เมียขัดดอก นิยาย บท 21

ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ เข้ามาแค่ไม่กี่วันรู้เรื่องทุกอย่างที่เขาทำไว้

จากที่กำลังโกรธกำลังงอนเขาเรื่องผู้หญิง อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปเริ่มเป็นห่วง เพราะเขาต้องมาเดือดร้อนเพราะช่วยเธอ

ไอยวริญแกะมือหนาออก เพราะเธอจะปล่อยให้เขาเดือดร้อนมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว หญิงสาวหยิบเอากระเป๋า ของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไป เพราะมันเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยเขาได้ในเวลานี้

"ถ้าฉันเป็นคุณหมอฉันจะไม่ตามไปค่ะ" รุ่งฤดีเห็นว่าเซอร์เวย์กำลังจะเดินตามออกไป

"คุณต้องการอะไร"

"ต้องการเป็นภรรยาของคุณ"

ใบหน้าหล่อคมหันกลับมามองผู้หญิงที่หน้าไม่อาย เขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลย

"เรื่องงานแต่งคุณหมอไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ เดี๋ยวฤดีจะเป็นฝ่ายจัดการเองทั้งหมด คุณหมอแค่รอเป็นเจ้าบ่าวก็พอแล้ว"

"คุณไม่มีความอายเลยหรือไง"

"อายทำไมคะ สมัยนี้ผู้หญิงกับผู้ชายเสมอภาคกันแล้ว"

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง ถ้าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายด้วยกัน เขาคงได้เอาฟันออกมาจากปากสักซี่สองซี่แล้ว

รุ่งฤดีมองตามเซอร์เวย์ที่ออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้ม ไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะง่ายขนาดนี้ ใครบ้างที่ไม่อยากเป็นภรรยาของเจ้าของโรงพยาบาล ส่วนหนึ่งที่รุ่งฤดีตั้งใจเรียนแพทย์จนจบก็เพราะมักใหญ่ใฝ่สูง

พอเซอร์เวย์ออกมาจากห้องได้เขาก็พยายามโทรหาเธอ แต่เธอก็ไม่รับสาย คิดว่าจะไปดูที่ป้ายรถเมล์ เผื่อเธอจะยังอยู่ตรงนั้น แต่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเลยด้วยซ้ำก็มีพยาบาลวิ่งมาตาม

"คุณหมออยู่นี่เอง..

คนไข้ที่นัดรอบบ่ายกำลังรอตรวจอยู่ค่ะ"

ห่วงเธอก็ห่วง จะทิ้งงานก็ไม่ได้เพราะนี่ก็ชีวิตคน ..เซอร์เวย์ก็เลยต้องได้กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปชายหนุ่มได้โทรหาเพื่อนที่เป็นนักสืบให้ช่วยอะไรบางอย่าง

เซอร์เวย์เดินเข้าห้องทำงานโดยที่ไม่มองดูผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่หน้าห้อง ซึ่งตอนนี้รุ่งฤดีกำลังยืนคุยกับนิ่มพยาบาลหน้าห้องของเขาอยู่

สามชั่วโมงผ่านไป..

"คุณหมอคะ ทำไมมีการโยกย้ายงานของนิ่มล่ะคะ" นิ่มที่ประจำเวรอยู่หน้าห้องตรวจของนายแพทย์เซอร์เวย์ พอได้รับอีเมลก็รีบเข้ามาถามเอาความ

"หรือคุณอยากจะออกจากงานไปเลย"

"คุณหมอเป็นคนย้ายนิ่มจริงเหรอคะ แต่คุณหมอจะให้นิ่มไปอยู่หน้าห้องดับจิตไม่ได้นะคะ"

"ทำไม..คุณจะดูถูกงานเหรอ"

"ไม่ได้ดูถูกค่ะ แต่ว่านิ่มทำอะไรผิดคะถึงถูกย้าย"

"ผมคิดว่าคุณอยู่ตรงนี้นานแล้ว ควรจะไปหาประสบการณ์ใหม่ๆ ดู"

"แต่นิ่มไม่อยากได้ประสบการณ์แบบนั้น"

"เชิญคุณออกไป" ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าต้องเป็นคนใกล้ตัวเขานี่แหละ ที่พูดไปเข้าหู..จนทำให้รุ่งฤดีตามสืบเรื่องนี้

พอนิ่มออกจากห้องของหมอเซอร์เวย์ไปแล้ว ก็รีบไปที่ห้องของหมอรุ่งฤดี เพื่อขอความช่วยเหลือ

"พี่นิ่มทำงานที่นั่นไปก่อนนะคะ ฤดีสัญญาค่ะว่าจะไม่ทิ้งพี่นิ่มไปไหน" มันยิ่งเป็นการทำคะแนนให้รุ่งฤดี ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรก็จะถามเอาความจากคนพวกนี้แหละ

เย็นวันเดียวกัน.. วันนี้เซอร์เวย์ต้องถามเอาความจากพ่อให้ได้ เขาก็เลยกลับมาที่บ้าน

"จำทางกลับบ้านได้แล้วเหรอ"

"ทำไมพ่อต้องมายุ่งกับชีวิตของผมด้วย"

"แกลืมแล้วเหรอว่าแกเป็นลูกของฉัน"

ลงมาถึงข้างล่างเซอร์เวย์ก็ได้มองไปดูพ่อซึ่งตอนนี้ท่านดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยที่ภรรยาหายออกจากบ้าน แถมยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์แบบสบายใจ

"พ่อคิดว่าจะเอาแค่ความพอใจของตัวเอง โดยไม่สนใจคนรอบข้างเลยใช่ไหมครับ"

"ฉันเนี่ยนะไม่สนใจคนรอบข้าง ฉันสนใจที่สุดแล้ว"

เขาคิดว่าคุยกับพ่อไปคงไม่รู้เรื่อง ลองปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียวบ้าง จะได้รู้ว่าครอบครัวสำคัญแค่ไหน

{"ฮัลโหล..ว่ายังไงวะมกราเจอไหม"} พอขึ้นรถได้เขาก็โทรหาเพื่อนที่เป็นนักสืบ

{"กำลังตามให้อยู่ ทำไมใจร้อนนักวะ"}

{"ตอนนี้มีอีกคนที่จะให้แกช่วยตาม"}

{"ใครวะ"}

{"แม่ฉันเอง หายออกจากบ้านไป"}

{"ตกลงแกเป็นหมอหรือเป็นอะไรกันแน่เนี่ย"}

{"ไม่ต้องถามมากหรอกน่า ฉันไม่ได้ใช้แกฟรีๆ สักหน่อย"}

{"รู้แล้ว เดี๋ยวฉันตามให้"}

"คุณไปไหนกันแน่" ตอนนี้เขามืดแปดด้าน ไม่รู้จะไปตามเธอได้จากที่ไหน เพราะคนเพิ่งรู้จักกัน รู้แบบนี้ให้รู้ที่อยู่ของแม่เธอไว้ก็ดี อย่างมากถ้าหนีไปเธอก็คงจะไปหาแม่

ชายหนุ่มขับรถไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าจะไปไหน จนรถมาจอดอยู่ที่โรงพยาบาลแบบไม่รู้ตัว

"ใครอยู่บนห้อง" มองขึ้นไปชั้นที่เป็นห้องทำงานของเขา ในห้องนั้นมีเปิดแสงไฟอยู่ ..หรือว่าเธอจะกลับมา? เซอร์เวย์รีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล