เมียขัดดอก นิยาย บท 22

ชายหนุ่มรีบตรงเข้ามาที่ลิฟต์แล้วกดขึ้นชั้นบน ในใจภาวนาให้เป็นเธอ ..นี่เขาใจเต้นแรงกับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไร เพราะขณะที่กำลังรอลิฟต์อยู่ ในใจของเขากระวนกระวายมาก

พอประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นบน ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

แกร็ก..แอดดดด...

"กลับมาแล้วเหรอคะ"

"คุณมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง?"

"คุณอย่าลืมสิคะ ว่าฉันเป็นคู่หมั้น คนที่มีสิทธิ์จะอยู่ในห้องของคุณก็มีแต่ฉัน"

"ถ้างั้นก็เชิญคุณอยู่ไปคนเดียว" ชายหนุ่มกำลังจะก้าวออกมาจากห้อง แต่รุ่งฤดีรีบเดินมาขวางหน้าไว้

"คุณไม่กลัวหรือคะว่าฉันจะแจ้งเรื่องนี้ไปทางผู้ใหญ่"

"ผมรู้ว่าคุณไม่ทำแน่" เพราะผู้หญิงคนนี้เห็นแก่ผลประโยชน์ ถ้ายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการคงไม่มีทางตัดทางตัวเองแน่

"แต่ถ้าคุณทำให้ฉัน ไม่พอใจมากๆ เข้า ฉันอาจจะทำก็ได้นะคะ"

"หึ" เซอร์เวย์ไม่ยอมอยู่ให้เธอขู่อีก ในเมื่อในห้องนี้ไม่มีไอยวริญเขาก็ไม่แม้แต่อยากจะเหยียบเข้ามา

"คุณหมอกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!" มีคนถือหางรุ่งฤดีก็เลยกล้าที่จะทำตามใจตัวเอง เพราะยังไงพ่อของเขาก็เข้าข้างเธออยู่แล้ว

อีกสถานที่หนึ่งในเวลาเดียวกัน..

"อายก็เลยทำให้ทุกคนเดือดร้อนไปหมด"

"เรื่องนี้หนูไม่ใช่ต้นเหตุเลย" ถ้านางจะบอกว่าต้นเหตุคือตาแก่ที่อยู่ที่บ้าน มันก็ไม่ใช่วิสัยของนางที่จะพูดถึงสามีแบบนั้น

"อายคิดว่าคุณแม่กลับไปพูดกับท่านให้เข้าใจดีกว่านะคะ"

"คนแบบพ่อของตาเรย์ไม่ฟังเหตุผลอยู่แล้ว เอาแต่ใจเอาแต่อารมณ์ของตัวเองเป็นใหญ่ เราอยู่กันที่นี่แหละให้สบายใจไปก่อน"

เมื่อตอนกลางวันที่ไอยวริญออกมารอรถ เป็นจังหวะเดียวกับที่แพทย์หญิงอมรรัตน์กำลังขับรถเข้าโรงพยาบาลพอดี นางก็เลยจอดรับเธอออกมาด้วย

และที่นางไม่ติดต่อไปหาใครเลย เพราะอยากจะรู้ว่าลูกชายจะทำยังไง

{"เจอหรือยังวะ"}

{"แม่ของนายไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย"} ที่มกราหมายถึง ท่านไม่ใช้บัตรในการทำธุรกรรมอะไรเลย เช็คตามโรงแรมก็ไม่มี

{"ฝากตามต่อด้วยนะ"} พอวางสายจากเพื่อนแล้ว เซอร์เวย์ก็โทรไปหานอร์เวย์ แต่ทางนั้นก็ติดต่อแม่ไม่ได้เหมือนกัน

เช้าวันต่อมา..

วันนี้คนไข้ที่นัดผ่าตัดถูกเลื่อน หรือถ้าเคสไหนไม่หนักไม่อันตรายมาก เซอร์เวย์ก็โยนงานให้ลูกน้องไป เพราะเขาไม่มีสมาธิก็เลยผ่าตัดไม่ได้

"คุณหมอคะ ใกล้เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันค่ะ" รุ่งฤดีเดินยิ้มหวานเข้ามาในห้องแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"มาแล้วเหรอ ผมกำลังรอคุณอยู่เลย" เซอร์เวย์ไม่ได้พูดกับคนที่เดินเข้ามาก่อนเลย พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าสุพัตรากำลังเข้ามาหาเช่นกัน

"รอ?" สุพัตราอยากจะมาดูอาการ และอยากจะมาถามความแน่ชัดว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะข่าวของเขาดังมาก

"ไปครับ" เซอร์เวย์ลุกขึ้นพร้อมกับเอื้อมไปจับมือของสุพัตราแล้วพาออกจากห้องไปต่อหน้าต่อตาผู้หญิงอีกคน

"คุณหมอคนนั้นเป็นใครคะ" รุ่งฤดีเพิ่งจะเข้ามารับตำแหน่งก็เลยยังรู้จักคุณหมอไม่ทั่วถึง

"คุณหมอสุพัตราค่ะ เป็นหมอจิตเวช" พยาบาลที่มารับหน้าที่แทนนิ่มเป็นคนตอบ

"หมอจิตเวชเหรอคะ?"

"มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง" สุพัตราถามเมื่อทั้งสองออกมาแล้ว

"จะมีใครล่ะที่กล้าทำเรื่องแบบนี้"

"อาจารย์หมอเหรอ?" แพทย์หลายคนเรียกพลตรีนายแพทย์วันเวย์ว่าอาจารย์หมอ

"ใช่"