เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 10

“เอ้ามากันแล้วเหรอลูก มามาพ่อรออยู่”

ศศินาเดินเข้าไปกราบเจ้าสัวอนันต์ที่อก

หญิงสาวเป็นที่รักที่เอ็นดูของเจ้าสัวอนันต์มาตั้งแต่คนทั้งคู่เป็นแค่เพื่อนกัน

เพราะนึกเวทนาหญิงสาวที่เป็นกำพร้าแต่ก็เป็นเด็กดีรักเรียน

จึงอนุญาตให้หญิงสาวเรียกพ่อตั้งแต่ไหนแต่ไร

ยิ่งพอความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่เป็นมากกว่าเพื่อนท่านเจ้าสัวก็ยิ่งยินดี

เพราะลูกชายผู้แสนจะดื้อรั้นเป็นผู้เป็นคนมาได้ก็เพราะผู้หญิงคนนี้

พอเรียนจบปริญญาตรีในไทย

ท่านเจ้าสัวก็บังคับเคี่ยวเข็ญให้คนทั้งคู่ไปเรียนโทที่อเมริกาด้วยกัน

โดยที่ท่านเจ้าสัวจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด

เอาง่ายๆ คือรับหญิงสาวเป็นลูกสะใภ้ด้วยความเต็มใจ

หลังอาหารมื้อนั้นผ่านไป เจ้าสัวอนันต์ก็เรียกทั้งคู่เข้าไปคุยในห้องนั่งเล่นต่อ

“เมื่อไหร่จะแต่งงานกันสักทีล่ะลูก พ่ออยากอุ้มหลานเต็มทีแล้ว

คนแก่อยู่บ้านมันเหงา แต่งเลยดีไหม พ่อจะไปหาฤกษ์ให้”

ชายชราถามว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยความหวังที่จะได้อุ้มหลาน แต่ลูกชายดันตอบว่า

“โธ่ พ่ออยากมีหลาน ถามคนทำก่อนไหม ว่าพร้อมจะมีหรือยัง”

“เอ๊ะยังไงของแกว่ะไอ้พีท แกทำไม่เป็นหรือไง

ถึงจะปล่อยให้ฉันรอนานขนาดนี้

ปีนี้พ่อของแก หกสิบห้าเข้าไปแล้วนะโว้ย เมื่อไหร่แกจะพร้อมสักที ห๊า”

“นี่ใครพ่อ พีทนะครับ ทำเป็นตั้งแต่อายุสิบห้า

แต่ยังไม่อยากมีอ่ะ ยังอยากอยู่กับนาสองคนก่อน”

ชายหนุ่มหันไปส่งสายตาหวานซึ้งให้คนรัก

“นี่แกกับหนูนาใช้ชีวิตอยู่กันสองคนมาตั้งหลายปี

ยังไม่เบื่ออีกเหรอ มีลูกสักทีดีกว่ามั้ง หรือว่าไงลูกหนูนา”

หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มผู้เป็นคนรักอย่างเข้าใจ

เธอรู้จักเขาดี พอๆ กับที่รู้จักตัวเอง