เมียขัดดอก นิยาย บท 23

ทำไมตาหมอถึงกล้าทำขนาดนี้ นางก็เป็นหมอคนหนึ่งเหมือนกัน ถ้าคนนั้นไม่ใช่ญาติสนิท แบบสายเลือดเดียวกัน นางคงไม่กล้าผ่าตัดเอาชีวิตของตัวเองทั้งชีวิตมาเสี่ยง

"อายไม่รู้จะขอโทษคุณแม่ยังไง ถ้าไม่เพราะอาย คุณหมอก็คงไม่ถูกขู่บังคับ" เรื่องนี้เธอก็ต้องบอกให้แม่เขารับรู้ไว้ เพราะมันเป็นความผิดของเธอเอง

"ถูกขู่บังคับ..จากผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" แค่ฟังมาก็พอจะเดาออกแล้ว

"ใช่ค่ะผู้หญิงคนนั้นรู้เรื่องนี้แล้ว"

"ห๊า?" แพทย์หญิงอมรรัตน์ไม่รู้ว่าจะตกใจอันไหนก่อนดี อย่างหลังมันยิ่งทำให้ตกใจมากกว่า เพราะเรื่องแบบนี้จะให้ใครล่วงรู้ด้วยไม่ได้เลย ทำไมลูกชายของนางถึงได้สะเพร่าขนาดนี้

แล้วนี่ไอ้พ่อหัวดื้อจะรู้เรื่องนี้ด้วยไหม ..นางหมายถึงว่าสามีรู้เรื่องที่ผู้หญิงคนที่อยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้นักหนากำลังทำอยู่ไหม

"ที่อายอยู่แบบนั้น เพราะได้ตกลงเซ็นต์สัญญากับคุณหมอไว้แล้วค่ะ" เธออยากจะพูดให้แม่เขาเข้าใจ ไม่ใช่ว่าเขารักเขาหลงอะไรเธอเลย

"เซ็นต์สัญญา มีสัญญาด้วย?" ยังมีเรื่องอะไรที่ต้องตกใจอีกไหมเนี่ย

"ใช่ค่ะ จนกว่าอายจะใช้หนี้คุณหมอหมด อายถึงจะเป็นอิสระ"

"หือ?"

"ช่วงนี้อายก็คงทำได้แค่อยู่ขัดดอกไปวันๆ"

"??"

"อายหมายถึงว่าทำงานบางอย่างให้คุณหมออยู่ค่ะ" หญิงสาวหยุดพูดครู่หนึ่งเห็นว่าแม่ของเขายังคงงงกับคำพูดของเธอ ก็เลยต้องได้อธิบายต่อ "เหมือนผู้หญิงขัดดอกนั่นแหละค่ะ แต่ยังไงอายก็ต้องหาเงินมาคืนคุณหมอให้ได้"

"ผู้หญิงขัด? อะไรนะ"

"คุณแม่อย่าใส่ใจคำพูดของอายเลยนะคะ อายแค่อยากจะพูดให้คุณแม่เข้าใจง่ายๆ"

"แล้วหนูอยากเปลี่ยนสถานะจากผู้หญิง ขัด..ขัดดอก เป็นเมีย..ขัดดอกไหมล่ะ"

"เมียขัดดอกเหรอคะ"

นางไม่คิดว่าคนแบบไอยวริญจะมีอยู่จริง ที่จริงคนทุกแบบก็ต้องมี..แต่นางไม่คิดว่าจะมาเจอด้วยตา หาได้น้อยมากที่จะยอมเอาชีวิตของตัวเองมาแลกกับอีกชีวิตที่ไม่รู้ว่าถึงผ่าตัดไปแล้วจะรอดไหม เพราะส่วนมากถ้ายิ่งใกล้วันเข้ามาแบบนั้นแล้ว มีแต่ญาติขอนำตัวกลับไปอยู่ที่บ้านเพื่อรอจัดงานศพ แต่ฟังจากสิ่งที่เธอพูดมาแล้ว เธอไม่ยอมแพ้ แม้จะไม่เหลืออะไรเลย เธอก็ยังพยายามดิ้นรน

ที่แปลกอีกอย่างเธอทำยังไงถึงพังทลายน้ำแข็งที่เกาะหัวใจลูกชายของนางได้นี่สิ อย่าว่าแต่มองผู้หญิงเลย จะให้เอาอนาคตมาทิ้งเพราะผู้หญิงคงไม่ใช่เซอร์เวย์แล้ว

"ที่เหลือเดี๋ยวแม่จะจัดการเอง หนูไม่ต้องทำอะไร"

"คะ?"

"แม่ขอเวลาคุยโทรศัพท์หน่อย หนูเข้าไปในห้องก่อน..อย่าให้ใครรู้ว่าหนูอยู่กับแม่"

"ค่ะ" ไอยวริญรีบทำตามอย่างไว ไม่คิดว่าแม่ของเขาจะมีเหตุผลขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นผู้ใหญ่ เธอยังคิดอยู่เลย ว่าถ้าแม่เขารับไม่ได้คงจะไล่เธอออกจากบ้าน แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน

ก๊อก ก๊อก

จังหวะที่แพทย์หญิงอมรรัตน์กำลังจะกดโทรออก ก็ได้มีเสียงเคาะประตูด้านหน้า

"ใครมา" นางก็เลยลองเดินไปเปิดดู "ตาหมอ?"

"ทำไมแม่ถึงไม่โทรหาผม" พอมกราแจ้งมาว่าเจอที่อยู่แม่ของเขาแล้ว ที่เจอเพราะแม่ของเขาเปิดโทรศัพท์กำลังจะโทรออก แต่มัวคุยกับไอยวริญอยู่ก็เลยยังไม่ได้โทร จนเซอร์เวย์ตามมาถึงก่อน

"แม่ก็กำลังจะโทรอยู่นี่ไง" นางก็เลยโชว์หน้าจอโทรศัพท์ให้ลูกชายเห็นว่ากำลังจะโทรจริงๆ

"แม่อยู่ที่นี่กับใคร" ชายหนุ่มมองไปทั่วบ้าน ซึ่งเป็นบ้านเช่าแบบหมู่บ้านจัดสรร