เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 9

ลงมายังชั้นล่างและก็หลงเข้าไปในห้องรับแขกแสนโอ่อ่าห้องเดิม กำลังยืนเคว้งมองหาทางออกไปจากคฤหาสน์ที่มีมัจจุราชหล่อระเบิดอย่างคอร์เนลครอบครองอยู่ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อมีเสียงเรียบๆ ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“รถที่จะไปส่งคุณที่หอพักพร้อมแล้วครับ”

สาวน้อยรีบหันหลังกลับไปมอง และก็ได้เห็นชายชุดดำคนสนิทของคอร์เนลยืนระบายยิ้มบางๆ ให้อยู่ด้านหลัง ท่าทางของผู้ชายคนนี้เป็นมิตรกว่าคนทุกคนในคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้

“ไปส่งฉันหรือคะ”

“นายน้อยสั่งให้เตรียมรถไปส่งคุณ เร็วเถอะครับ เดี๋ยวหอพักจะปิดซะก่อน”

ยาหยีไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากยอมก้าวตามออกไป และเมื่อหล่อนออกมานอกตึกใหญ่ก็เห็นรถลีมูซีนคันงามสีดำเงาวับจอดรออยู่จริงๆ

“เชิญครับ”

ชายคนเดิมเปิดประตูรถในส่วนของห้องผู้โดยสารให้ ยาหยีก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ และเมื่อประตูรถถูกปิดลงอีกครั้ง รถคันงามก็ค่อยๆ เคลื่อนห่างจากคฤหาสน์แสนอลังการของคอร์เนลไปทีละน้อย จนในที่สุดก็ลับตาจนมองไม่เห็น

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จะเป็นเรื่องจริง หญิงสาวคิดอย่างเลื่อนลอย ขณะยกมือขึ้นลูบกลีบปากที่ช้ำน้อยๆ ของตัวเองอย่างลืมตัว สมองหวนนึกไปถึงความรู้สึกแสนวิเศษที่คอร์เนลทำมันกับริมฝีปากของตัวเอง

สวยงามและน่าหลงใหล ไม่เคยคิดเลยว่าแค่จูบปากกันจะทำให้ร่างกายล่องลอยสูงได้ถึงเพียงนี้ และเพราะมันวิเศษอย่างนี้ใช่ไหม ลินดาถึงได้ชอบจูบกับโกวิทบ่อยนัก

สาวน้อยหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกไปถึงฉากรักที่ตัวเองเคยเห็นในหนังรักโรแมนติกเรื่องหนึ่ง การสัมผัสเนื้อตัวแนบชิดแบบนั้นมันจะตามมาหลังจากการจูบปาก และพระเอกในเรื่องก็พร่ำเพ้อว่าไม่อาจจะหยุดได้เพราะมันอึดอัดทรมาน

แล้วทำไมคอร์เนลถึงได้หยุดมันล่ะ?

สาวน้อยครุ่นคิด แล้วก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในอกไม่ได้ เมื่อคำตอบที่ได้รับมานั้นมันบอกว่าหล่อนจืดชืดและไร้เดียงสาเกินไป

หล่อนน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ หากผู้ชายคนนั้นคิดแบบนี้จริงๆ แต่มันช่างแปลกเหลือเกินที่ความรู้สึกในตอนนี้ของหล่อนมันช่างห่างไกลจากคำว่า ‘ดีใจ’ เสียเหลือเกิน

หล่อนกำลังผิดหวังต่างหาก!

โอ้...ไม่หรอก ไม่มีทางใช่แน่ ทำไมหล่อนจะต้องผิดหวัง หล่อนต้องเกลียดเขาสิ เขากำลังจะทำร้ายพ่อของหล่อนไม่ใช่หรือ

ความคิดมากมายถล่มยับใส่เข้ามาในสมอง ยาหยีเอนกายพิงกับเบาะนุ่มภายในรถยุโรปคันหรู ดวงตากลมโตหรี่ปรือลงช้าๆ ตอนนี้หล่อนไม่ควรจะคิดเรื่องใดๆ ทั้งนั้น สิ่งที่หล่อนควรคิดใคร่ครวญให้มากที่สุดก็คือพรุ่งนี้หล่อนจะตัดสินใจยังไงดี

จะเดินหน้าเข้าไปเป็นผู้หญิงของคอร์เนล ซีร์ยานอฟ เพื่อแลกกับลมหายใจของบิดา หรือว่าจะยอมปล่อยให้บิดาถูกทำร้ายจนตายอย่างเลือดเย็นอย่างลูกอกตัญญู

“ลูกหยี อาจารย์ขานชื่อเธอแล้วนะ”

เสียงเตือนเบาๆ ของลินดาที่นั่งอยู่ข้างๆ กันทำให้ยาหยีที่กำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานสะดุ้งโหยง หญิงสาวหันมองเพื่อนด้วยความตกใจ

“เธอว่าไงนะลินดา”

“อาจารย์ขานชื่อเธอแน่ะ รีบขานสิ เดี๋ยวอาจารย์ก็ไม่เช็กชื่อให้หรอก”

ลินดาเตือนเพื่อนอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าไปมากับท่าทางเหม่อลอยของเพื่อนสนิท ยาหยีนั่งใจลอยแบบนี้มาตั้งแต่คาบเรียนตอนเช้าแล้ว ตอนแรกนึกว่าแม่คุณง่วงนอน แต่คงไม่ใช่แล้วล่ะ เพราะนี่มันปาเข้าไปจะสี่โมงเย็นอยู่แล้ว แม่เจ้าประคุณก็ยังนั่งตาลอยใจลอยอยู่เช่นเดิม มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ยาหยีไม่เคยมีท่าทางแบบนี้มาก่อน ลินดาพยายามครุ่นคิดแต่ก็คิดไม่ออกจึงต้องเอ่ยถามออกไปเมื่อเพื่อนสนิทขานชื่อกับอาจารย์เสร็จแล้ว

“นี่ถามจริงๆ เถอะลูกหยี เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมเช้านี้เธอถึงดูใจลอยชอบกล”

ยาหยีหลบสายตาคาดคั้นของเพื่อนรักลงมองหนังสือเรียนตรงหน้า ก่อนจะตอบออกไปเสียงตะกุกตะกักแสนมีพิรุธ