าห์ทำทุกทางเพื่อให้แกไม่ได้มางานเลี้ยงนี้ตีเสมอกับฉัน แต่แกก็ยังมา”

“ขวัญไม่ได้อยากมา แต่พ่อขอร้องให้มา น้องเอม...ปล่อยเถอะ ขวัญเจ็บ”

“เจ็บสิดี เจ็บให้ตายไปเลยยิ่งดี รู้ไหมว่าหากฉันขอพรประเสริฐในโลกนี้ได้ข้อหนึ่งละก็ ฉันจะขอให้แกหายไปจากชีวิตของฉัน หายไปจากสายตาของฉัน นั่นก็หมายถึงให้แกตายไปจากโลกนี้ยังไงล่ะ” เอริก้าผลักร่างของขวัญชีวาแรงๆ จนหญิงสาวล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

“ทำไมน้องเอมเกลียดขวัญถึงเพียงนี้”

ขวัญชีวาเงยหน้าขึ้นถามน้ำตาไหลพราก หล่อนทนให้เด็กสาวที่อ่อนกว่าแค่สองเดือนกดขี่ข่มเหงมาตลอดสิบกว่าปีก็เพื่อทดแทนบุญคุณของอังเดรที่มีเมตตาไปขอหล่อนมาอุปการะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าแท้จริงแล้วอังเดรต้องการให้หล่อนมารับใช้ลูกสาวของตัวเองเพียงเท่านั้น

“ก็แกทำให้พ่อเกลียดฉันยังไงล่ะ”

“พ่อรักน้องเอมมากนะ น้องเอมได้โปรดอย่าคิดแบบนั้นเลย”

“รักเหรอ รักแต่ให้แกคอยเฝ้าฉันทุกฝีก้าว ฉันไปทำแท้ง แกก็เสนอหน้าไปบอก คงได้หน้ามาหลายกระบุงสินะ”

เอริก้ายิ้มเหี้ยม ขณะทรุดกายลงนั่งบนส้นเท้า จ้องหน้าขวัญชีวาราวกับโกรธแค้นกันมานับร้อยๆ ชาติ ขวัญชีวาร่ำไห้ด้วยความเสียใจ

“จำเอาไว้นะนังขี้ข้า ฉันจะตบแกแบบนี้”

เอริก้าไม่ได้พูดเปล่า แต่สาธิตด้วยการฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้างามของขวัญชีวาอีกครั้ง และหัวเราะร่วนออกมา

“ตบทุกวัน ตบจนแกจะไสหัวออกไปจากบ้านของฉันนั่นแหละ”

เอริก้าผุดลุกขึ้นยืน มองร่างของขวัญชีวาที่สั่นเทาด้วยแรงสะอื้นอย่างสะใจ ก่อนจะหมุนตัวและเดินจากไปอย่างอารมณ์ดีเหลือเกิน

ขวัญชีวามองตามร่างของน้องสาวบุญธรรมไปทั้งน้ำตานองหน้า ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นยืนและเดินออกไปอีกทางหนึ่งซึ่งตรงกันข้ามกับทางที่เอริก้าเดินไป ช่องทางแคบๆ ปูด้วยพรมหนาสีน้ำตาลเข้ม แสงไฟระยิบระยับบนศีรษะส่องทางจนสว่างไสว หญิงสาวพาร่างกายที่สะอื้นไม่หยุดของตัวเองมาหยุดตรงริมสระน้ำขนาดใหญ่ อดทึ่งกับความสามารถของมนุษย์ไม่ได้ ที่สามารถเนรมิตทุกสิ่งทุกอย่างได้ตามใจคิด แม้แต่สระน้ำขนาดใหญ่บนตึกสูงระฟ้าก็ตาม

หญิงสาวใช้สองมือดึงชายชุดราตรีขึ้นมาไว้ที่หน้าขา ขณะเดินไปทรุดตัวลงที่ขอบสระ เรียวขางามหย่อนลงไปในน้ำเย็นเยือก เตะเพียงเบาๆ สายน้ำก็กระเซ็นมาโดนแก้มนวล ขวัญชีวาถอนใจออกมากับเหตุการณ์ซ้ำซากที่เกิดขึ้นกับตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เอริก้าทำร้ายหล่อน แต่มันน่าจะเกินสองร้อยครั้งแล้วมั้งที่น้องสาวบุญธรรมทำแบบนี้กับหล่อน

‘เจ็บ ทรมาน และแสนอึดอัด แต่ก็ต้องทน...ทนจนกว่าจะไม่สามารถทนต่อไปได้อีก เพื่อตอบแทนบุญคุณของอังเดร ผู้ที่ให้ข้าวให้น้ำหล่อนมาตลอดสิบกว่าปี’

“ไม่คิดว่าในสระน้ำบนเพนต์เฮาส์ของผมจะมีนางเงือกแสนสวยมานั่งเล่นน้ำด้วย”