เมียขัดดอก นิยาย บท 55

"บ้านใครครับแม่"

"บ้านแม่เช่าไว้เอง" ดีนะที่ยังไม่คืนบ้านหลังนี้ไป สองครั้งแล้วสินะที่ออกจากบ้านมาเพราะสามี ครั้งนี้หวังว่าเขาคงจะคิดได้นะ นางก็เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไป ที่ไม่อยากจะให้ครอบครัวแตกแยก แต่ถ้าเจอสามีที่เอาแต่ใจแบบนั้นใครจะทนฝืนอยู่ต่อไปล่ะ

"รัญขอโทษนะคะ" นอกจากคำนี้เธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

"แม่บอกแล้วไงว่าหนูไม่ผิด พ่อเจ้ารันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่พี่ชายทั้งสองแล้ว"

"คะ?"

"เจอทุกคน" รันเวย์พูดเสริมแม่ขึ้นมา

รัญณาก็เลยคิดว่าสองคนนั้นเจออะไร เพราะดูพี่สะใภ้ของเขาเป็นผู้ดีมาก แต่มองดูตัวเองสิ สมควรแล้วที่ท่านจะไม่ชอบ

"อย่าคิดมากเลยลูก อยู่แบบนี้ก็อบอุ่นดีนะ" บั้นปลายชีวิตนางอยากจะอยู่แบบสงบเลี้ยงหลานๆ แต่เพราะสามีหน้าใหญ่ถือยศถือศักดิ์ ก็เลยไม่มีความสุขกันสักที

"เข้าบ้านกัน" ว่าแล้วมือหนาก็เอื้อมไปจูงมือเธอให้เดินตาม

หญิงสาวมองมือนั้นแบบอบอุ่น ทำไมเขากล้าพาเธอออกจากบ้านหลังใหญ่ ในเมื่อเขาไม่ได้คิดพิศวาสอะไรในตัวเธอเลย ..ความคิดที่อยากจะไปให้ไกล ตอนนี้มันหายไปไหนไม่รู้ เพราะเธอเริ่มรู้สึกดีกับเขามากขึ้น

เดินเข้ามายังไม่ได้นั่งเลยด้วยซ้ำก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอด

"เดี๋ยวแม่ออกไปดูเอง"

"ผมดีกว่าครับ รออยู่ข้างใน" พอพูดกับแม่เสร็จชายหนุ่มก็หันไปพูดกับเธอเบาๆ

คนที่หัวใจเต้นแรงกลับเป็นแม่ เพราะไม่เคยเห็นลูกชายคนเล็กเป็นแบบนี้มาก่อน

"มันเกิดอะไรขึ้นครับ" รันเวย์เดินยังไม่ถึงประตูเลยด้วยซ้ำ เซอร์เวย์ก็โผล่หน้าเข้ามาก่อน

"ลูกรู้ได้ยังไง"

"ป้าโทรมาบอกผม" พอทุกคนออกจากบ้าน ป้าแม่บ้านก็รีบโทรหาพี่ชายคนโต พอเขารู้เรื่อง ก็รีบมาที่หมู่บ้านจัดสรร เพราะคิดว่าแม่ต้องมาอยู่ที่นี่แน่

"ก็เรื่องเดิมๆ นั่นแหละลูก"

"ถ้างั้นแม่กับน้องไปพักอยู่กับผมไหม"

"แม่กับน้องอยู่ที่นี่ได้ แล้วเมียเราล่ะ"

"ผมยังไม่ได้ขึ้นไปข้างบนเลยครับ" พอได้รับโทรศัพท์เขาก็รีบออกมา

"ไม่ต้องคิดมากนะ ท่านก็เป็นของท่านแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว" เซอร์เวย์หันไปพูดปลอบใจน้องสะใภ้บ้าง ด้วยความเป็นหมอเขารู้ดีว่าเธอต้องมีผลกระทบต่อจิตใจมากแน่

"ขอบพระคุณค่ะ" หญิงสาวพนมมือไหว้ เธอจะสู้ต่อไป ในเมื่อแม่และพี่เขาดีขนาดนี้ ทำไมเธอจะไม่สู้ล่ะ

"แล้วน้องเรารู้ไหม" แพทย์หญิงอมรรัตน์หมายถึงลูกชายคนกลาง

"ยังไม่รู้ครับ"

"ดีแล้วล่ะน้องยิ่งอยู่ไกลเดี๋ยวเป็นห่วง"

"ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ เป็นห่วงอาย"

"รีบกลับเถอะลูก เมียกำลังท้องอยู่"

"พรุ่งนี้ผมจะมาหาใหม่ แต่ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้เลยนะครับ"

"ไม่ต้องมาก็ได้ ทำงานของลูกไปเถอะ"

"เดี๋ยวผมออกไปส่งครับพี่หมอ"

"ไม่ต้องหรอก ดูแลเมียกับแม่ดีๆ ด้วย ห้ามไปเกเรที่ไหนเข้าใจไหม"

"พูดเหมือนผมเป็นคนเกเรอย่างนั้นแหละ" ประโยคนี้สายตาคมแอบมองไปที่เธอ พี่นะพี่พูดอะไรไม่คิด

[คฤหาสน์หลังใหญ่]

เมื่อไม่มีใครอยู่ก็ดูเคว้งคว้าง พลตรีนายแพทย์วันเวย์คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด แค่ต้องการหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกๆ ทำไมทุกคนถึงไม่เข้าใจ

มือที่กาลเวลาทำลายไปจนครึ่งค่อนชีวิตแล้ว เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..แล้วโทรออก

{"ท่านยังโกรธผมเรื่องนั้นอยู่ไหมครับ"}

"มัวยืนกันอยู่ทำไมไปหาที่นั่งไป"

"กำลังทำอะไรกันอยู่คะ"

"ทำอาหารเช้าอยู่ค่ะ" รัญณาเป็นคนตอบคำถามนี้ของพี่สะใภ้

"ถ้างั้นอายช่วยนะคะ"

"หนูไม่แพ้เหรอลูก" นางกลัวว่าถ้าลูกสะใภ้เข้าไปในครัวแล้วจะได้กลิ่นอาหาร

"ไม่มีอาการแพ้เลยค่ะคุณแม่"

"ดีจังเลยนะ"

ทั้งสามก็เลยช่วยกันเข้าไปทำอาหารในครัวต่อ

"สายจนตะวันโด่งแล้วเพิ่งจะตื่นหรือไงเรา" นั่งรออยู่ด้านนอกครู่หนึ่ง น้องชายก็เปิดประตูออกมาด้วยท่าทางที่ง่วงเหงาหาวนอน

"พี่นั่นแหละมาทำไมแต่เช้า"

"เช้าที่ไหน.."

พี่กับน้องยังไม่ทันได้พูดอะไรกันมากกว่านั้น สะใภ้ทั้งสองก็ช่วยกันยกอาหารออกมา

"ทำไมไม่เรียกให้ผมไปช่วย" นายแพทย์หนุ่มรีบลุกเดินไปช่วยยก อาหารในมือของภรรยา

รัญณาแอบมองดูพี่ชายเขาตอนที่รีบเข้ามาช่วยยกอาหารจากภรรยา แล้วก็อดมองไปดูเขาที่นั่งเอนอยู่เก้าอี้ด้วยท่าทางที่ยังง่วงอยู่ไม่ได้

"รันเวย์ทำไมไม่มาช่วยน้องบ้างล่ะลูก" ผู้เป็นแม่ที่ถือชามผักตามออกมาเห็นสายตาลูกสะใภ้คนเล็กก็รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"ช่วยทำไมครับ ก็เห็นยกออกมาได้นี่"

"ไม่เป็นไรค่ะ รัญทำได้" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินกลับเข้าไปในครัวเพื่อที่จะเอาอาหารจานอื่นออกมา

"ดูพูดเข้าสิ" แม่กำลังจะตำหนิลูกชาย แต่ทันใดนั้นรันเวย์ก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในครัวเมื่อได้ยินเสียงคนที่เพิ่งจะเข้าไปร้องโอ๊ย