เมียขัดดอก นิยาย บท 53

เราเป็นบ้าอะไร ..รัญณาคิดอยู่ในใจตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ทำเหมือนหึงหวงเขาไปได้ ในเวลานี้ความคิดและความรู้สึกมันเริ่มจะส่วนทางกัน แต่เขาเป็นคนชวนเองนี่..เราไม่ได้ขอไปด้วยสักหน่อย

"จะแต่งตัวอีกนานไหม"

"เสร็จแล้วค่ะ" คงไม่มีผู้หญิงที่ไหนแต่งตัวเร็วเท่ากับเธอแล้วล่ะ แค่นี้ทำเป็นบ่น ว่าแล้วรัญณาก็รีบเดินตามลงมา

"คุณรันจะให้คุณรัญไปด้วยเหรอครับ"

"ดีนะที่มีแค่สองรัน..ถ้ามีมาเพิ่มอีกรันนี่ผมมีหวังปวดหัวแน่" เขาไม่ได้สนใจท่าทีที่คนขับรถตกใจเลย แต่เขาขำชื่อเธอที่มีชื่อเหมือนเขามากกว่า

แต่รัญณาไม่..เพราะเธอแอบสังเกตอาการของคุณลุงคนขับรถ มันต้องเป็นแบบที่คิดไว้แน่ คุณลุงคนนี้คงไปรู้เรื่องอะไรมา ถึงได้ตกใจว่าเธอจะไปด้วย

รันเวย์เดินอ้อมไปขึ้นรถที่มีนายเสริมเป็นคนขับ ส่วนรัญณาก็เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างๆ เขา

ลุงเสริมไม่มีโอกาสที่จะโทรไปรายงานเจ้านายก่อน เพราะพวกเขาติดรถมาด้วย ถ้าไปคนละคันยังพอได้โทรแจ้งเจ้านายก่อน

[สโมสรสนามไดร์ฟกอล์ฟ]

ส่วนมากเจ้าใหญ่นายโตที่ปลดเกษียณแล้ว ชอบเข้าชมรมที่ดูจะมีหน้ามีตาหน่อย และชมรมนี้ก็เป็นอีกหนึ่งทางเลือก

"คนขับรถมาแล้วครับท่าน" ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ด้านนอกรีบเข้าไปรายงานเมื่อเห็นรถจอดลง

"บอกให้เข้ามาเลยนะ"

..ในรถ..

"ไหนคุณพ่อบอกว่าจะมีตีกอล์ฟไง" ชายหนุ่มมองดูเหมือนว่าด้านในกำลังมีงานเลี้ยงกัน

"เชิญนายน้อยเลยครับ" ลูกน้องที่เจ้านายสั่งให้มาตามรันเวย์เข้าไปด้านใน รีบกลับมาเปิดประตูรถให้ "??" แต่พอเห็นว่าเขาพาผู้หญิงมาด้วย ลูกน้องคนนั้นถึงกับมองสบตากับคนขับรถ

"คุณพ่ออยู่ข้างในเหรอ"

"ชะ..ใช่ครับ" จะรีบเข้าไปรายงานก็คงไม่ทันแล้ว

"คุณพ่ออาจจะมีกินเลี้ยง" เขาหันไปคุยกับเธอก่อนที่จะชวนเข้าไปด้านในด้วยกัน

มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็เลยเดินตามเข้าไปด้วย

"ลูกชายผมมาแล้วครับท่าน" เสียงนี้เอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับกวักมือเรียกลูกชายให้ไปหาที่โต๊ะ แต่จังหวะที่เห็นว่าลูกชายมากับใคร พลตรีนายแพทย์วันเวย์ถึงกับชะงัก

"ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี โตเป็นหนุ่มมากแล้วนี่"

"เดี๋ยวผมขอตัวครู่หนึ่งก่อนนะครับท่าน" พลตรีนายแพทย์วันเวย์จะให้ลูกทำตัวเองขายหน้าต่อหน้าท่านพลโทไม่ได้เด็ดขาด

"จะรีบไปไหนล่ะท่าน รอให้เด็กมาหาที่นี่จะดีกว่าไหม"

"เออ.." แต่ท่านออกปากขนาดนั้นแล้วพลตรีก็เลยไม่กล้าลุกไป เดี๋ยวหาว่าร้อนตัว

"สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับท่าน" ขณะที่รันเวย์ไหว้ทักทายทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับพ่อนั้น สายตาเขาได้มองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ พ่อของเขาเอง

และผู้หญิงคนนั้นก็มองสบตาเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้

"นั่งก่อนสิหลาน โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อเชียวนะเรา"

"ขอบคุณมากครับ"

"จำน้องได้ไหมล่ะ แต่ก่อนเคยมาวิ่งเล่นสนามด้วยกัน"

"ก็ขอโทษมาสิ"

ขณะที่เขากำลังพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้น เธอก็แอบมองไปเล็กน้อย แต่ไม่กล้ามองจนให้คนอื่นจับได้หรอก ยิ่งกับสายตาพ่อของเขาแล้ว

"ในเมื่อเด็กๆ เขาจำกันได้แล้ว ผมว่าเราจัดงานเลี้ยงราตรีสโมสรกันอีกสักรอบดีไหมครับ"

"ท่านพลตรีแพทย์ ท่านชักจะขยันมากไปแล้วนะครับ"

"ก็อยากให้เด็กๆ เขาทำความรู้จักกันไว้ เผื่อว่า.." ส่วนมากประโยคที่พลตรีนายแพทย์วันเวย์พูดออกมา จะจงใจให้แต่รัญณาได้ยิน ส่วนลูกชายตอนนี้กำลังคุยกับคนที่ท่านอยากจะให้สานสัมพันธ์กันไว้ แบบไม่ได้หันมองมาเลย

"อ้าวแล้วหนูจะไปไหน" ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นว่าหลานสาวของพลตรีลุกขึ้นเหมือนจะออกจากโต๊ะ

"ไปห้องน้ำค่ะ" เธอตอบแค่เบาๆ แล้วมองหาว่าห้องน้ำของสโมสรอยู่ที่ไหน

"เดี๋ยวให้คนพาไป" ท่านที่กำลังพูดกับเธออยู่กวักมือเรียกลูกน้องที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่แถวนั้น

"นายจะไปไหน" สโรชาเห็นว่าอยู่ดีๆ รันเวย์ก็ลุกขึ้น

แต่รันเวย์ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน เขารีบเดินตามหลังของคนที่เพิ่งจะลุกออกจากโต๊ะไป และมันก็ทำให้ผู้เป็นพ่อไม่พอใจเอามากๆ ทีแรกคิดว่าลูกชายจะไม่ใส่ใจแล้ว

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมพาไปเอง"

รัญณาที่กำลังจะตามคนของพวกท่านไปเข้าห้องน้ำ หันกลับมาเมื่อได้ยินเสียง

"จะไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ ตามมาสิ" สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงสองเท้าก้าวเดินนำหน้าไปก่อน

หญิงสาวแอบแปลกใจ ก็เห็นว่าเขากำลังคุยสนุกอยู่กับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอ พอคิดอีกทีเขาคงไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้นหรอก สงสัยว่าคงอยากจะเข้าห้องน้ำเหมือนกันมั้ง