เมียขัดดอก นิยาย บท 54

ที่จริงเธอไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำเลย แค่อยากจะออกมาจากตรงนั้น เพราะดูแล้วพวกเขาเหมาะสมกันดี

"ห้องน้ำผู้หญิงอยู่ตรงนี้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำผู้ชาย

พอเขาเข้าไปเธอก็หันหลังแล้วเดินออกมา

"คุณจะไปไหนคะ" สโรชาออกมาเอาของที่รถพอดี มองไปอีกทีเห็นผู้หญิงที่มากับรันเวย์

"แถวนี้มีมอเตอร์ไซค์วินไหมคะ ไม่สิ..มีแท็กซี่ไหมคะ"

"คุณจะกลับแล้วหรือคะ"

"ใช่ค่ะ"

"อยู่ต่อก่อนสิคะ งานเลี้ยงเพิ่งจะเริ่มเอง"

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นฉันเดินออกไปก็ได้"

"เดินไปเหรอคะ?" สโรชาถึงกับตกใจเพราะนี่มันคือสนามไดร์ฟกอล์ฟที่กว้างที่สุด กว่าจะเดินออกไปถึงถนน และถนนก็ไม่ใช่ว่ารถจะสัญจรไปมามากมายอะไร "เดี๋ยวก่อนสิคะคุณ" ถึงแม้จะเรียกตามแต่ก็ไม่ทันแล้ว

ห้องจัดเลี้ยง..

"นายรันเวย์" สโรชารีบกลับเข้ามาด้านใน เพื่อแจ้งเรื่องนี้ให้รันเวย์รู้ ขณะที่เธอกวักมือเรียก สายตาพลตรีนายแพทย์วันเวย์แอบมองมา คิดว่าแผนตัวเองคงจะสำเร็จ

"มีอะไร"

"คนที่มากับนาย.."

"ทำไม" ที่จริงเขาเข้าไปดูในห้องน้ำหญิงมาแล้ว แต่ไม่เห็นเธออยู่ในนั้น ก็เลยจะออกมาดูที่ห้องจัดเลี้ยงว่ากลับออกมาหรือยัง

"ตอนนี้เดินออกไปแล้ว"

รันเวย์ไม่รอช้ารีบเดินออกมาที่รถ

"เอากุญแจรถมา"

"คุณรันจะไปไหนครับเดี๋ยวผมพาไป"

"ไม่ต้อง เอากุญแจรถมา" ชายหนุ่มคิดว่าเธอคงเดินไปยังไม่ไกล พอเห็นคนขับรถลังเลเขาก็คว้าเอากุญแจรถมา

คนเป็นพ่อไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว ไม่กล้ามองหน้าพลโทเลยด้วยซ้ำ

ส่วนพลโทพงศธร ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเหมือนกัน เพราะงานเลี้ยงสโมสรในวันนี้ เพื่อนๆ ต่างก็รู้ดีว่าอยากจะให้เด็กสองคนสานสัมพันธ์กัน

รัญณาที่รีบเดินออกมาตกใจมากเมื่อมีรถขับมาขวางหน้าไว้

"ถ้าจะกลับทำไมไม่รอก่อน"

"เห็นว่าคุณกำลังสนุก"

"หึงเหรอ"

"เปล่าค่ะ" บ้าไปแล้วใครจะไปหึงเขา

"ดี..ขึ้นรถเดี๋ยวกลับไปส่ง"

"ฉันออกไปเรียกรถข้างนอกเองได้ค่ะ"

"จนถึงเย็นไม่รู้ว่าจะมีรถไหมนะ"

หึ.. เดินข้ามวันข้ามคืนก็เคยเดินมาแล้ว แค่นี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก

"คุณกลับไปงานเลี้ยงเถอะค่ะ โอ๊ย" จังหวะนั้นเขาได้คว้าร่างของเธอแล้วจับยัดเข้าไปในรถ

"จะคาดเซฟตี้เบลท์เองหรือว่าจะให้ทำให้"

หญิงสาวยังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้กลัวที่เขาขู่เลย

"ได้.." ว่าแล้วมือหนาก็เอื้อมผ่านไปคว้าเซฟตี้เบลท์กำลังจะดึงผ่านร่างของเธอมา แต่จังหวะนั้นริมฝีปากหนาได้แนบเข้าไปดูด

"อืมม!" ที่เรียกว่าดูด เพราะเขาใช้แรงดูดจนริมฝีปากของเธอเข้าไปในปากตัวเอง "คุณทำบ้าอะไร" ดูดแรงขนาดนี้ต้องเป็นรอยช้ำแน่ ..หญิงสาวก็เลยผลักใบหน้าอีกฝ่ายให้ออกห่าง

"รู้หรือยังถ้าดื้อจะเจออะไร"

รัญณาก็เลยเอื้อมมือไปคว้าเซฟตี้เบลท์มาสวมเข้ากับที่ล็อคเอง ถ้าจูบจะไม่ว่าเลย แต่นี่เล่นดูดจนรู้สึกแสบๆ คันๆ

เย็นวันเดียวกัน..

"อะไรนะ??"

"ถ้าคุณไม่ปรับปรุงตัว ชีวิตคุณจะไม่เหลือใครเลย แม้แต่ลูกและหลาน"

"แม่ครับ" รันเวย์ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้พ่อกับแม่แยกทางกัน

"เจ็บไหมลูก" นางเลี้ยงลูกมาแบบทะนุถนอม ไม่คิดว่าสามีจะมาใช้อารมณ์รุนแรงกับลูก

"เห็นหรือยัง ผลงานของเธอ" ประโยคนี้พลตรีนายแพทย์วันเวย์หันไปพูดกับผู้หญิงที่เพิ่งจะก้าวลงมาจากบันได

"คุณพี่ไม่ต้องไปโทษคนอื่นหรอกค่ะ ถ้าคุณพี่รู้จักพอ"

"ผมผิดมากนักเหรอ ที่อยากให้ลูกๆ ได้คนมีหน้ามีตา ไม่ใช่ผู้หญิง.."

"หยุดนะครับพ่อ/หยุดนะคะ" ประโยคนี้ผู้เป็นแม่พูดออกมาพร้อมกับลูกชาย เพราะไม่อยากให้คนฟังรู้สึกไม่สบายใจ

"ฉันขอโทษค่ะ" เรื่องแบบนี้เธอเจอมาบ่อยมาก พ่อทะเลาะกับแม่เลี้ยงประจำ แต่พอมาเจอกับครอบครัวของเขา แถมรู้ว่าเรื่องที่พวกท่านทะเลาะกันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ รัญณาไม่สบายใจเลย

"หนูไม่ต้องขอโทษหรอกลูก หนูไม่ได้ผิดสักหน่อย"

"คุณรู้ไหมว่าลูกชายตัวดีของคุณ แค่จ้างผู้หญิงคนนี้มาเล่นละครตบตาผม"

พอประโยคนี้ออกจากปากพ่อ รันเวย์และรัญณา ถึงกับมองหน้ากันเพราะไม่คิดว่าพ่อจะรู้เรื่องนี้

"คุณพ่อไปเอาที่ไหนมาพูด"

"แกคิดว่าพ่อจะดูไม่ออกหรือไง ถ้าแกคิดจะเล่นๆ กับผู้หญิงคนนี้พ่อไม่ได้ว่า แต่ถ้าจะยกย่องให้เป็นลูกสะใภ้พ่อไม่รับ!"

"ผมถามพ่อหรือยังครับ แต่ถ้าพ่อไม่รับ งั้นผมจะพาเธอไปอยู่ที่อื่นก็ได้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปคว้าแขนของเธอแล้วพาเดินออกมาจากบ้าน

"กลับมาเดี๋ยวนี้นะรันเวย์!"

"คุณพี่ไม่ต้องเรียกลูกกลับมาหรอกค่ะ เพราะฉันก็จะไปกับลูก"

"คุณอย่ามาขู่ผมเสียให้ยาก"

"ค่ะ..ฉันไม่ขู่ก็ได้" จบคำพูดแพทย์หญิงอมรรัตน์ก็เดินตามลูกชายคนเล็กออกมาเช่นกัน