เมียขัดดอก นิยาย บท 29

"ลูกชายของท่านนายพล เป็นพวกเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งคือไม่มีอารมณ์กับผู้หญิง ไม่แน่ว่าลูกชายของท่าน อาจจะเป็นประเภทรักร่วมเพศก็ได้" ตอนที่รุ่งฤดีรู้เรื่องนี้ก็ช็อคไปเหมือนกัน จนต้องได้ถามตัวเองว่าถ้าร่วมหอลงโลงกับผู้ชายคนนี้จะรับได้ไหม คำตอบที่ได้ก็คือรับได้อยู่แล้ว เพราะฐานะทางบ้านของเขานอกจากจะมั่งมีแล้วยังมีอำนาจ

แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น ในเมื่อเธอไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้

เซอร์เวย์ไม่ได้สนใจคนที่พูดเลย เขาหันมองไปดูหน้าเธอ ที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เพราะหลายครั้งต่อหลายครั้งที่เขาปฏิเสธเรื่องร่วมเพศ

"คุณไปเอาที่ไหนมาพูดคะ" จากที่ทุกคนกำลังตกใจและให้ความสนใจกับรุ่งฤดีอยู่นั้น พอได้ยินไอยวริญพูดขึ้นทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็หันมองมาที่เธอ "สามีฉันจะเป็นพวกเสื่อมสมรรถภาพทางเพศได้ยังไง ก็ในเมื่อฉันแทบไม่ได้นอนทั้งคืน" ถ้าอยู่ในสถานะการณ์อื่นเธออาจจะไม่กล้าพูด แต่นี่มันคือการยืนยันว่านายแพทย์เซอร์เวย์หรือผู้เป็นสามีของเธอ ไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้หญิงอีกคนว่ามาเลย

"แกจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ" พลตรีนายแพทย์วันเวย์หันไปถามลูกชาย เพราะเรื่องนี้มันน่าตกใจอยู่มาก ถ้าไม่มีมูลรุ่งฤดีจะเอาที่ไหนมาพูด

"ผมไม่อยากจะพูดกลัวเมียผมเสียหาย แต่ทุกคนก็ได้ยินจากปากของภรรยาผมแล้วนี่"

"ฉันไม่เชื่อ พวกคุณต้องร่วมมือกันโกหกแน่"

"คุณหมอจะตรวจภายในฉันไหมล่ะคะ"

แพทย์หญิงอมรรัตน์ถึงกับหันมามองหน้าลูกสะใภ้ เพราะเธอยืนยันหนักแน่นขนาดนี้

"แต่ถ้าสามีฉันไม่ได้เป็นแบบที่คุณหมอพูด ฉันขอฟ้องคุณหมอกลับนะคะ" ถึงแม้จะตรวจภายในเธอก็ชนะเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว

"เธอจะมาฟ้องฉันทำไม"

"ก็คุณหมอเอาเรื่องที่เป็นเท็จมาพูดในที่สาธารณะแบบนี้ ทำให้ฉันกับสามีเสียหาย"

"ฉันไม่พูดกับพวกแกแล้ว เรื่องทุกอย่างถือว่าจบกัน และท่าน ห้ามติดต่อฉันไปอีก ถ้าท่านเล่นงานครอบครัวฉันแม้แต่น้อย ฉันจะเอาเรื่องทั้งหมดไปพูด..คอยดูสิ!" พอขู่เสร็จรุ่งฤดีก็รีบเดินออกจากห้องนั้นไป เพราะคงอยู่ต่อไม่ได้แล้ว

"หนูจะไปไหน" พอรุ่งฤดีออกไป..ไอยวริญก็กำลังจะตามออกไปเช่นกัน

"หมดหน้าที่ของอายแล้วนี่คะ" มันแน่นอนอยู่แล้วว่าเธอต้องคิด เพราะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขาหยุดอารมณ์ไว้ และเธอก็เคยประจันหน้ากับแพทย์หญิงสุพัตรา คำพูดของสุพัตราเคยสะกิดใจเธออยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะสุพัตราเคยถามว่าตอนอยู่ด้วยกันเขาทำอะไรกับเธอบ้าง นั่นมันคงเป็นการรักษาแบบหนึ่งที่พวกคุณหมอใช้กัน แสดงว่าคำพูดของรุ่งฤดีก็มีส่วนเรื่องที่ว่าเขาใช้เธอเป็นหนูทดลองยา

"เรย์หยุดก่อน" ขณะที่ลูกชายกำลังจะเดินตามภรรยาออกไป ผู้เป็นพ่อได้เรียกไว้ก่อน เพราะอยากรู้ความจริงทั้งหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ท่านจะได้หาทางรับมือได้ถูก

เป็นห่วงเธอก็เป็นห่วง แต่เขาต้องได้เล่าให้พ่อกับแม่ฟังด้วย ชายหนุ่มก็เลยนั่งลงที่เดิม แล้วเริ่มเล่าทุกอย่างให้พวกท่านได้รับรู้

"หึ! เป็นไงล่ะคะ เพราะความดื้อรั้นของคุณพี่"

พอเซอร์เวย์เล่าทุกอย่างออกไปจนหมดเขาก็รีบตามเธอไปที่บ้านเช่า เพราะกลัวว่าเธอจะเตลิดไปที่อื่น ส่วนในห้องเวลานี้ก็เหลือแค่พ่อกับแม่ที่กำลังอึ้งทึ่ง เมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับลูกชายซึ่งพวกท่านไม่เคยรับรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย

"ดีเท่าไรแล้วที่มีหนูอายเข้ามา คุณพี่เกือบทำทุกอย่างพังรู้บ้างไหมคะ" เพราะถ้าไม่ใช่ไอยวริญไม่รู้ว่าลูกชายจะกลับมาเป็นปกติไหม

"ก็มันไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลย"

"คุณพี่เป็นแบบนี้แล้วลูกจะอยากพูดอะไรให้ฟังล่ะ เอาแต่ใจตัวเอง เผด็จการ"

"แต่มันเป็นลูก"

"เป็นลูกแล้วยังไงคะ ลูกแล้วต้องยกชีวิตทั้งหมดให้กับพ่อแม่หรือไง นั่นมันชีวิตของเขาให้เขาได้เป็นฝ่ายเลือกเองสิ" สิ่งที่อัดแน่นอยู่ในอกก็ได้ระเบิดออกมา เพราะนางอยากให้สามีสำนึกได้บ้าง ว่าไม่ควรไปยุ่งกับชีวิตของลูกๆ มากเกินไป

คำพูดของภรรยาไม่ได้กระทบความรู้สึกเลย เพราะท่านยังไม่หายกลุ้มใจกับเรื่องทั้งหมดที่เพิ่งได้รับรู้มา

"แล้วนั้นคุณจะไปไหน" เห็นว่าภรรยากำลังจะออกจากห้อง

"กลับไปที่ที่ฉันมาค่ะ"

"กลับเข้าบ้านได้แล้ว"

"ไม่ค่ะ จนกว่าคุณพี่จะคิดได้" นางก็คิดว่าจะรีบไปดูลูกสะใภ้เหมือนกัน กลัวว่าจะคิดมากเรื่องที่ดึงตัวเธอเข้ามาเพื่อรักษาอาการป่วยทางจิตของลูกชาย