เมียขัดดอก นิยาย บท 27

ถ้าในห้องสว่างหน่อยคงจะเห็นรอยยิ้มของคนตัวเล็ก เธอเป็นบ้าอะไรเรียกร้องความสนใจจนเขาจับได้เนี่ยนะ เพราะมันกระสับกระส่ายเมื่อเขาไม่สนใจ

ที่เซอร์เวย์ไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าประจำเดือนเธอยังคงตกค้างอยู่ ก็เลยไม่อยากจะถูกตัวกลัวเธอจะหงุดหงิดด้วย เรื่องนี้คนเป็นแพทย์รู้ดี ว่าช่วงที่ผู้หญิงมีรอบเดือนจะอารมณ์ไม่ปกติ

"หายนานหรือยัง"

"พอใส่ผ้าอนามัยเมื่อคืนนี้มันก็หยุดไหลเลยค่ะ" หญิงสาวตอบไปแบบอายๆ แต่ก็ต้องตอบแหละ กลัวว่าเขาจะไม่กล้าทำอะไร แต่นี่เธอเป็นบ้าหรือไงถึงอยากจะให้เขาทำอะไรกับตัวเอง

"จริงเหรอ" กำลังคิดอยู่เลยว่าอยากจะรักษาตัวเองอีกสักครั้งลองดู เขาอาจจะไม่คิดเหมือนผู้ชายคนอื่นทั่วไป เพราะสุขภาพจิตของเขาไม่ปกติ

มือหนาขยับขึ้นมาวางแนบกับหน้าอกอวบ แล้วลูบคลำเบาๆ เพื่อกระตุ้นอารมณ์ตัวเอง

สายตาทั้งสองมองสบกันผ่านความมืด แล้วคนที่อยู่ด้านบนก็ค่อยๆ โน้มลงมาช้าๆ

"??" อยู่ดีๆ เขาก็หยุดทุกอย่างไว้ จนหญิงสาวที่หลับตาลงเพราะคิดว่าเขาจะจูบ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น "ทำไมคะ"

"เปล่าหรอก คุณเพิ่งหายผมกลัวว่ามันจะไปกระตุ้นอีก" แต่จริงๆ ไม่ใช่เลย เพราะภาพคนป่วยในห้องผ่าตัดมันชัดขึ้นมาอีกครั้ง

ไอยวริญแอบตำหนิตัวเอง ภาพเมื่อคืนนี้มันคงทำให้เขารู้สึกขยาด

หญิงสาวก็เลยนอนหันหลังให้ พยายามทำตัวเองให้หลับ

เช้าวันต่อมา..

"จะเข้าโรงพยาบาลแล้วเหรอลูก"

"ครับ" ขณะที่พูดเขาไม่ได้มองแม่หรอก แต่มองเธอที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่ ผู้เป็นแม่ก็แอบมองสายตาลูกชาย ส่วนลูกสะใภ้ไม่มองมาเลยด้วยซ้ำ

ทำไมคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนจะดูไม่ออก ว่าทั้งสองต้องมีเรื่องที่งอนกันอยู่แน่ เป็นธรรมดาของข้าวใหม่ปลามัน นางก็เลยไม่ใส่ใจ

เวลาใกล้เที่ยงที่โรงพยาบาล..

"ไปทานข้าวเที่ยงกันค่ะ" แพทย์หญิงรุ่งฤดีเดินยิ้มหวานเข้ามาในห้องของนายแพทย์เซอร์เวย์ ประหนึ่งว่าเป็นหญิงคนรัก

ไม่ต้องพูดเรื่องที่จะตอบ..ขนาดสายตาของเขายังไม่แล

"ความลับของคุณหมอนี่เยอะดีนะคะ"

"หมายความว่ายังไง" จากที่ไม่คิดว่าจะคุยด้วย พอได้ยินประโยคนั้นเขาก็เลยต้องได้ถาม

"คุณหมออย่าทำสีหน้าแบบนั้นสิคะ เดี๋ยวฉันก็จับได้หรอก"

"คุณกำลังจะพูดอะไร" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินไปปิดประตูไว้ เพราะกลัวว่าพยาบาลที่เฝ้าอยู่หน้าห้องจะได้ยิน

"มันตลกดีนะคะ เป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาล แถมยังเป็นทายาทคนเดียว แต่ชอบทำอะไรที่มัน.."

"คุณไม่ต้องมาเล่นลิ้น จะพูดอะไรก็พูดมา"

"โอ๊ยคุณหมอ ใจเย็นหน่อยสิคะ" รุ่งฤดีตกใจอยู่ดีๆ ก็ถูกเขากระชากตัว

ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมาก เธอต้องไปรู้อะไรมาอีกแน่

"ถ้าไม่ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน งั้นคืนนี้ไปดินเนอร์กันนะคะ"

"ไม่ต้องชวนให้เสียเวลา..เพราะยังไงผมก็ไม่ไป"

"แน่ใจนะคะว่าคุณจะขัดใจฉัน..ขอเตือนนะคะความอดทนของฉันมีไม่มาก"

เขาจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ดี มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว

"ตกลงว่าคืนนี้เจอกันนะคะ" ว่าแล้วรุ่งฤดีก็เดินออกจากห้องไปแบบผู้มีชัย

เย็นวันเดียวกัน.. ที่หมู่บ้านจัดสรร

"ตาหมอคงติดงานด่วน เรามากินข้าวกันก่อนดีกว่า"

"ค่ะ" ถ้าจะบอกว่าเดี๋ยวเธอจะรอทานพร้อมเขาก็เกรงใจ ท่านคงจะหิวแล้ว

[โรงแรมหรู]

ชายหนุ่มที่เดินตามพนักงานของโรงแรมเข้ามา รู้สึกแปลกๆ เริ่มสองจิตสองใจแล้วว่าจะเข้าไปดีไหม แต่เขาก็ตามไป เพราะอยากจะรู้ว่ารุ่งฤดีรู้อะไรมาบ้าง