เมียขัดดอก นิยาย บท 35

"เออ.. มาหาคุณหมอเหรอคะ" ตอนนี้ข่าวของเธอคนรู้ทั่วทั้งโรงพยาบาล และคนที่ถามก็คือพยาบาลกะดึกที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์กับเพื่อนเลย แต่ก็ยังรู้..เพราะมีไลน์กลุ่มกัน

"ค่ะ"

"คุณหมออยู่ในห้องนั่นแหละค่ะ"

"เขายังมีคนไข้เหรอคะ"

"เปล่าค่ะ"

"ถ้างั้นฉันขอไปพบเขาหน่อยนะคะ"

พยาบาลยังบอกไม่หมดเลยว่าไม่ใช่คนไข้แต่เป็นญาติคนไข้ แต่ถึงยังไงก็ต้องได้อนุญาตให้เธอเข้าไปอยู่แล้ว เพราะเป็นคำสั่งของคุณหมอ

แกร็ก..

ไอยวริญมาถึงหน้าห้องก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป เพราะพยาบาลบอกว่าเขาไม่มีคนไข้ "??"

พอมีคนเปิดประตูเข้ามา เซอร์เวย์รีบชักมือออกจากที่วางอยู่ตรงไหล่ของผู้หญิงที่นั่งอยู่ในห้อง

"ขอโทษค่ะไม่คิดว่าคุณหมอจะมี.." ไหนพยาบาลบอกว่าเขาไม่มีคนไข้ไง ดวงตาของเธอไม่ได้มองดูสามีเลย แต่มองดูผู้หญิงที่นั่งทำหน้าเศร้า คนที่สามีเธอปลอบอยู่เมื่อสักครู่

"ผมติดคนไข้อยู่ ก็เลยยังไม่ขึ้นไป"

"เธอเป็นใครเหรอ" เธอคนที่นั่งทำหน้าเศร้า ถามนายแพทย์หนุ่มตรงหน้า

"เมียเราเอง"

"เมีย?"

ผู้หญิงคนนั้นดูหน้าซีดลงเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเธอเป็นอะไรกับเขา แต่ก็ปรับสีหน้าได้เร็วมาก

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีค่ะ ถ้าคุณติดงานอยู่ ฉันไม่กวนแล้วค่ะ" ผิดคาดทีแรกคิดว่าเขาจะหยุดเธอไว้ หรือพูดอะไรก็ได้ที่จะบอกให้เธอรออยู่ในห้องนี้ แต่เดินมาถึงประตูเขาก็ไม่ได้เรียกไว้เลย แล้วเธอจะอยู่ต่อทำไมล่ะ

"ไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอก ท่านพ้นขีดอันตรายก็ดีเท่าไรแล้ว"

"เมียของนายสวยดีนะ"

"ใช่..สวย" เขาไม่ได้ปฏิเสธว่าเธอสวยมาก จนทำให้ผู้หญิงตรงหน้ารู้สึกไม่ดีเท่าไร

"นายแต่งงานนานแล้วเหรอ"

"ยังไม่ได้แต่งหรอก แต่ใกล้แล้ว"

"แสดงว่าเรายังมีหวังอยู่ใช่ไหม"

"หือ?"

"??" เครื่องหมายคำถามนี้ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นของใคร เป็นของเธอที่ยังคงแนบหูฟังอยู่

"เราแค่ล้อเล่น คิดถึงวันเก่าๆ ตอนที่เราคบกันอยู่นะ" ใช่แล้วผู้หญิงคนนี้ชื่อนาตาลี เป็นแฟนเก่าของเซอร์เวย์นั่นเอง

"??!!"

"หึ.." พอได้ยินนาตาลีบอกว่าแค่ล้อเล่นเขาก็คิดว่าเพื่อนคงจะล้อเล่นนั่นแหละ เพราะทั้งสองนอกจากจะเป็นแฟนเก่ากันแล้วก็ยังเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ช่วงหลังเขาเรียนหมอก็เลยไม่มีเวลาที่จะสานสัมพันธ์ต่อ ทั้งสองก็เลยห่างกันไป "ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะไปเช็คอาการของพ่อให้แล้วกัน"

"ขอบใจนะ"

"จะขอบใจทำไม"

"ก็ขอบใจที่นายยอมออกค่ารักษาพ่อให้"

"ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่"

"ฉันอยากเป็นมากกว่าเพื่อนจัง"

"อย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อีก..เราให้คนย้ายพ่อไปที่ห้องพิเศษแล้ว เธอจะได้เฝ้าท่านได้สะดวกหน่อย" ขณะที่พูดชายหนุ่มก็ปลดกระดุมเสื้อกาวน์ออก เพื่อที่จะเปลี่ยนเป็นเสื้อสูท

"ให้เราช่วยนะ"

"ไม่ต้องหรอก"

"อยากช่วย"

พอเปลี่ยนเสื้อสูทเสร็จเซอร์เวย์ก็เดินมาเปิดประตูห้อง ซึ่งนาตาลีกำลังพับเสื้อกาวน์ของเขาให้

"ผมนึกว่าคุณขึ้นไปแล้ว"

"กำลังจะขึ้นไปค่ะ" ที่จริงเธอก็อยากจะยืนให้เขาเห็นว่าเธอยังอยู่ตรงนี้ และได้ยินทุกคำที่เขาพูดกับแฟนเก่า ก็เลยยังไม่ไปไหน

"ก็เลยอะไรคะ"

"ผมไม่อยากเอาเรื่องงานมาพูดเวลานี้ เดี๋ยวทานข้าวไม่อร่อย"

"ค่ะ" ถึงไม่พูดก็คงทานข้าวไม่อร่อยแล้วมั้ง มีไลน์กันด้วยนี่ เขาจะรู้ไหมว่าเรางอน

"ทานนี่สิครับอร่อยดี" ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ไว้แล้วก็ตักอาหารส่งมาให้เธอที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"ขอบคุณค่ะ"

[โรงพยาบาล]

พอทานข้าวเสร็จเซอร์เวย์ก็พาเธอกลับมา

"คุณขึ้นไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวผมไปดูคนไข้แป๊บหนึ่ง"

"ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอคะ"

"มันเป็นห้องคนป่วย"

"ฉันรออยู่หน้าห้องก็ได้..ก็ฉันไม่อยากขึ้นไปข้างบนคนเดียวมันดึกแล้ว" หญิงสาวไม่ได้แค่อ้างเพื่ออยากไปกับเขาหรอก ดึกขนาดนี้ใครจะกล้าขึ้นลิฟต์แล้วเดินไปที่ห้องคนเดียวล่ะ

"ก็ได้ครับ" มือหนาเอื้อมไปจูงมือของเธอให้เดินไปด้วยกัน

"คุณหมอมีอะไรหรือเปล่าคะ" พยาบาลที่ประจำอยู่ชั้นพิเศษ เห็นว่านายแพทย์มาที่ชั้นนี้ดึกดื่น

"มาดูคนไข้หน่อยไม่มีอะไรหรอก คุณจะรออยู่กับพยาบาลไหม" พอตอบพยาบาลเสร็จเขาก็หันมาพูดกับเธอ

"ไม่ค่ะ ฉันจะไปด้วย"

"ถ้างั้นก็ตามมา" เขายังไม่ได้ปล่อยมือเธอออก ทั้งสองก็เลยเดินเคียงข้างกันไปที่ห้องพิเศษห้องนั้น

"คนไข้มีปัญหาอะไร ทำไมถึงเรียกคุณหมอ"

"เออใช่แทนที่จะมาหาพวกเราก่อน" พยาบาลเริ่มไม่ชอบใจ เพราะถ้ามีปัญหาอะไร ต้องมาแจ้งพยาบาลที่เข้าเวรก่อนสิ อันนี้ข้ามขั้นตอนไปหาหมอใหญ่เลย

แกร็ก.. แอดดด..

"มาแล้วเหรอคะเรย์?" คนที่พูดถึงกับเงียบ เมื่อเห็นว่ามีใครตามเซอร์เวย์เข้ามาด้วย