เมียขัดดอก นิยาย บท 34

"อะไรนะ?" ได้ยินแบบนั้นพยาบาลยิ่งให้เข้าไปไม่ได้ พูดมาได้ยังไงว่าจะเข้าไปขอเงินจากคุณหมอ

"ฉันเข้าไปได้ไหมคะ"

"ขอโทษค่ะ ฉันคงให้คุณเข้าไปไม่ได้"

เอ้าา..บอกความจริงแล้วก็ไม่ได้เข้าไปอีก "ถ้างั้นฉันรอคุณหมอได้ตรงไหนคะ"

"เชิญนั่งรอตรงที่รอญาติด้านนอกเลยค่ะ"

โห่..ไกลเลย แต่จะทำยังไงได้ ถ้าจะบอกว่าเธอเป็นอะไรกับเขา ก็กลัวว่าพยาบาลจะไม่เชื่อเดี๋ยวหาว่าเธอตู่อีก ต้องรอให้เขาเป็นคนยืนยันเอง

ไอยวริญก็เลยต้องได้เดินไปรอตรงที่พยาบาลบอก

ขณะที่นั่งรอ..แน่นอนว่าต้องมีคนซุบซิบนินทากันแน่ แต่เธอก็ไม่แคร์ไม่สนใจ ใครจะพูดอะไรก็เชิญพูดไปเลย ถ้ารู้ความจริงแล้วกลับลำให้ทันแล้วกัน แอบตำหนิสามีในใจเล็กน้อยทำไมไม่แนะนำเธอให้กับลูกน้องได้รู้จัก

"ฮัดเช้ย!"

"คุณหมอไม่สบายหรือเปล่าคะ" คนที่ถามก็คือพยาบาลที่อยู่ในห้องตรวจ

"เปล่าหรอกครับ รู้สึกคันจมูกยังไงไม่รู้"

"คุณหมอพักผ่อนบ้างนะคะ คนไข้เหลืออีกไม่กี่คนแล้วค่ะ" พอคนไข้คนนี้ออกไปพยาบาลก็ตามคิวต่อไปเข้ามา

จนถึงเวลาพักเที่ยง..

คนไข้ที่รอตรวจในรอบบ่ายออกไปหาอะไรทานกันก่อน คุณหมอก็เช่นกัน พอเขาทำเอกสารเสร็จก็ออกมาจากห้องตรวจ

ชายหนุ่มไม่ได้แวะคุยกับใคร เพราะคิดว่าจะขึ้นไปบนห้องดูว่าช่างไปถึงไหนแล้ว และอยากรู้ว่าตอนนี้เธอทำอะไรอยู่

"??" พอเดินผ่านตรงที่นั่งรอญาติ ชายหนุ่มสังเกตเห็นอะไรแว๊บๆ ผ่านตา ก็เลยต้องหยุดแล้วหันกลับมามอง "คุณมานั่งทำอะไรตรงนี้?"

"รอคุณหมอค่ะ"

"รอผม?..ทำไมไม่เข้าไปหาผมในห้องเลย"

"ก็อยากเข้าไปอยู่หรอก" ใบหน้างามบึ้งตึงจนเห็นได้ชัด แถมไม่อยากจะคุยกับเขาด้วย แต่เธอสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ทำตัวงี่เง่า

"แล้วนี่รอนานหรือยัง"

"ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"

นายแพทย์เซอร์เวย์หันกลับไปมองพยาบาลที่ประจำอยู่หน้าห้องตรวจ พยาบาลพวกนั้นรีบหลบสายตา

"ถ้าภรรยาผมมาอนุญาตให้เธอเข้าไปได้เลย"

"ภรรยา??" ไม่ต้องสงสัยว่าคำนี้เป็นใครที่พูด เพราะพูดออกมาพร้อมกันหลายคนมาก

"เธอเป็นภรรยาของผม ถ้าเธอมาให้เข้าไปได้เลย"

ไอยวริญในเวลานี้น่ะเหรอ ยังคงนั่งทำหน้าบึ้งอยู่ เพราะเธอรอนานมากนั่งจนปวดสะโพกไปหมดแล้ว ที่จริงเธอจะกลับขึ้นไปบนห้องก็ได้ แต่เริ่มรู้สึกงอนให้พยาบาลที่อยู่หน้าห้องของเขา ก็เลยนั่งประชดมันอยู่ตรงนั้นให้สามีของออกมาเห็นเอง ..จะผิดไหมถ้าคิดว่าอยากจะให้สามีตำหนิลูกน้องบ้าง

"ผมขอโทษที่ไม่ได้แจ้งไว้ก่อน" นายแพทย์เซอร์เวย์พูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ เพราะเห็นว่าเธอยังคงหน้าบึ้งอยู่

"พวกเราขอโทษด้วยนะคะ ก็คุณคนนี้บอกว่าจะมาขอเงินคุณหมอ ดิฉันเลยไม่กล้าให้เข้าไปค่ะ" พยาบาลต้องได้เดินมายอมรับผิด เพราะถ้าไม่งั้นคงถูกย้ายไปหน้าห้องดับจิตเหมือนคนก่อนแน่

"มาขอเงินผมเหรอ"

"ฉันลืมเอาเงินลงมาด้วย โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาลงมา"

"เด็กน้อยเอ๊ย" มือหนาเอื้อมไปขยี้ผมเธอเล็กน้อย จนพยาบาลที่อยู่แถวนั้นต่างก็สลายตัวไปทีละคน

"ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย"

"ทีหลังมาหาผมให้เดินเข้าไปเลยเข้าใจไหม"

"ฉันก็จะเดินเข้าไปนั่นแหละ แต่พี่พยาบาลไม่ให้เข้า" ขอฟ้องหน่อยเถอะนั่งมาตั้งนาน แต่ที่จริงไอยวริญคิดคำพูดที่จะฟ้องสามีเยอะกว่านี้ แต่พอถึงเวลาจริงก็พูดไม่ออก เพราะพวกพี่ๆ พยาบาลก็ทำตามหน้าที่

"ขึ้นไปข้างบนกัน" ชายหนุ่มคว้ามือของเธอให้เดินตามมาที่ลิฟต์