เมียขัดดอก นิยาย บท 6

"แม่คะ แม่สู้ไปกับอายอีกสักยกนะคะ ตอนนี้อายทำสำเร็จแล้ว" มือเรียวเอื้อมไปกุมมือของแม่ที่นอนหายใจได้เพราะเครื่องช่วย ถ้าภายใน 3 วันแม่ของเธอไม่ได้รับการผ่าตัด ท่านอาจจะไม่ฟื้นกลับมาอีกเลย

01 : 00 น.

ห้องผ่าตัดใหญ่เริ่มมีความเคลื่อนไหว ทุกอย่างนายแพทย์เซอร์เวย์ต้องได้จัดการแบบเงียบๆ แม้แต่หน้าห้องผ่าตัดก็ไม่มีสัญญาณบอกว่าตอนนี้กำลังใช้ห้องนั้นอยู่ รวมถึงญาติไม่ให้เข้ามายืนรอใกล้

เธอก็เลยต้องได้มารอที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขา เพราะแม่ของเธอถูกทำเรื่องย้ายออกจากโรงพยาบาลนี้ไปแล้ว ซึ่งนั่นหมายถึงหลังผ่าตัดเขาต้องได้หาที่อยู่ใหม่ให้แม่เธอพักฟื้น

เช้าวันต่อมา..

"คุณเข้ามาอยู่ในห้องคุณหมอได้ยังไง"

"เออ.." เธอผิดเองที่แอบเปิดประตูแง้มออกมาดู จนเลขานุการมองเห็นสิ่งผิดปกติ แล้วรีบมาเช็คห้องของท่านประธานโรงพยาบาลดู "คุณหมอให้ฉันมารออยู่ที่นี่ค่ะ"

"คุณหมอเนี่ยนะ?" ยิ่งไม่น่าเชื่อถือไปกันใหญ่ หมอเซอร์เวย์ไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่งย่ามในห้องทำงาน

"คุณหมอยังไม่ขึ้นมาหรือคะ" หญิงสาวก็เลยแกล้งใช้โอกาสนี้ถามหาเขา

"คุณเป็นญาติคนไข้ไม่ใช่เหรอคะ" แจนยังคงสอบถามต่อ เพราะเคยเห็นเธอมาป้วนเปี้ยนแถวนี้

"เออ..ใช่ค่ะ" เรื่องนั้นเธอจะบอกใครไม่ได้เพราะมันอยู่ในข้อตกลง

"ฉันว่าคุณกลับลงไปดีกว่าค่ะ"

"ฉันยังไปไหนไม่ได้ค่ะ คุณหมอให้รออยู่ห้องนี้"

"ไม่ใช่แล้วมั้งคะ" แจนเลขานุการรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรแจ้งฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ว่ามีคนบุกรุกห้องท่านประธาน ซึ่งแจนยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าเป็นยังไง

"คุณหมอให้ฉันรออยู่ที่นี่จริงๆ นะคะ คือว่าฉันกับคุณหมอ..เรา" ผู้ชายคนนี้เป็นยังไงกันแน่ ทำไมดูลับลมคมในจัง เพราะเธอจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ แต่ความผิดส่วนหนึ่งก็มาจากเธอไม่น่าโผล่หน้าออกมาเลย