เมียขัดดอก นิยาย บท 38

ค่ำๆ ของวันเดียวกัน..

"ทานข้าวเย็นหรือยัง" ขึ้นมาถึงก็เห็นเธอนั่งทำหน้าบึ้งอยู่โซฟาที่ตกแต่งใหม่

"ทานแล้วค่ะ..ทานตั้งแต่ตอนเที่ยง"

"ตอนเที่ยง? ตั้งแต่พร้อมกันน่ะเหรอ"

"คุณหมอพูดเหมือนว่าคุณหมอทานข้าวเย็นมาแล้ว"

"ผมให้คนเอาอาหารเย็นขึ้นมาให้แล้วไม่ใช่หรือ"

"พูดแบบนี้คุณหมอทานมาแล้วใช่ไหมคะ" หญิงสาวยังคงถามแบบจับผิด

เขาไม่ตอบแต่เดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรสั่งให้คนเอาอาหารเย็นขึ้นมาให้

"มาทานข้าวได้แล้ว"

"ไม่หิวค่ะ"

"ผมยังไม่ได้ทานสักหน่อย"

"จริงเหรอคะ"

"พอทำงานเสร็จก็ขึ้นมาเลย" ที่นานกว่าจะขึ้นมาเพราะความจริงแล้ว เขามัวคุยอยู่กับพ่อและแม่นาตาลี ผู้ใหญ่ชวนคุยเขาก็เลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

ขณะที่กำลังทานข้าวร่วมกันไอยวริญก็คิดอยู่ว่าเธอจะพูดเรื่องนั้นได้ตอนไหน

"กำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่า"

"ทำไมคุณหมอรู้ล่ะคะ"

"คุณคิดอะไร" เขาแค่ถามไปเพราะเห็นเธอเงียบ

"ก็เรื่องของผู้หญิงที่ชื่อนาตาลี"

"นาตาลี? ทำไม" ชายหนุ่มพยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด ใครจะไม่ตกใจล่ะ อยู่ดีๆ ภรรยาก็เอ่ยชื่อแฟนเก่าขึ้นมา

หญิงสาวเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง..พอรู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรมันก็แน่นอกขึ้นมา

"คุณร้องไห้ทำไม"

"ไม่มีอะไรค่ะ" เธอใช้ความแน่นอกนี่แหละปลดปล่อยมันออกมา อยากรู้เหมือนกันว่าคนเก่ากับคนใหม่..คำพูดของใครจะมีน้ำหนักมากกว่ากัน

"นาตาลีพูดอะไรกับคุณ"

"คุณหมอจะเอาเรื่องไหนก่อนล่ะคะ"

"ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะพูดอะไร ผมอยากให้คุณเชื่อผมเพียงคนเดียว"

"ก็เพราะอายเชื่อคุณหมอไง แต่คุณหมอกลับไม่อธิบายอะไรเลย" นี่เราเป็นบ้าอะไร ไปใส่อารมณ์ใส่คุณหมอทำไม

"ผมรู้ว่าคุณรู้แล้วเรื่องที่นาตาลีกับผมเป็นอะไรกัน"

"ใช่ค่ะอายรู้แล้ว"

"ผมถึงไม่อยากจะพูดขึ้นมาไง" ผู้ชายส่วนมาก ไม่อยากจะนำเรื่องของคนเก่ามาพูดกับคนใหม่อยู่แล้ว ..มือหนาเอื้อมไปเขี่ยน้ำตาออกให้แบบเอ็นดู "หึงผมเหรอ"

"เป็นใครจะไม่หึงมั่งคะ"

"ต่อไปนี้ผมจะพยายามเว้นระยะห่าง ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องคนไข้ผมก็จะไม่พูดกับเธอ"

"แต่ส่วนมากเห็นว่าเธอคนนั้นชอบเอาอาการป่วยของพ่อมาอ้างนี่คะ" เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย มันน่าพูดไหม อารมณ์ของเธอดูแปรปรวนมาก เคยห้ามตัวเองไม่ให้งี่เง่าต่อหน้าเขา ตอนนี้ห้ามไม่ได้แล้ว

"ผมต้องรับผิดชอบชีวิตของคนไข้ อยากให้คุณเข้าใจเรื่องนี้"

"อายขอโทษค่ะ"

"ไม่ต้องขอโทษคุณมีสิทธิ์หึงผมอยู่แล้ว"

"ก็ผู้หญิงคนนั้นน่ะสิคะ" เราจะพูดดีไหม แต่ถ้าไม่พูดตอนนี้แล้วจะพูดตอนไหนล่ะ ..หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อถามตัวเองว่ามันคุ้มไหมถ้าพูดออกไปแล้ว

"ผู้หญิงคนนั้นทำไม"

"ก็เรื่องค่ารักษา"

"ค่ารักษา?" แววตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ที่จริงเธอน่าจะเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด เพราะแม่ของเธอก็ผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้วเหมือนกัน

"คุณหมอช่วยค่าผ่าตัดและค่ารักษาเธอเหรอคะ"

"คุณไม่อยากให้ผมช่วยเหรอ"

"นั่นมันเงินของคุณหมอ จะช่วยหรือไม่ช่วยก็แล้วแต่สิคะ"

"ผมคิดว่าคุณจะเข้าใจผมเรื่องนี้ที่สุด"

"อายดูงี่เง่ามากเลยใช่ไหมคะ"

"ฝากคุณเอาขึ้นไปไว้ข้างบนด้วย" แล้วนายแพทย์เซอร์เวย์ก็หันไปบอกพยาบาลให้เรียกคนไข้คิวต่อไปเข้ามา

ไอยวริญถือโทรศัพท์ของเขาออกมาแบบงงๆ อะไรกันเป็นเพราะเราหรือเปล่าที่เขาไม่อยากจะพกโทรศัพท์ เริ่มจะตำหนิตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง เพราะโทรศัพท์ของเขาเป็นสิ่งที่จำเป็นมาก ทุกครั้งที่มีอุบัติเหตุพยาบาลชอบโทรมาตาม

ขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่นั้นก็มีข้อความ LINE ดังขึ้นมา

"?" แค่เห็นชื่อโชว์ขึ้นมาก็รู้แล้วว่าเป็นใคร แถมยังมีข้อความเล็ดลอดออกมาให้อ่านอีก

แต่ขณะที่เธอกำลังมองดูหน้าจออยู่นั้น คนที่ส่งข้อความมาก็ได้โทรเข้ามา

{"ฮัลโหลเรย์คะ"}

{"คุณหมอติดคนไข้อยู่ห้องตรวจค่ะ"}

{"ทำไมโทรศัพท์ของเรย์ถึง.."} ปลายสายกำลังจะถามว่าทำไมโทรศัพท์เขาถึงอยู่ที่เธอ แต่ก็หยุดได้ทัน เพราะมันก็ไม่แปลก ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว

{"คุณมีธุระอะไรคะ"}

{"ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย"}

{"ตอนนี้คุณหมออยู่ห้องตรวจ ถ้ามีธุระอะไรก็มาหาเขาแล้วกัน"}

{"ฉันกำลังจะมานี่ไง"} จังหวะนั้นปลายสายก็ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพอดี

อีกไม่กี่นาทีผ่านไป..

"คุณหมอติดคนไข้อยู่ค่ะ"

"แต่ฉันจะเอาโทรศัพท์มาคืนคุณหมอ ขอเข้าไปนะคะ" นาตาลีไม่รอให้พยาบาลอนุญาตก็ถือวิสาสะเปิดประตูห้องตรวจเข้าไป ซึ่งแตกต่างจากผู้หญิงที่เซอร์เวย์แนะนำว่าเป็นภรรยามาก จนพยาบาลต่างก็มองหน้ากัน

"เรย์คะ"

"นาตาลี? คุณเข้ามาทำไม"

"เอาโทรศัพท์มาคืนให้ค่ะ"

"โทรศัพท์ผมไปอยู่ที่คุณได้ยังไง?"

"เออ..คือว่า.."

"ไปเรียกหมอสุรวิทย์มาตรวจคนไข้ต่อที" ชายหนุ่มรีบหยิบเอาโทรศัพท์ที่นาตาลีเพิ่งจะวางลง แล้วเดินออกมาจากห้องตรวจไป..