เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 77

ยิ้มหวานพร้อมๆ กับสะกิดหัวนมเล็กๆ ของคอร์เนลที่ซ่อนอยู่ในขนปุกปุยแผ่วเบา แต่แค่นั้นก็พอจะทำให้คนตัวโตสั่นสะเทือนไปทั้งร่าง

“ทูนหัว...ถ้ายังอยากฟังผมพูดอยู่ก็เอานิ้วไปลูบที่อื่น ตรงนี้ไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ” แกล้งทำเป็นหน้าตายถามออกไป คนตัวโตเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ผมก็รู้สึกเหมือนกับเวลาที่คุณถูกนิ้วผมขยี้นั่นแหละ อยากฟังหรืออยากให้ผมรักล่ะทูนหัว”

คอร์เนลถามเสียงสั่นพร่า ความโหยหาอยากครอบครองภรรยาคนงามกำลังเล่นงานเขาอย่างสาหัสสากรรจ์เลยทีเดียว

“ตามใจคุณสิคะ”

“งั้นผมบอกตอนที่อยู่ในตัวคุณดีกว่านะทูนหัว”

เมื่อถูกท้าทายแบบนี้มีหรือที่คอร์เนลจะไม่เลือกในสิ่งที่ตัวเองกำลังต้องการใจจะขาด เขากระชากทีเดียวชุดสวยๆ ของยาหยีก็ขาดวิ่นติดมือใหญ่ไป ร่างงามเปลือยเปล่าท้าทายสายตาหิวกระหายของคนตัวโตอย่างอาจหาญ

“นี่เป็นชุดสุดท้ายแล้วนะคะ”

“ผมซื้อให้คุณเมื่อวันก่อนตั้งเกือบสิบชุดนะ มันตกรุ่นแล้วเหรอ”

คอร์เนลที่กำลังดูดดึงปลายถันสีกุหลาบแรงๆ เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

ยาหยีข่มความเสียวสยิวที่เกิดจากปาก มือ และลิ้นชาญชำนาญของคนตัวโต แล้วตอบออกมาด้วยเสียงสะอื้นแหบพร่า

“ก็คุณฉีกชุดฉันทุกครั้งที่นอนด้วยกันนี่คะ แล้ววันหนึ่งน่ะคุณนอนกับฉันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แล้วจะเอาอะไรมาเหลือล่ะ”

พ้อเสียงขัดเขินขณะแอ่นร่างอวบอิ่มของตัวเองขึ้นหาคนตัวโต คอร์เนลหัวเราะร่วนไม่ยอมหยุดสำรวจกายสาวงดงามแม้แต่ขณะจิตด้วย

“เอาเป็นว่าผมจะให้คนไปซื้อชุดให้คุณอาทิตย์ละห้าสิบชุดก็แล้วกัน เริ่มจากวันนี้เลย”

“โห...ทำไมเยอะแยะจังล่ะคะ แค่สิบชุดก็พอแล้วค่ะ ฉันใส่ซ้ำได้”

ศีรษะดกดำเงยขึ้นจากอกสาว เคลื่อนขึ้นมาหากลีบปากอิ่ม

“ก็เพราะผมตั้งเป้าหมายไว้สูงกว่าเดิมมากน่ะสิ ห้าสิบครั้งต่อสัปดาห์ไหวไหมจ๊ะทูนหัว”

คนฟังแก้มแดงก่ำ ความขวยเขินอัดแน่นอยู่ในอกจนล้นปรี่แทบทะลักออกมาจากปาก

“คนบ้า อย่างนี้ฉันก็ช้ำตายกันพอดีสิคะ”

“ไม่หรอกลูกหยีจ๋า คุณจะสนุกจนขาดผมไม่ได้เลยต่างหาก”

คนตัวโตจ้องมองมาด้วยความหิวกระหาย มือใหญ่กอบกุมเต้างามเอาไว้แน่น ขณะเริ่มบีบเคล้นเคล้าคลึงตามอารมณ์ปรารถนาที่คอร์เนลกำลังเผชิญหน้ากับมันอยู่

“และผมก็ต้องการให้คุณขาดผมไม่ได้ไปตลอดชีวิต”

ยาหยียิ้มหวาน กระชากศีรษะของคอร์เนลลงมาหาและเผยอปากจูบด้วยความร้อนแรง ชายหนุ่มครางลั่น ความเสียวกระสันทิ่มแทงอยู่ที่ช่องท้องอย่างรุนแรงเมื่อภรรยาคนสวยเริ่มต้นเกมเสน่หาด้วยริมฝีปากนุ่มและหวานฉ่ำของเจ้าหล่อนเอง

“ลูกหยี...คุณหวานเหลือเกิน”

เพลงปรารถนาที่เกิดขึ้นท่ามกลางความร้อนแรงของอารมณ์คลั่งของสองหนุ่มสาวเดินหน้าต่อไปอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ยาหยีตอบสนองความต้องการของสามีด้วยความเร่าร้อนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน หล่อนพลิกกายกำยำให้นอนหงาย และสำรวจเรือนร่างทรงพลังแสนมหัศจรรย์นั้นด้วยปากและมือของตัวเอง ลิ้นเล็กตวัดไปตามผิวกายเรียบตึงด้วยความหลงใหล ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความรักและการขอโทษขอโพยต่อสิ่งที่ตัวเองกำลังจะกระทำมันลงไป คอร์เนลจะเกลียดหล่อนราวกับกิ้งกือไส้เดือน แต่หล่อนไม่มีทางเลือก ไม่มีทางเลือกอื่นเลยจริงๆ

“คอร์เนล...ฉันขอโทษ...”

พึมพำกับสามีที่หมดแรงหลับไปในยกสุดท้ายของเพลงสวาท น้ำตาไหลพรากออกมาขณะเดินไปหยิบเสื้อคลุมตัวหนาออกมาสวมใส่ หญิงสาวหันกลับมามองคอร์เนลที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงอีกครั้งด้วยความอาลัย ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบที่สุด แต่กระนั้นก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงของคอร์เนลที่ลืมขึ้นทันทีที่สาวน้อยก้าวพ้นไปจากห้องเลยแม้แต่นิดเดียว

ชายหนุ่มก้าวลงจากเตียงและคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ก่อนจะเอ่ยสั่งออกไปเมื่อปลายทางรับสาย

“เซอร์เก ฉันต้องการเพชรสีทองปลอมอีกหนึ่งเม็ด เอามาให้ฉันด่วนที่สุด”

เมื่อคนสนิทรับคำสั่ง คอร์เนลจึงตัดสาย เดินไปเกาะที่ขอบหน้าต่างมองออกไปด้านนอกด้วยความรู้สึกสับสนอลหม่าน

ยาหยีสารภาพว่ารักเขา แต่ท่าทางของหล่อนเมื่อครู่นี้มันเหมือนกับว่าหล่อนกำลังซ่อนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ในใจ แล้วยังจะคำขอโทษที่หล่อนกระซิบบอกตอนที่เข้าใจว่าเขานอนหลับอยู่อีก มันหมายความว่ายังไงกันนะ