เมียขัดดอก นิยาย บท 16

พอถูกเขาแตะเนื้อตัวเข้าจริงๆ หญิงสาวก็เริ่มประหม่า ขาเรียวแนบชิดเข้าหากันแบบอัตโนมัติ แต่เซอร์เวย์ก็ไม่ได้ปล่อยมือออก เขายังคงขยับลูบคลำเนินนั้นเบาๆ

จนสัมผัสได้ว่าร่างกายของเธอสั่น เพราะประสาทสัมผัสของเขาไว ถ้าไม่งั้นคงเป็นหมอผ่าตัดอันดับต้นๆ ของประเทศไม่ได้

"?" หญิงสาวแปลกใจทำไมเขาถึงไม่ทำต่อ เพราะอยู่ดีๆ เขาก็ถอนจูบออก แล้วหันไปใส่เสื้อผ้า

ไอยวริญคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่า ถ้าเขาต้องการร่างกายของเธอ เธอพร้อมที่จะให้เขาอยู่แล้ว

"อดทนอยู่บนนี้อีกสักระยะ ไม่นานหรอก" ชายหนุ่มพูดในขณะที่กำลังสวมรองเท้าจะออกไปข้างนอก

"คุณหมอจะให้ฉันไปจากที่นี่แล้วเหรอคะ" ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงจะดีใจ แต่พอมาวันนี้ทำไมรู้สึกใจหาย

สายตาคมหันกลับมามองเธอเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป เขาไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับเธอเพราะเขาก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน

พอประตูปิดลงไอยวริญก็ค่อยๆ ก้าวเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่เตียง

ไม่สิเธอต้องออกมาจากโลกแห่งความฝันได้แล้ว ถึงแม้ความจริงมันจะน่ากลัวและโหดร้าย แต่นั่นมันก็คือความจริง ไอยวริญเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอมีใจให้กับเขา ก็ตอนที่ได้ยินเขาบอกจะปล่อยเธอออกไปจากห้องนี้

"ทานข้าวได้แล้วค่ะ"

"??" นี่เราเหม่อลอยจนไม่รู้ว่าพี่เขาเข้ามาตอนไหนเลยเหรอ "ค่ะ"

อาหารที่นักโภชนาการเตรียมไว้เธอต้องทานให้ครบและถ้าทานให้หมดได้ยิ่งดี

พอทานอาหารเสร็จแม่บ้านก็เข้ามาเก็บถ้วยชามและเสื้อผ้าเพื่อไปซักรีด

"ผมไม่ชอบเลยที่คุณไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น"

"คนไหนคะ" อมรรัตน์รู้ดีว่าสามีหมายถึงใคร แต่นางแกล้งทำเป็นไม่รู้

"ยังไงผมก็ไม่ยอมรับเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้ว"

"คุณพี่อย่าลืมนะคะ ว่าคนที่จะแต่งงานไม่ใช่คุณพี่"

"แต่ผมมีสิทธิ์ไม่ยอมรับ"

"นั่นก็แล้วแต่สิคะ แต่ฉันยอมรับ" นางยอมสามีทุกเรื่อง แต่เรื่องคู่ครองของลูก คนเป็นแม่ยอมไม่ได้จริงๆ เพราะอยากให้ลูกๆ เป็นคนเลือกคู่ชีวิตเอง

ดึกๆ ของวันเดียวกัน..

"คุณหมอดื่มมาเหรอคะ" เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวเขาเข้ามาในห้องด้วย

"ดื่มนิดหน่อย มีงานกินเลี้ยงส่งคุณหมอที่นี่ไปเรียนต่อต่างประเทศ" ขณะที่พูดชายหนุ่มก็ถอดเสื้อสูทไปด้วย หญิงสาวก็เลยเดินเข้าไปรับเสื้อตัวนั้นเพื่อที่จะเอาไปไว้ที่ซักให้

พออาบน้ำเสร็จเซอร์เวย์ก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงตามปกติ

หญิงสาวขยับผ้าห่มที่เธอคลุมตัวอยู่ให้มาคลุมร่างของเขาด้วย

จังหวะนั้นชายหนุ่มก็ได้นอนหันหลังให้ จนเธอรู้สึกน้อยใจ..แต่จะน้อยใจเขาในฐานะอะไรล่ะ

เช้าวันต่อมา..

"คุณหมอจะออกไปแล้วเหรอคะ"

"อืม"

"เออ.. คุณหมอคะ" เธอแค่อยากจะคุยกับเขาให้เยอะกว่านี้ เพราะกว่าเขาจะกลับเข้ามาอีกครั้ง ก็คงเป็นตอนเย็นหรือไม่ก็ดึกๆ อีกนั่นแหละ

"มีอะไร"

"ฉัน.." เห็นสายตาของเขาที่มองมาก็พูดอะไรไม่ออก

"มีอะไรค่อยรอคุยกันตอนเย็นแล้วกัน"