เมียขัดดอก นิยาย บท 20

มือหนายื่นเข้าไปเพื่อหยุดประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดลงไว้

พอหยุดประตูลิฟต์ได้ชายหนุ่มร่างสูงก็ได้ก้าวเข้าไป

"ไปไหนมา" ไม่รู้ว่าจะชวนคุยอะไรดีก็เลยมองดูของที่อยู่ในมืออีกฝ่าย

"คุณแม่ชวนออกไปซื้อของ"

"คุณแม่เข้ามาเหรอ"

"ค่ะ"

"ไม่เห็นท่านโทรมาบอกเลย"

ไอยวริญไม่ได้ตอบและไม่มองหน้าเขาด้วย จนประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นบน

"คุณหมอคะ"

เซอร์เวย์ที่กำลังจะเดินตามเธอเข้าห้อง หันกลับมามองเมื่อได้ยินแจนเรียก

"คืนนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับคุณหมอคนใหม่แบบเป็นทางการค่ะ"

"งานเลี้ยงอะไรอีก วันนั้นก็เลี้ยงไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

"เออ.. มีกำหนดการมาแบบนี้จริงๆ ค่ะ"

"ส่งรายละเอียดงานเข้ามาในอีเมลผมแล้วกัน" เขาไม่ได้ตามเธอเข้าไปในห้อง เพราะต้องรีบลงไปรับคนไข้ช่วงบ่าย

ไอยวริญก็รออยู่ว่าเมื่อไรเขาจะเข้ามาสักที จนเธอแง้มประตูออกมาดู ..เขาไปแล้วเหรอ จะไม่ง้อเราอีกสักนิดเลยเหรอ

เย็นวันเดียวกันนั้น..

หญิงสาวที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง หันมามองเขาซึ่งกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่

"วันนี้อาจจะกลับดึกหน่อย ล็อกห้องเลยเดี๋ยวผมเอากุญแจออกไปด้วย"

ที่เธอไม่ถามเพราะรู้ว่าเขาจะไปไหน แต่เขาน่าจะแกล้งชวนเธอสักนิด

พอเขาออกไปแล้วห้องนี้มันดูเงียบมากเงียบมากกว่าตอนกลางวัน ..ทำไมไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านตัวเองขึ้นมาเปลี่ยนบนนี้ทำไม มันก็เลยทำให้เธอคิดมากไปกันใหญ่

โรงแรมที่ใช้จัดงาน..

"เชิญที่ห้องนี้เลยค่ะคุณหมอ" โรงพยาบาลของเขาจัดงานที่โรงแรมนี้บ่อย พนักงานที่นี่ก็พอจะรู้จักกันอยู่บ้าง

"ครับ" ถ้ามีงานเกี่ยวกับโรงพยาบาลเขาต้องมา แต่ส่วนมากเขาจะมาแค่พอเป็นพิธี แล้วก็ขอตัวกลับก่อน "ทำไมวันนี้ใช้ห้องนี้ล่ะครับ" ชายหนุ่มเดินตามพนักงานขึ้นมาก็เห็นว่ามันไม่ใช่ห้องจัดเลี้ยง

"เชิญคุณหมอเข้าไปข้างในดีกว่าค่ะ" พนักงานถูกสั่งห้ามไม่ให้พูดอะไร

พอประตูห้องเปิดออกเท่านั้นแหละ เซอร์เวย์ก็รู้ได้ในทันทีว่ามันคืองานอะไร

"มานั่งกับพ่อตรงนี้สิลูก"

พอเขาก้าวขาเข้ามา ก็มีแสงแฟลชสว่างขึ้นอยู่หลายที

"คุณพ่อกำลังจะทำอะไร"

"พ่อดีใจนะที่เราชอบหนูฤดี"

"ชอบ?"

"ก็เห็นเราไปทานข้าวเที่ยงคุยกันกระหนุงกระหนิง"

"แผนของคุณพ่อใช่ไหมครับ"

จังหวะนั้นรุ่งฤดีก็ได้เดินเข้ามาพร้อมญาติผู้ใหญ่ของเธอ

"เชิญนักข่าวเก็บภาพได้เลยนะครับ วันนี้จะเป็นวันหมั้นหมายของลูกชายผม"

"อะไรนะครับพ่อ?"

"ฤดีดีใจนะคะคุณหมอ" รุ่งฤดีเดินยิ้มหวานเข้าไปหาเซอร์เวย์ที่กำลังงงอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ว่าแล้วทำไมพ่อเขาถึงเงียบไป กำลังคิดทำการใหญ่นี่เอง ชายหนุ่มมองไปทั่วงานก็ไม่เห็นผู้เป็นแม่ งานนี้พ่อคงแอบทำขึ้นแบบไม่ให้ถึงหูแม่แน่

"ฤดีกำลังทำให้มันถูกต้องอยู่ค่ะ" และคนที่อยู่ในห้องนี้ก็มีรุ่งฤดีอยู่ด้วย

"ออกไป"

"จะรีบไล่ออกไปไหนคะ เธอกำลังเก็บของอยู่ เดี๋ยวฤดีจะย้ายของของเข้ามาอยู่ในห้องนี้นะคะ"

"ผมบอกให้คุณออกไป" ประโยคนี้เขาหันมองไปที่รุ่งฤดีเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาหมายถึงใคร

"คุณอย่าลืมสิคะว่าฤดีอยู่ในฐานะอะไร"

"ฐานะอะไรล่ะ"

"ก็คู่หมั้นของคุณหมอไงคะ" ประโยคนี้รุ่งฤดีพูดชัดเจนมากเพื่อให้ผู้หญิงที่อาศัยอยู่ในห้องนี้ได้ยิน

"ไม่ต้องไปไหน" ชายหนุ่มคว้าแขนของเธอที่กำลังจะเดินออกไป ให้หยุดอยู่ที่เดิม

"คุณแจนคะ" รุ่งฤดีหันไปพูดกับแจนที่ยืนอยู่ข้างๆ

"อะไรคะคุณหมอ"

"คุณออกไปข้างนอกก่อนค่ะ"

"แจนเหรอคะ..เออ..ค่ะ" แจนรีบออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูไว้

"ฉันว่าคุณหมอให้ผู้หญิงคนนี้ออกไปจากห้องนี้จะดีกว่านะคะ"

"ทำไมผมต้องฟังคุณด้วย"

"ถ้าคุณหมอไม่อยากให้โรงพยาบาลนี้ถูกปิด คุณหมอควรที่จะเชื่อฉันนะคะ"

"ทำไมโรงพยาบาลผมต้องถูกปิด" จากที่เขาไม่อยากจะมองหน้าคู่สนทนาเลย แต่เขาต้องได้หันไปมองเพราะประโยคที่เธอเพิ่งจะพูดไป

"คุณหมอรู้ดียิ่งกว่าใคร การเปลี่ยนถ่ายอวัยวะ.." รุ่งฤดีกรอกสายตามองไปดูมือของเซอร์เวย์ที่ยังคงจับแขนไอยวริญอยู่ "ถ้าเรื่องนี้ล่วงรู้ไปถึงหูผู้ใหญ่ คุณหมอคิดว่าโรงพยาบาลจะไม่ถูกสั่งปิดเหรอคะ และอีกอย่าง อนาคตของคุณหมอก็คงจะดับไปด้วย..แค่นี้ปล่อยมือได้หรือยังล่ะคะ"

ทั้งสองคนที่ยังคงจับมือกันอยู่ ค่อยๆ หันมองหน้ากันแบบตกใจว่าทำไมรุ่งฤดีถึงรู้เรื่องนี้