พอถูกเขาแตะเนื้อตัวเข้าจริงๆ หญิงสาวก็เริ่มประหม่า ขาเรียวแนบชิดเข้าหากันแบบอัตโนมัติ แต่เซอร์เวย์ก็ไม่ได้ปล่อยมือออก เขายังคงขยับลูบคลำเนินนั้นเบาๆ
จนสัมผัสได้ว่าร่างกายของเธอสั่น เพราะประสาทสัมผัสของเขาไว ถ้าไม่งั้นคงเป็นหมอผ่าตัดอันดับต้นๆ ของประเทศไม่ได้
"?" หญิงสาวแปลกใจทำไมเขาถึงไม่ทำต่อ เพราะอยู่ดีๆ เขาก็ถอนจูบออก แล้วหันไปใส่เสื้อผ้า
ไอยวริญคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่า ถ้าเขาต้องการร่างกายของเธอ เธอพร้อมที่จะให้เขาอยู่แล้ว
"อดทนอยู่บนนี้อีกสักระยะ ไม่นานหรอก" ชายหนุ่มพูดในขณะที่กำลังสวมรองเท้าจะออกไปข้างนอก
"คุณหมอจะให้ฉันไปจากที่นี่แล้วเหรอคะ" ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงจะดีใจ แต่พอมาวันนี้ทำไมรู้สึกใจหาย
สายตาคมหันกลับมามองเธอเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป เขาไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับเธอเพราะเขาก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน
พอประตูปิดลงไอยวริญก็ค่อยๆ ก้าวเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่เตียง
ไม่สิเธอต้องออกมาจากโลกแห่งความฝันได้แล้ว ถึงแม้ความจริงมันจะน่ากลัวและโหดร้าย แต่นั่นมันก็คือความจริง ไอยวริญเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอมีใจให้กับเขา ก็ตอนที่ได้ยินเขาบอกจะปล่อยเธอออกไปจากห้องนี้
"ทานข้าวได้แล้วค่ะ"
"??" นี่เราเหม่อลอยจนไม่รู้ว่าพี่เขาเข้ามาตอนไหนเลยเหรอ "ค่ะ"
อาหารที่นักโภชนาการเตรียมไว้เธอต้องทานให้ครบและถ้าทานให้หมดได้ยิ่งดี
พอทานอาหารเสร็จแม่บ้านก็เข้ามาเก็บถ้วยชามและเสื้อผ้าเพื่อไปซักรีด
"ผมไม่ชอบเลยที่คุณไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น"
"คนไหนคะ" อมรรัตน์รู้ดีว่าสามีหมายถึงใคร แต่นางแกล้งทำเป็นไม่รู้
"ยังไงผมก็ไม่ยอมรับเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้ว"
"คุณพี่อย่าลืมนะคะ ว่าคนที่จะแต่งงานไม่ใช่คุณพี่"
"แต่ผมมีสิทธิ์ไม่ยอมรับ"
"นั่นก็แล้วแต่สิคะ แต่ฉันยอมรับ" นางยอมสามีทุกเรื่อง แต่เรื่องคู่ครองของลูก คนเป็นแม่ยอมไม่ได้จริงๆ เพราะอยากให้ลูกๆ เป็นคนเลือกคู่ชีวิตเอง
ดึกๆ ของวันเดียวกัน..
"คุณหมอดื่มมาเหรอคะ" เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวเขาเข้ามาในห้องด้วย
"ดื่มนิดหน่อย มีงานกินเลี้ยงส่งคุณหมอที่นี่ไปเรียนต่อต่างประเทศ" ขณะที่พูดชายหนุ่มก็ถอดเสื้อสูทไปด้วย หญิงสาวก็เลยเดินเข้าไปรับเสื้อตัวนั้นเพื่อที่จะเอาไปไว้ที่ซักให้
พออาบน้ำเสร็จเซอร์เวย์ก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงตามปกติ
หญิงสาวขยับผ้าห่มที่เธอคลุมตัวอยู่ให้มาคลุมร่างของเขาด้วย
จังหวะนั้นชายหนุ่มก็ได้นอนหันหลังให้ จนเธอรู้สึกน้อยใจ..แต่จะน้อยใจเขาในฐานะอะไรล่ะ
เช้าวันต่อมา..
"คุณหมอจะออกไปแล้วเหรอคะ"
"อืม"
"เออ.. คุณหมอคะ" เธอแค่อยากจะคุยกับเขาให้เยอะกว่านี้ เพราะกว่าเขาจะกลับเข้ามาอีกครั้ง ก็คงเป็นตอนเย็นหรือไม่ก็ดึกๆ อีกนั่นแหละ
"มีอะไร"
"ฉัน.." เห็นสายตาของเขาที่มองมาก็พูดอะไรไม่ออก
"มีอะไรค่อยรอคุยกันตอนเย็นแล้วกัน"
ไอยวริญรับอารมณ์เขาไม่ทันจริงๆ อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนใจไม่กลับลงไปซะงั้น
หญิงสาวเก็บรองเท้าที่เขาเพิ่งจะถอดวางไว้ในตู้รองเท้า แล้วนำเสื้อสูทไปไว้ที่เตรียมซัก พอทำทุกอย่างเสร็จเธอก็เดินมาที่เตียง
คนตัวเล็กค่อยๆ นอนลงฝั่งที่เธอนอนอยู่ทุกวัน แต่มันไม่เหมือนทุกวันตรงที่หัวใจเต้นแรงมาก จนต้องได้แอบมองเขา
จากที่เขานอนหงายอยู่ พอเธอจ้องมองนานเข้าชายหนุ่มก็เลยนอนตะแคงหันหน้าไปฝั่งที่เธอนอน หญิงสาวรีบหันหน้าหนี เพราะกลัวว่าเขาจะเห็นว่าตัวเองกำลังแอบมอง
แต่พอเซอร์เวย์นิ่งเงียบ เธอก็ค่อยๆ หันหน้ากลับมามองอีกครั้ง
"??" จังหวะที่เธอมองลงมาถึงริมฝีปากหนา ดวงตาของอีกฝ่ายก็ได้ลืมขึ้น "ขะ ขอโทษค่ะ"
"ขอโทษทำไม"
"ขอโทษที่กวนคุณหมอตื่น"
"ผมยังไม่ได้หลับสักหน่อย"
"คะ?..เออ..ค่ะ" หวังว่าเขาคงไม่เห็นที่เรามองหรอกนะ ทำไมเราเสียการควบคุมตัวเองแบบนี้
"ขยับเข้ามาหน่อย"
"คะ?"
"ที่นี่ไม่มีหมอนข้าง รู้สึกปวดขา"
"เออ..ค่ะ" หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่าย
พอคนตัวเล็กขยับเข้ามาใกล้ มือและขาของเขาก็เอื้อมมาพาดทับร่างเธอไว้
หัวใจดวงน้อยๆ เต้นแรงขึ้น หวังว่าเขาคงจะไม่ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเธอหรอกนะ ..แต่เขาเป็นหมอ แค่แตะก็สัมผัสถึงชีพจรของอีกฝ่ายได้แล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เมียขัดดอก