เมียขัดดอก นิยาย บท 37

"นั่งสิคะเรย์" นาตาลีขยับเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งติดกับแม่ของเขาให้..ซึ่งมันเป็นคนละฝั่งที่ไอยวริญนั่งอยู่

"ไม่เป็นไรหรอก" เขาไม่ได้หยุดนั่งเก้าอี้ตัวที่นาตาลีขยับให้ เซอร์เวย์เดินผ่านไปขยับเก้าอี้ข้างๆ ภรรยาแล้วนั่งลง "ไปช้อปปิ้งมาได้อะไรบ้าง"

"ได้.."

"ได้หลายอย่างเลย คุณแม่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย" ไอยวริญยังไม่ทันได้ตอบเลยด้วยซ้ำ นาตาลีก็ชินตอบเสียก่อน "อุ้ย..ขอโทษเราพูดมากไปหรือเปล่า"

"แม่ว่าทานข้าวดีกว่า" พออาหารมาวางลง นางก็สั่งให้เพิ่มข้าวอีกที่หนึ่ง

"เรย์ทานนี้ดูสิ อร่อยนะ" นาตาลีชิมอาหารดูแล้ว ก็รีบตักส่งมาให้เซอร์เวย์ได้ชิมดูบ้าง

ไอยวริญหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ว่าจะไม่โกรธไม่งี่เง่า แต่มันใช่เรื่องไหม ที่จะมาทำต่อหน้าเธอแบบนี้

"อืม..อร่อยจริงด้วย คุณลองทานสิ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เอื้อมไปตักอาหารที่เขาเพิ่งชิมวางลงใส่จานข้าวให้กับภรรยา ที่จริงเขาไม่ได้กินช้อนที่นาตาลีตักมาให้ แต่เขาตักใหม่

"คุณแม่ก็ลองทานดูนะคะ ขนาดเรย์ยังชอบเลย" นาตาลีแก้เสียหน้าโดยการตักอาหารถ้วยนั้นส่งให้กับแม่ของเขา

"แม่ไม่ชอบทานของแบบนี้ ขอบใจนะ"

"เหรอคะ" รู้สึกเสียหน้ากว่าเดิมอีก แต่ที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของเธอมาก่อน ทำไมจะกลับมาเป็นของเธออีกไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ดูไม่ทันคนจะตาย ..มันคือความคิดของนาตาลี

"อร่อยไหม" เมื่อเห็นว่าเธอชิมแล้วเขาก็เลยถามเบาๆ

ไอยวริญตอบไปโดยการพยักหน้าเล็กน้อย แต่ก็คิดถึงคำพูดของแม่ขึ้นมา ที่บอกว่าถ้าคุยกับผู้ใหญ่ห้ามพยักหน้า "อร่อยค่ะ"

"ถ้าอร่อยเดี๋ยววันหลังจะพามาทานอีก"

แพทย์หญิงอมรรัตน์แอบมองสายตานาตาลี ขณะที่ลูกชายกำลังคุยกับลูกสะใภ้ เพราะเห็นในแววตานั้นมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

"อิ่มแล้วเหรอ" เซอร์เวย์ถามเมื่อเห็นว่าเธอวางช้อนกับส้อมแล้วหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

"ค่ะ"

ชายหนุ่มวางช้อนลงทันที "ผมขอพาตัวเธอไปก่อนนะครับแม่" ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นคว้ามือของเธอให้เดินตามออกมา

"เรย์" นาตาลีเหมือนจะลุกตามไป แต่แม่ของเขาเรียกไว้ บอกว่าเดี๋ยวจะกลับไปส่งที่โรงพยาบาล "เออ..ค่ะ.."

"ถ้าไม่พอใจอะไรก็ถาม..ห้ามเงียบ" เขาหันไปพูดกับเธอทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถ

"พูดได้เหรอคะ"

เซอร์เวย์ก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ให้เธอเช็ค LINE ของเขา

"อะไรคะ"

"ดูที่ผมคุยกับนาตาลี"

"ฉันไม่อยากดู"

"ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด ความรู้สึกของคนถ้าเสียไปแล้ว มันเรียกกลับคืนมายาก"

ลืมไปเลยว่าเธอกำลังคุยอยู่กับหมออันดับต้นๆ ของประเทศ

"ฉันไม่อยากละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณหมอค่ะ" ที่จริงก็อยากจะเอาโทรศัพท์ของเขามาเช็คให้รู้แล้วรู้รอด

พอเห็นว่าเธอไม่รับโทรศัพท์ไป เขาก็เลยเปิดข้อความ LINE ที่คุยกับนาตาลีให้เธอได้ดู

"ถ้าไม่มีรูปคุณกับแม่ผมก็ไม่มา"

"เพื่อนคุณถ่ายรูปฉันตอนไหน?"

"คงตอนที่คุณเผลอมั้ง"

ไอยวริญแอบดีใจขึ้นมาหน่อย เมื่อได้ยินเขาบอกว่าถ้าไม่เห็นเธอกับแม่..เขาคงไม่ออกมาทานข้าวกับนาตาลี

"อยากไปไหนต่ออีกไหม"

"ไม่แล้วค่ะอยากกลับ"

เซอร์เวย์ก็เลยขับรถพาเธอกลับมาที่โรงพยาบาล

"ผมยังมีตรวจคนไข้รอบบ่าย"

"ไม่หรอกความสัมพันธ์ของฉันกับหมอ..เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน ..ก่อนที่เราจะมีอะไรกัน ถึงได้ขยับขึ้นมาเป็นแฟน"

มันจุกนะเมื่อได้ยินแฟนเก่าพูดถึงสามีตัวเองแบบนี้

"อ๋อเหรอคะ"

"เหรอคะ?" นาตาลีแอบไม่พอใจอยู่เล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายเก็บอารมณ์ได้ดี "ฉันเสียดายนะที่กลับมาหาเขาช้าไป พลาดจากเธอแค่ก้าวเดียว"

"ค่ะ ฉันก็เสียใจกับคุณด้วยแล้วกัน" พอประตูลิฟต์เปิดออกไอยวริญก็รีบเดินเข้าไปโดยมีนาตาลีตามเข้าไปด้วย ..จังหวะนั้นกำลังจะมีคนตามเข้ามาด้วย แต่นาตาลีรีบกดปิดประตูไว้ก่อน

"แต่เธอรู้อะไรไหม..ว่าหมอเขาก็ยังมีความรู้สึกดีๆ กับฉันอยู่ ถ้าไม่งั้นเขาคงไม่ช่วยพ่อฉันเต็มที่ แถมยังออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดด้วย" ทุกคำพูดที่นาตาลีได้เอ่ยออกมา เหมือนกับว่าพูดกับเพื่อนสนิท ไม่ได้ใส่อารมณ์อะไรมาก แต่ในความนิ่งนั้น ทำไมไอยวริญจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังยั่วอารมณ์ของเธออยู่

"คุณหมอเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้เองทั้งหมดเลยเหรอคะ?" หญิงสาวแกล้งทำเป็นตกใจ เหมือนว่าเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

"อย่าบอกนะว่าเธอหึง"

"เปล่าหรอกค่ะฉันไม่ได้หึง แต่ฉันต้องได้คุยกับคุณหมอแล้วล่ะ"

"คุยกับเรย์? คุยอะไร??"

"ก็คุยเรื่องนี้แหละ ทำไมเขาต้องไปออกค่าใช้จ่ายให้คุณด้วย บอกตามตรงนะคะฉันไม่พอใจ"

"อะไรนะ?"

"ถึงชั้นของคุณแล้วค่ะ" ไอยวริญพูดพร้อมกับกดหยุดประตูลิฟต์ไม่ให้ปิด เพื่อรอให้อีกคนออกไปก่อน

"เมื่อกี้เธอว่าอะไร อย่าบอกนะว่า??" แต่นาตาลียังไม่ยอมออกไป เพราะอยากจะเคลียร์เรื่องที่คุยกันเมื่อสักครู่ก่อน

"ใช่ค่ะ เงินนั้นมันเป็นของสามีฉัน ซึ่งฉันก็มีสิทธิ์ที่จะให้เขา.."

"นี่เธอ!!" ถึงแม้อีกฝ่ายจะพูดไม่จบ แต่นาตาลีก็รู้แล้วว่าเธอคงจะไปห้ามเซอร์เวย์ไม่ให้จ่ายเงินค่าผ่าตัดและค่ารักษาตัวของพ่อ

"คุณจะไม่ออกไปแน่นะคะ สามีฉันบอกว่ากำลังจะไปเยี่ยมคนป่วยที่เพิ่งจะผ่าตัด"

"หึ! เธอคิดว่าเขาจะฟังเธองั้นเหรอ เรามาลองดูกัน"