เมียขัดดอก นิยาย บท 37

"นั่งสิคะเรย์" นาตาลีขยับเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งติดกับแม่ของเขาให้..ซึ่งมันเป็นคนละฝั่งที่ไอยวริญนั่งอยู่

"ไม่เป็นไรหรอก" เขาไม่ได้หยุดนั่งเก้าอี้ตัวที่นาตาลีขยับให้ เซอร์เวย์เดินผ่านไปขยับเก้าอี้ข้างๆ ภรรยาแล้วนั่งลง "ไปช้อปปิ้งมาได้อะไรบ้าง"

"ได้.."

"ได้หลายอย่างเลย คุณแม่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย" ไอยวริญยังไม่ทันได้ตอบเลยด้วยซ้ำ นาตาลีก็ชินตอบเสียก่อน "อุ้ย..ขอโทษเราพูดมากไปหรือเปล่า"

"แม่ว่าทานข้าวดีกว่า" พออาหารมาวางลง นางก็สั่งให้เพิ่มข้าวอีกที่หนึ่ง

"เรย์ทานนี้ดูสิ อร่อยนะ" นาตาลีชิมอาหารดูแล้ว ก็รีบตักส่งมาให้เซอร์เวย์ได้ชิมดูบ้าง

ไอยวริญหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ว่าจะไม่โกรธไม่งี่เง่า แต่มันใช่เรื่องไหม ที่จะมาทำต่อหน้าเธอแบบนี้

"อืม..อร่อยจริงด้วย คุณลองทานสิ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เอื้อมไปตักอาหารที่เขาเพิ่งชิมวางลงใส่จานข้าวให้กับภรรยา ที่จริงเขาไม่ได้กินช้อนที่นาตาลีตักมาให้ แต่เขาตักใหม่

"คุณแม่ก็ลองทานดูนะคะ ขนาดเรย์ยังชอบเลย" นาตาลีแก้เสียหน้าโดยการตักอาหารถ้วยนั้นส่งให้กับแม่ของเขา

"แม่ไม่ชอบทานของแบบนี้ ขอบใจนะ"

"เหรอคะ" รู้สึกเสียหน้ากว่าเดิมอีก แต่ที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของเธอมาก่อน ทำไมจะกลับมาเป็นของเธออีกไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ดูไม่ทันคนจะตาย ..มันคือความคิดของนาตาลี

"อร่อยไหม" เมื่อเห็นว่าเธอชิมแล้วเขาก็เลยถามเบาๆ

ไอยวริญตอบไปโดยการพยักหน้าเล็กน้อย แต่ก็คิดถึงคำพูดของแม่ขึ้นมา ที่บอกว่าถ้าคุยกับผู้ใหญ่ห้ามพยักหน้า "อร่อยค่ะ"

"ถ้าอร่อยเดี๋ยววันหลังจะพามาทานอีก"

แพทย์หญิงอมรรัตน์แอบมองสายตานาตาลี ขณะที่ลูกชายกำลังคุยกับลูกสะใภ้ เพราะเห็นในแววตานั้นมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

"อิ่มแล้วเหรอ" เซอร์เวย์ถามเมื่อเห็นว่าเธอวางช้อนกับส้อมแล้วหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

"ค่ะ"

ชายหนุ่มวางช้อนลงทันที "ผมขอพาตัวเธอไปก่อนนะครับแม่" ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นคว้ามือของเธอให้เดินตามออกมา

"เรย์" นาตาลีเหมือนจะลุกตามไป แต่แม่ของเขาเรียกไว้ บอกว่าเดี๋ยวจะกลับไปส่งที่โรงพยาบาล "เออ..ค่ะ.."

"ถ้าไม่พอใจอะไรก็ถาม..ห้ามเงียบ" เขาหันไปพูดกับเธอทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถ

"พูดได้เหรอคะ"

เซอร์เวย์ก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ให้เธอเช็ค LINE ของเขา

"อะไรคะ"

"ดูที่ผมคุยกับนาตาลี"

"ฉันไม่อยากดู"

"ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด ความรู้สึกของคนถ้าเสียไปแล้ว มันเรียกกลับคืนมายาก"

ลืมไปเลยว่าเธอกำลังคุยอยู่กับหมออันดับต้นๆ ของประเทศ

"ฉันไม่อยากละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณหมอค่ะ" ที่จริงก็อยากจะเอาโทรศัพท์ของเขามาเช็คให้รู้แล้วรู้รอด

พอเห็นว่าเธอไม่รับโทรศัพท์ไป เขาก็เลยเปิดข้อความ LINE ที่คุยกับนาตาลีให้เธอได้ดู

"ถ้าไม่มีรูปคุณกับแม่ผมก็ไม่มา"

"เพื่อนคุณถ่ายรูปฉันตอนไหน?"

"คงตอนที่คุณเผลอมั้ง"

ไอยวริญแอบดีใจขึ้นมาหน่อย เมื่อได้ยินเขาบอกว่าถ้าไม่เห็นเธอกับแม่..เขาคงไม่ออกมาทานข้าวกับนาตาลี

"อยากไปไหนต่ออีกไหม"

"ไม่แล้วค่ะอยากกลับ"

เซอร์เวย์ก็เลยขับรถพาเธอกลับมาที่โรงพยาบาล

"ผมยังมีตรวจคนไข้รอบบ่าย"