เมียขัดดอก นิยาย บท 36

"ผมขอดูอาการคนป่วยแป๊บหนึ่งนะ นั่งรออยู่ตรงนี้" เซอร์เวย์พาเธอเดินไปนั่งลงที่โซฟาสำหรับรับแขกในห้องวีไอพีแห่งนี้

นาตาลีมองไปด้วยสายตาที่บ่งบอกได้ชัดเลยว่าไม่ชอบใจ แต่พอเซอร์เวย์หันกลับมาสายตานั้นก็เปลี่ยนไป

"ตอนตื่นมาเหมือนท่านจะคันแผล"

"คันแผลเหรอ หรือว่าแผลติดเชื้อ" ชายหนุ่มก็เลยเรียกพยาบาลให้นำที่ล้างแผลเข้ามา

ขณะที่นายแพทย์เซอร์เวย์กำลังตรวจเช็คแผลที่เพิ่งจะผ่าตัดไป พยาบาลแอบมองนาตาลีแบบไม่ปลื้มเลย เพราะถ้าแค่ทำแผลไม่ต้องถึงมือคุณหมอก็ได้

"เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเราจะมาดูใหม่" ทำแผลเสร็จเขาก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพยาบาลต่อ

"เราจะรอนะ" พอประโยคนี้ออกจากปากของนาตาลี เซอร์เวย์ไม่ได้มองหน้าคนที่พูดเลย เขาหันมองไปดูภรรยาที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

"กลับกันได้แล้วครับ" ได้ยินเขาชวนไอยวริญก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา

พอทั้งสองออกไปแล้วพยาบาลที่กำลังเก็บของอยู่ ก็คุยกันเหมือนอยากให้คนที่อยู่ในห้องนี้ได้ยินเรื่องที่ความรักของคุณหมอกำลังเบ่งบาน

"ฉันได้ยินจากคุณหมอว่าเขายังไม่แต่งงานไม่ใช่เหรอคะ"

"ถึงยังไม่แต่งงาน..แต่คุณหมอก็แนะนำให้รู้จักในฐานะภรรยาแล้วนี่คะ" ที่จริงพยาบาลไม่ค่อยรู้อะไรมากมาย แต่เพราะความไม่ชอบใจในตัวญาติคนไข้ก็เลยขอพูดหน่อยเถอะ

"อะไรก็เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอกค่ะ คุณรู้จักถ่านไฟเก่าไหมคะ"

พยาบาลสองคนที่คิดว่าเป็นต่อแล้ว ต่างก็หันมองหน้ากัน ฟังแค่นี้ก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีฐานะเป็นอะไร

..ชั้นบน..

อาบน้ำออกมา เขาก็เดินไปโน้มตัวขึ้นคร่อมเธอที่นอนไปก่อนแล้ว

"รู้ไหมวันนี้วันอะไร"

หญิงสาวไม่ได้ตอบเพราะงอนเรื่องที่เพิ่งจะผ่านมา แต่เธอก็ไม่ได้ทำกิริยาไม่เหมาะสมอะไร

"วันนี้วันตกไข่" แต่พอเธอไม่ตอบเขาก็เลยพูดต่อ

"คะ?" จากที่แกล้งจะนอนหลับ ก็เลยแกล้งต่อไม่ได้ เขาจะไม่อธิบายเรื่องแฟนเก่าหน่อยเหรอ ตกไข่ก็ตกไข่วะ ..คิดได้แบบนั้นไอยวริญก็ขยับผ้าห่มออกจากตัวที่คลุมอยู่

"น่ารักจัง" ชายหนุ่มพูดในขณะที่ซุกใบหน้าลงซอกคอเพื่อสูดดมกลิ่นหอมของอีกฝ่าย

ทำไมเซอร์เวย์จะไม่รู้ว่าเธอคงจะรู้เรื่องนี้แล้ว เพราะเล่นยืนฟังขนาดนั้น แต่ถ้าเขาอธิบายไปมันยิ่งเหมือนแก้ตัว ก็เลยคิดว่าจะทำให้เธอเห็นเองว่าเขากับคนเก่าไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้วนอกจากความเป็นเพื่อน

"อือ" พอถูกลิ้นเข้าไปความคิดที่กำลังน้อยใจอยู่เตลิดหนีหายไปไหนหมดไม่รู้

เขาช่วยเธอด้วยลิ้นจนสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายมีน้ำช่วยหล่อลื่น เพื่อที่จะไม่เจ็บเวลาถูกเสียดสีจากของแข็ง

"อ๊อย อ่ะ อ่ะ"

"อ้าา ชอบจัง" ความแข็งแกร่งขยับเข้าออกตามจังหวะที่เหมาะสม..โดยไม่ได้ใช้อารมณ์ของตัวเองเป็นใหญ่ คงเพราะความเป็นหมอและให้คำปรึกษากับคนไข้มาตลอด

ไอยวริญสังเกตได้ว่าเขากำลังจะหยุด มือเรียวเอื้อมขึ้นไปกอดร่างหนาไว้ พร้อมกับขยับสะโพกเองเล็กน้อยเพื่อให้เขาทำต่อ

จังหวะที่หยุดเขากำลังคิดถึงคนไข้ แต่พอเจอมารยาของเธอเข้าไป เขาถึงได้กลับมา "อยากทำเองไหม" เธอยังไม่ตอบเลยด้วยซ้ำแต่เขาก็จับร่างของเธอให้ขึ้นมาด้านบน โดยที่ไม่ได้ทำให้สิ่งที่เชื่อมต่อกันอยู่หลุดออก

"อื้อ" ไม่ว่าเขาจะให้ทำอะไรเธอพร้อมเสมออยู่แล้ว พอเป็นฝ่ายขึ้นมาอยู่ด้านบน ก็ทำอะไรไม่ถูก แต่โชคดีที่เขาช่วยจับสะโพกโยกขึ้นลงให้

"ซี๊ดด ถ้ามันลึกเกินก็ไม่ต้องเน้นลงมามากนะ" เขากลัวว่าเธอจะเจ็บเอา

"ออกไปช้อปปิ้งเหรอคะ" คนที่ถามก็คือนาตาลีอีกนั่นแหละ

"ถ้างั้นก็ไปด้วยกันไหม" จะไม่ให้ชวนก็คงดูเสียมารยาท

"นาตาลีไปได้เหรอคะคุณแม่"

"ได้สิ แล้วพ่อของเราล่ะ"

"ตอนนี้คุณแม่ดูแลคุณพ่ออยู่ค่ะ"

ถ้าไอยวริญจะไม่ไปด้วยมันก็คงจะไม่งาม เดี๋ยวหาว่าคิดเล็กคิดน้อย เธอก็เลยต้องได้ติดรถไปกับท่านด้วย

"หนูอายอยากได้อะไรเลือกเลยนะลูก" พอแพทย์หญิงอมรรัตน์พูดกับลูกสะใภ้ ก็หันไปพูดกับเพื่อนสาวของลูกชายบ้าง "ถ้าหนูอยากได้อะไรก็เลือกเลยเดี๋ยวแม่จ่ายให้"

"คุณแม่ยังใจดีกับหนูเหมือนเดิมนะคะ"

ไอยวริญมองเล็กน้อยดูเหมือนว่าแต่ก่อนผู้หญิงคนนี้คงจะสนิทกับแม่ของเขาอยู่มาก แต่เธอต้องได้รีบสลัดความคิดพวกนั้นออกไป

พอเลือกซื้อของเสร็จ ท่านก็ชวนไปทานข้าว..ร้านอาหารที่ท่านเลือกอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก

"เรย์คะทางนี้ค่ะ" นาตาลีนั่งหันหน้าออกไปหน้าร้าน เหมือนมองหาใครอยู่สักพักแล้ว แต่พอได้ยินประโยคนี้ไอยวริญก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอมองหาใคร

"อ้าวตาหมอก็มาเหรอลูก"

"พอดีนาตาลีไลน์ไปชวนคุณหมอค่ะ"

แพทย์หญิงอมรรัตน์มองไปดูหน้าลูกสะใภ้เล็กน้อย เพราะกลัวจะไม่พอใจ ..ทีแรกคิดว่าลูกสะใภ้เป็นคนชวนสามีออกมาเสียอีก เพราะนางไม่ได้เป็นคนชวน