เมียขัดดอก นิยาย บท 56

"ใครเป็นอะไร" แพทย์หญิงผู้เป็นแม่ ยังไม่ได้ยินเสียงเลยด้วยซ้ำ แต่เห็นลูกชายคนเล็กวิ่งเข้าไปก็เลยเดินตามมาดู

"เปล่าค่ะไม่ได้เป็นอะไร" หญิงสาวรีบซ่อนมือไว้ด้านหลัง ที่จริงเธอร้องโอ๊ยออกมาเพียงแค่เบาๆ เพราะตกใจ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีใครได้ยิน

"เอามือมาดู"

"ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง"

"แล้วจะซ่อนมือทำไม" คนที่วิ่งเข้ามาก่อนเพื่อน เอื้อมมือไปคว้ามือของเธอที่ซ่อนอยู่ออกมา "แดงเลย"

"ฉันว่าจะยกหม้อลงมาวาง แต่ไม่คิดว่ามันจะร้อนขนาดนี้นี่"

"แม่เพิ่งปิดแก๊สเอง" ขนาดคนทำยังไม่แตะเลย เพราะคิดว่ามันต้องร้อนแน่

"แล้วอีกข้างล่ะ" ถ้าเธอยกมันต้องใช้มือสองข้างแน่ เขาก็เลยยื่นไปจับอีกข้างหนึ่งมาดู "ตามออกมา"

"คุณโกรธให้ฉันทำไม"

"ทำอะไรซุ่มซ่าม"

"มีอะไรเหรอ"

"ก็มือไปโดนหม้อร้อนๆ น่ะสิครับ" รันเวย์ตอบพี่ชายไป

"ที่รถมีที่ทำแผลเดี๋ยวพี่ไปเอามาทำให้"

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" เธอจะตกใจอะไรก่อนดี เกิดมาไม่เคยมีใครเป็นห่วงขนาดนี้ ตกบันไดบ้านแท้ๆ พ่อยังไม่ถามเลยว่าเจ็บไหม

"เดี๋ยวผมทำเองครับ"

เซอร์เวย์ก็เลยปล่อยให้น้องชายเป็นคนทำแผลเอง แต่เขาก็ยืนบอกอยู่ว่าต้องใช้ยาตัวไหนทาก่อน

จากที่นึกอิจฉาพี่สะใภ้ ตอนนี้ไม่แล้ว เพราะดูเขาจะเป็นห่วงเธอมาก จนทำลายความคิดก่อนหน้านี้ไปหมดสิ้น

"จับช้อนได้ไหมล่ะลูก" พอทำแผลเสร็จทุกคนก็มานั่งทานข้าวร่วมกัน

"แค่นี้เองค่ะสบายมาก"

รันเวย์ก็ดูอยู่ว่าเธอจะตักข้าวเข้าปากได้ไหม แต่ก็ไม่ได้มองแบบให้อีกฝ่ายรู้ตัว

พอทานข้าวเสร็จ รัญณากำลังจะยกของไปเก็บในครัวและช่วยพี่สะใภ้ล้างถ้วย แต่ก็ถูกห้ามไว้เพราะมือของเธอ

เวลาผ่านไปตอนนี้เซอร์เวย์พาภรรยากลับไปแล้ว ส่วนแม่ก็ออกไปทำธุระข้างนอก

ติ๊ก.. เสียงข้อความไลน์ดังขึ้นเครื่องของรันเวย์ ..พออ่านแล้วเขาก็พิมพ์ตอบกลับ

แต่ไลน์ก็ดังมาไม่ขาดสาย

"ถ้าคุณมีธุระ ก็ออกไปทำเถอะค่ะ"

"ทำไม" น้ำเสียงของเขาก็ยังคงเป็นรันเวย์เหมือนเดิม จนบางครั้งเธอก็แปลกใจ ตกลงเขาเป็นคนยังไงกันแน่

"ก็ฉันเห็นคุณ.."

"ไม่ต้องสนใจ"

"จะไม่ให้เราสนใจได้ยังไง เสียงไลน์ดังรัวขนาดนั้น" หญิงสาวพึมพำคนเดียว แล้วก็เดินออกจากห้อง

บ่ายคล้อยของวันเดียวกัน..

"แล้วตารันล่ะลูก" ผู้เป็นแม่กลับมาไม่เห็นรถลูกชายแล้ว

"ออกไปทำธุระค่ะ" ไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรให้ อยู่บ้านเดียวกันจะไม่ให้พูดเลยหรือไง

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็น..

ไปเหลวไหลที่ไหนหรือเปล่าเนี่ย ..คนเป็นแม่ได้แค่บ่นในใจ จะเป็นครอบเป็นครัวได้ไหม

"แม่ว่าทานข้าวกันก่อนเถอะ"

"ค่ะ" รัญณาตอบแม่เขาออกไปเพียงเบาๆ แบบน้อยใจ แต่ก็แสดงอารมณ์อะไรออกมาไม่ได้

ดึกๆ คืนเดียวกันนั้น..

เหม็น.. หญิงสาวที่หลับไปได้สักพักแล้ว ตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกเหม็นกลิ่นแอลกอฮอล์

เขามาตั้งแต่เมื่อไร ออกไปดื่มเหล้ามาเหรอ ..เธอก็เลยเอาผ้าห่มไปคุมตัวให้คนที่นอนอยู่โซฟา

เช้าวันต่อมา..

เพี๊ย!

"โอ๊ย..ผมเจ็บนะแม่"

"นึกว่าจะปรับปรุงตัวได้"

"แต่ผมก็กลับมานอนบ้านนี่"